vrijdag 31 augustus 2012

128: Freubelavond

Foto geript
El en ik, wij hadden er al een knutselavondje op zitten, een keer in de maand gingen we elkaar treffen, bijpraten, kletsen, kopje thee of koffie erbij, je kent het wel en dat alles onder het genot van een " knutsel-iets" .
De tweede keer kwam eraan maar ik merkte om mij heen dat er meer dames waren die dit wel een leuk idee vonden. En ja, we hadden het in het verleden wel eens geroepen, van; "wat zou dat gezellig zijn een knutselclubje.
Ik besloot het in de groep te gooien en El vond het een puik plan, er was plaats voor meer creatieve zielen. Her en der vroeg ik last minute nog wat vriendinnen en zo belden ze gisteravond keurig een voor een aan, met of zonder " project". De koffie en thee werd gezet, de koekjes werden uit de tassen gevist, het taartje aangesneden en los ging het gebabbel. We verhuisden van de bank naar de tafel, die ik inmiddels had uitgeklapt tot twee maal zo groot, het gehaakte dekentje lag er keurig overheen, het kaarsje brandde lief en de werkjes kwamen tevoorschijn.

We keken elkaars kunsten af, er werd haakles gegeven, ervaringen werden gedeeld en de dames leerden elkaar kennen. Op de achtergrond klonken fijne muziekjes, wat heerlijk zeg. En ja, ik glunderde van oor tot oor. Zo simpel; alleen even een aanzetje doen en het ontstaat.

Goed, tijd voor thee. En de eerste doos met schatten tevoorschijn te halen, om te prijzen. Immers, nog een week en we gaan voor de tweede braderie!

maandag 27 augustus 2012

127 Kast

Wat ging ik doen... Haken, kastje verven, achter het naaimasjientje kruipen... Het werd de kast.. Ik wou hem maar al te graag een plekje in huis geven. Dus....een grondverf-feest! De lamp in de schuur ging aan, een verfschort in de vorm van een stuk plastic en hoppaahhh. Binnenkort opschuren, een blikje verf kopen en in de lak met die handel....


donderdag 23 augustus 2012

Maak het voor Maud; Hip en handgemaakt.

De tijd is voorbij gevlogen en mijn blog en ik waren ook wat in de vakantiesferen, een tikkeltje minder actief op het blogfront. Een tikkeltje maar.
Maar er is werk aan de winkel, ik hoor ze zachtjes fluisteren, de schatten, opgeslagen in dozen.Hoor je het? Ongeduld...
Nog eventjes en we toveren ze weer tevoorschijn, prijzen ze een voor een, sorteren ze soort bij soort. Ohhh-en en ahwwww-en bij al het moois.
Dan denken we aan koningin grootoog, aan Maud. Want dat was waar het begon, bij dat kleine meisje die jullie allemaal wist te raken, allemaal wist aan te zetten tot actie. Actie voor haar, voor haar familie..

Elke dag denk ik eventjes aan haar en dan weet je, dat ze in je hart zit en daar niet meer weg gaat.
Ik kijk uit naar zaterdag 8 september. Dan ga ik al jullie spulletjes verkopen, wat zou het gaaf zijn als alles een plekje krijgt. Zou het lukken, om het bedrag te verdubbelen?

Voor wie nog iets wil toevoegen. Uiterlijk vrijdag de 7e van september moet ik de spulletjes binnen hebben. Maar wat staat er al fantastisch veel klaar.
Mocht je tijd en zin hebben, kom dan naar Zwolle, ik ontmoet jullie graag. En promoten jullie even mee?

Voor nu twee foto's van weer prachtige creaties.


woensdag 15 augustus 2012

126 verwonderen ( foto's).

Het dondert en bliksemt en ik zit met mijn benen opgekruld op bed, het lampje brand voorzichtig. Elke keer weer als ik aan het touwtje trek om hem aan toe doen, beleef ik er plezier aan. *klik-klak*, ja..zo simpel kan het zijn.
Kabouter ligt te snurken, dat het onweert lijkt hem niet te deren. En ik heb mezelf en mijn angst voor onweer uitgedaagd door een gordijn open te houden en af en toe een blik naar buiten te werpen in plaats van mijzelf te verstoppen onder de dekens. Een hele overwinning vond ik zelf..

Tijdens mijn vakantie las ik een artikel over verwonderen, over kinderen die zich verwonderen over alles om hen heen en over hoe we dat kwijt lijken te raken als we "groot" zijn.
Kabouter verwonderd zich de gehele dag door. Ik kijk geen televisie meer, ik kijk kabouter en verwonder met hem mee. Al ben ik groot, ik oefen op verwonderen en zo moeilijk is het niet eens want hier zit een groot klein kind. Redelijk en wel, absoluut. Maar ik geloof dat bepaalde dingen niet veranderen. En ik blijf een groot klein kind. Deels.
Vandaag stapten we de deur uit, kanbouter in romper en korte broek met daaronder zijn stevige stappers. En voor hem uit de loopwagen. Hij kan prima een stukje los tegenwoordig. Maar die loopkar is wel verrekte leuk.
En dus liepen we langs het hekje, voorbij de heg de straat uit. Kabouter enthousiast voor me uit stappend, met die enorm uitstekende dreumes-buik van hem "kijk mij eens, kijk mij eens", zeiden zijn ogen. Af en toe gaf ik het karretje een tikje van opzij om hem op de stoep te houden. Er werd gevoeld aan de struiken, een gedroogde braam werd uit zijn mond gevist. En eenmaal bij de brievenbus, postten we het poststuk voor ons nieuwbakken nichtje. Kabouter bekeek de envelop nog even met grote interesse vanwege de print erop. Maar besloot hem niet in zijn mond te stoppen en duwde ongeremd ermee tegen de brievenbus aan. Nog net wist ik te voorkomen dat hij in de verkeerde gleuf belandde. *pfieuw*.Hierna liepen weer terug, het karretje werd gedumpt want kabouter wou los lopen. Na honderd meter eindigde ik met kabouter op de ene arm en het karretje op de andere. Zo'n klein iets maar zo'n mooie aaneenschakeling van simpele momenten, uitvergroot. Heerlijk.
Het doet me denken aan mijn bezoek aan de tuin twee dagen geleden. Ik spotte een enorm groen insect en rende naar mijn telefoon om vervolgens weer terug te rennen,  om de struik heen te sluipen, van de bonen naar de appelboom..., Ohwww, straks kom ik te laat, maar ik MOET hem vastleggen, waar is hij nou.....JAAAAA.

Klik- klik-ohhhhh-klik,klik...

10 centimeter groot, een krekel denk ik?
Met rode wangen fietste ik in rap tempo naar huis. 

woensdag 8 augustus 2012

125 Wit

Ze stonden al een tijdje op me te wachten, jut en jul rotan. Twee prachtige stoelen-broeders.
Ik wou ze graag wit schilderen. Geleerd van mijn vorige schilderactiviteitnen, werd de pot met grondverf er eerst bij gehaald. Tjong, wat werkt dat mooi zeg. "Duh", denkt de onbetwiste schilderspecialist. Maar voor mij een nieuwe ervaring.
Zin en rust om te schrijven was er even niet. 
De dagen vliegen om, ook al zijn ze zoveel langer dan in de winterdagen. Avonden met lieve mensen, . Ik hartje dat.

Op naar de volgende laag! Ruil ik de verfkwast om voor de spuitbus!