zondag 29 juli 2012

woensdag 25 juli 2012

123 En dat was een...

Wat groter uitgevallen dan bedoeld, maar wat leuk om te doen. Verspreid over twee dagen was deel een in de serie van twee daar, met het patroontje van mevrouw Snoeshaan. Oftewel, in een poep en een scheet :-)


maandag 23 juli 2012

Jurkjesfeest 120-121-122

Ik nam plaats achter mijn nieuwe naaimasjien. Er waren kleine meisjes geboren, dametjes van een jaar en ik  ging voor ze aan de slag.
Minijurkjes, daar ging ik voor. Ik mocht los gaan met kleurtjes, strikjes en bandjes, groef in mijn stoffenvoorraad en zocht de mooiste kleurencombinaties. Shirtjs werden in stukken geknipt en nieuwe kleertjes werden gecreĆ«erd.  Wat een feest. Voor jongens ben ik ook pro kleur. Maar ja, rood met witte stipjes, bandjes en strikjes is not an option. En wat fijn is het dan, om de je neigingen wat dat aangaande daarop te botvieren :-D


Het resultaat was super lollig. Ik ben benieuwd of het de troella's staat..

donderdag 19 juli 2012

Postzaken


Het is weer meegluurtijd!
Ik kreeg doosjes en enveloppen binnen. Overweldigend wederom, al die prachtige schatten.
Ohhhh-end en ahhh-end haalde ik alles eruit.
Kijkt u mee?

Ik ben trouwens lui, na een trouwerij vandaag van twee lieve mensjes, zet ik de foto's lekker in een blog en niet op de updatepagina. Ik merk dat zo'n pagina zicht ook niet heel erg leent voor een regelmatige update. Aangezien het 365 dagen project is omgezet in een Maak het voor Maud-project afgewisseld met een 365-dagen activiteit, kan dit ook prima.Ik volg gewoon.
Fijne avond nog!




























maandag 16 juli 2012

Hip en Handgemaakt

Tijdens mijn vakantie in France werd ik gebeld met goed nieuws. De organisatie van de Hip en Handgemaakt markten, heeft mij een kraam van twee meter gedoneerd! 8 september vindt deze in Zwolle plaats *click*.
Dit was mijn grote wens. Was de kraam in Assendorp op de braderie van groot belang gezien het moment en de plaats. Deze markt past precies als afronding van de actie Maak het voor Maud.
Kleine, kleine Maud moest de strijd opgeven. Haar lichaam kon niet meer en haar geliefden moeten haar nu missen. Die realiteit is zo pijnlijk tastbaar en maakt je als mens kleiner en machteloos, nietig. Ik kan er niet bij dat het babytje dat ik toen verzorgde er nu niet meer is. Dat hoort gewoon niet zo.

En toch was het heel snel duidelijk dat deze actie doorging. Ik kan stellen dat Maud, ondanks haar fysieke afwezigheid verbroedert, mensen laat nadenken. Alleen al, de (nog steeds), dagelijkse post en mail is het bewijs hiervan. En het feit dat ik straks met al jullie schatten op een Hip en Handgemaakte markt zal staan, in mijn stadje, is zo'n goede zaak. The least I can do, the least we can do.
Ik zet bij deze de eindsprint in voor de actie Maak het voor Maud, met haar in mijn hart. Maar ook voor haar papa Sjoerd en mama Carlieke, voor Niels en Juul. Voor de stichting Maud voor Leven om een platform te kunnen ontwikkelen om al die gezinnen, 25 per jaar, te ondersteunen, waarvan een gezinslid moet vechten tegen neuroblastoom., kinderkanker.
Stiekem hoop ik op een verdubbeling van de opbrengst, we zulllen zien hoever wel komen. De nieuwe en laatste instuurdatum is bij deze 1 september



Don't give up the fight.


Pay it forward....

zondag 15 juli 2012

Spike

Voor de laatste keer mee naar de volkstuin.
Het duurde even voordat ik het moment vond om er wat over te schrijven. Het geschiedde allemaal voor onze vakantie. Maar ik zit nu op de praatstoel dus daar maken we even dankbaar gebruikt van.
Een contrast met het vakantieverhaal van hiervoor. Maar ook dit is onderdeel van Lotjes wereld.
...

Wat hebben we lang aangemodderd.
Spike, Spikkel, Spikey, het zwarte monster. De loebas, de lobbes, het ongeleid projectiel.
Het werkte niet meer in ons kleine huisje. Het huisje waar we nog lang zullen blijven wonen, langer dan van tevoren gedacht.
Het huisje werd een stuk kleiner toen Spike zenuwachtig werd van kabouter. Waarschijnlijk heeft zijn onrustige start bij zijn baasjes voor ons, er invloed op gehad. We wisten vanaf het begin dat hij veel energie had en we er veel op uit moesten trekken. En dat was het probleem niet. Maar toen we moesten beginnen met het om de beurt in de woonkamer zijn, was het hek eigenlijk van de dam
We probeerden extra uitlaten, extra geestelijke uitdaging, meer buiten etc maar ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik de hond geen recht deed en ook dat kostte bakken met energie.
En dus..voerden we gesprekken, discussies, gesprekken en gesprekken.
Het heeft niets te maken met betrokkenheid. Of misschien wel juist alles.
Op het moment dat je een keuze moet maken die je niet wilt maken, toont het je betrokkenheid om de knoop door te hakken.
We wilden de verantwoordelijkheid kunnen nemen om hem bij ons oud te laten worden maar zo ging het niet. We namen met groot verdriet de stap, een ander huis zoeken voor de hond.
En deze zoektocht kwam in een stroomversnelling terecht. Via mijn moeder kwam de optie naar voren om bij vrienden van hun een thuis te bieden en dit kon op korte termijn. Daar kon Spike op een grote boerderij wonen met een collega hondje, de caramel editie van hemzelf en allerlei andere diertjes maar vooral natuurlijk super lieve baasjes en ruimte.
Honderd procent, we hebben er goed aan gedaan door deze keuze te maken, maar het is ook nog verdrietig en kaal. En dat is ook gewoon..niks aan.. Kenne het niet mooier maken dan het is...
 ------------------

Morgen een dag met Maak het voor Maud updates en zeeeeeeer goed braderie nieuws..

France

Het was al zover, een ruime week naar Frankrijk samen met twee vrienden. In het holst van de nacht vertrokken we om de drukte te vermijden ( en omdat het zo vakantie-achtig voelt, stilletjes met je weekendtasjes de deur uitstappen. Je rugzak gevuld met fijne broodjes en limonade).
Het plan was dat kabouter zou slapen 's nachts nadat we hem uit bed plukten en in zijn autostoeltje in relax-stand plantten. Maar die vlieger ging niet op en meneer begon een heel gesprek. Ik vermoed dat het ging over de lampjes waar we langs sjeesden.
Het was in ieder geval erg gezellig op de achterbank.
's ochtends arriveerden we in alle vroegte en besloten we eerst een ontbijtje te halen. Wat een pracht landschap zeg, prachtig! We bevonden ons in Noord Frankrijk. Mooie heuvels, uitgestrekte dalen. En grotendeels fijn weer. Maar, een ding heb ik wel gemerkt, het Nederlandse weer is heel wat minder wispelturig.
Ons vakantiehuis was een traditioneel huis, groot en tochtig in een gehucht met zo'n veertig inwoners. Om ons heen was stilte, op een loeiende koe na of die ene auto per uur die voorbij reed.
Elk huis in deze streek had luikjes, bloembakken;Petunia's,  Fuchsia's, nee die waren niet van de lucht. Een groot contrast met Nederland waar alles gestructureerd is, alle bordjes hetzelfde, alle wegen goed, de huizen meestal onderhouden, de bomen zorgvuldig gepland openingstijden die niet van elkaar lijken te verschillen. Hier was een stuk meer te beleven omdat het minder geregeld was.

We reden over landweggetjes tegen de helling op, wegen die in de winter niet toegankelijk waren, dronken Cappuchino's die, hoe vaker we er eentje kwamen drinken in het dorp verderop, hoe groter de dot slagroom werd. We hoefden enkel te knikken als reactie op de opgestoken hand met vier vingers omhoog. Lachen was dat.
Er werden diepe gesprekken gevoerd, verwornderd, gelezen, getokkeld op de gitaren, gerend achter kabouter aan en...gehaakt... Dat was even geleden dat ik concreet iets haakte. Wat was dat leuk! Mijn haak en brei lijfblad "Nevada" uit het jaar "lang geleden", week niet van mijn zijde.
De gewonnen bolletjes wol van Woolly Webshop kregen een doel en werden gecombineerd met een wolletje aldaar gekocht.
Haa  was mijn partner in crime, de haakkoningin.
Samen zaten we op de veranda waar we uren hebben gezeten totdat we niet meer konden zien wat we deden en moest het haakwerkje wachten tot de volgende ochtend. De week vloog om en na zo'n week samen is het even wennen als je weer thuis bent. But there is really no place like home.

Het jurkje is iets groter ( lees breder) uitgepakt dan ik voor ogen had, maar zeg nou zelf, hartstikkene poepig niet?












\\

woensdag 4 juli 2012

Update zes

En.....click voor de nieuwste updates van Maak het voor Maud.

zondag 1 juli 2012

Bijenparty

Een van de bijen-feestgangers in onze tuin.
Heel lang vroeg ik mijzelf af wat voor plantjes het waren en ze werden maar groter en groter en grooooter. De gehele plantenbak was foetsie wiedewoetsie en ik had enkel groen grijzige planten erin staan. Net op het moment dat ik dacht, misschien moeten ze er toch maar uit, dit wordt niets, verschenen er bloemenknoppen. Kreeg ik toch gelijk, het was papaver.
De volgende ochtend bleek het bijenfeest van start gegaan. De papaver opende haar bloemknoppen en zo had ik zomaar een heleboel kleur in de tuin. De bijen zoeken, vooral 'sochtends hun weg naar de bloemen en ruzien wie er het eerste bij mag. Het is echt enorm druk met zwermende bijen. Hoe tof is dat! Wist je trouwens dat bijen de kleur rood niet waarnemen maar omdat de bloembladeren naast rood ook ultraviolet van kleur zijn (een kleur die wij niet kunnen zien, maar bijen wel) weten de bijen de Klaproos toch te vinden. En ze klappen dicht bij slecht weer, vandaar de naam. Las ik net :-) Voor vandaag een foto van een bij in een van de bloemen. Mooi niet? En zo helpen we ze ook een handje, ze zijn immers een bedreigd diersoort.