maandag 11 juni 2012

118: Hemd

Terwijl Lara de poes als een idioot door het huis heen galopeerd, ( en dan heb ik het niet over een elegante hinde maar eerder een een...een....olifant), kruip ik nog eventjes achter het computertje.  Cafe de France klinkt door de Speakers, de mooiste chansons maken dat ik dromerig voor mij uit staar. La mer....chanson....livre. Ken uw klassiekers. Ik hum mee, gok welke woorden er gezongen worden. Het klopt, ik heb Frans al vroeg vaarwel gezegd.
 Ik zit nog steeds in mijn hemd. Mijn favoriete groene hemd. De schouderbandjes waren met pensioen, rafelden als een dolle. Terwijl de rest van het hemdje nog in prima staat was. Nee, ik kon er geen afscheid van nemen, met het mooie kant boven de sleutelbeenderen. Ik vond het bovendien stom om het zo klakkenloos weg te gooien. En dus...lag het dagen, de dagen werden weken en de weken werden...nee, zo dramatisch was het niet. Was wel een mooie zin geweest. Zo'n aanloop voor een 20 pagina tellend verhaal. Ik zal het u besparen. Het verhaal was kort. Het lag weken ergens klaar om bruut losgemaakt te worden van de bandjes. En deze avond kreeg voetbal (alweer)vrij spel, kabouter lag al te knorren en ik plaatste mijzelf alweer op een stoeltje, aan de tafel. Dit keer de grote..
Uit de kast met de mooie uitklapdeur, toverde ik mijn manke naaimasjientje. Uit de tas met kanten lintjes en ditjes en datjes, toegestopt door mijn buurvrouwtje, plukte ik het mintgroene kanten lintje. Pieste precas zou mijn oud stagebegeleidster geroepen hebben. En dat deed het, het pieste precas.
Mmmm enfant....amour...
Er kwamen weer een vijftal mailtjes binnen voor Maak het voor Maud, een envelop met inhoud die ik nog even voor jullie bewaar. Morgen wordt het vastgelegd met de rest. 
In sommige dingen blijf je klein. Nog altijd moeten nieuwe dingen gelijk aan. Mogen de nieuwe sloffen of broek eigenlijk niet uit bij het slapen gaan..Ik houd hem nog even aan. Nog heeeeel eventjes dan..

1 opmerking:

Iets te roepen? Deel het!