Het dondert en bliksemt en ik zit met mijn benen opgekruld op bed, het lampje brand voorzichtig. Elke keer weer als ik aan het touwtje trek om hem aan toe doen, beleef ik er plezier aan. *klik-klak*, ja..zo simpel kan het zijn.
Kabouter ligt te snurken, dat het onweert lijkt hem niet te deren. En ik heb mezelf en mijn angst voor onweer uitgedaagd door een gordijn open te houden en af en toe een blik naar buiten te werpen in plaats van mijzelf te verstoppen onder de dekens. Een hele overwinning vond ik zelf..
Tijdens mijn vakantie las ik een artikel over verwonderen, over kinderen die zich verwonderen over alles om hen heen en over hoe we dat kwijt lijken te raken als we "groot" zijn.
Kabouter verwonderd zich de gehele dag door. Ik kijk geen televisie meer, ik kijk kabouter en verwonder met hem mee. Al ben ik groot, ik oefen op verwonderen en zo moeilijk is het niet eens want hier zit een groot klein kind. Redelijk en wel, absoluut. Maar ik geloof dat bepaalde dingen niet veranderen. En ik blijf een groot klein kind. Deels.
Vandaag stapten we de deur uit, kanbouter in romper en korte broek met daaronder zijn stevige stappers. En voor hem uit de loopwagen. Hij kan prima een stukje los tegenwoordig. Maar die loopkar is wel verrekte leuk.
En dus liepen we langs het hekje, voorbij de heg de straat uit. Kabouter enthousiast voor me uit stappend, met die enorm uitstekende dreumes-buik van hem
"kijk mij eens, kijk mij eens", zeiden zijn ogen. Af en toe gaf ik het karretje een tikje van opzij om hem op de stoep te houden. Er werd gevoeld aan de struiken, een gedroogde braam werd uit zijn mond gevist. En eenmaal bij de brievenbus, postten we het poststuk voor ons nieuwbakken nichtje. Kabouter bekeek de envelop nog even met grote interesse vanwege de print erop. Maar besloot hem niet in zijn mond te stoppen en duwde ongeremd ermee tegen de brievenbus aan. Nog net wist ik te voorkomen dat hij in de verkeerde gleuf belandde. *pfieuw*.Hierna liepen weer terug, het karretje werd gedumpt want kabouter wou los lopen. Na honderd meter eindigde ik met kabouter op de ene arm en het karretje op de andere. Zo'n klein iets maar zo'n mooie aaneenschakeling van simpele momenten, uitvergroot. Heerlijk.
Het doet me denken aan mijn bezoek aan de tuin twee dagen geleden. Ik spotte een enorm groen insect en rende naar mijn telefoon om vervolgens weer terug te rennen, om de struik heen te sluipen, van de bonen naar de appelboom...,
Ohwww, straks kom ik te laat, maar ik MOET hem vastleggen, waar is hij nou.....JAAAAA.
Klik- klik-ohhhhh-klik,klik...
10 centimeter groot, een krekel denk ik?
Met rode wangen fietste ik in rap tempo naar huis.