zondag 6 mei 2012

97

Op Bevrijdingsdag is het inmiddels een traditie dat ik me in de tuin verstop. Dat we in de achtertuin van het ( inmiddels) bijbehorend festival wonen van onze provincie, negeer ik dan een tijdje.
Als een van de weinigen fietste ik de wijk uit. Op weg naar de tuin.
Pee weet inmiddels niet beter. Ik heb altijd de dwingende behoefte om er dan naartoe te gaan  zo na de zwaarbeladen 4 mei die mij nooit onberoerd laat. Misschien is de dag erna dan wel een te groot contrast.
Met mijn mooie bloemetjeslaarzen fietste ik het laantje af en ik zag nog twee andere tuinders op hun dooie akkertje bezig.
Ik besloot het aardbeienperkje drastisch in te perken. Aardbeien zijn best leuk. Maar zo'n gigantische opbrengst had ik er nu ook weer niet van. Dus hop, de schop erin. Het ging erg voorspoedig. Echter, de doorgeschoten asperges verwijderen die al twee jaar aarachter stonden en nu plaats zouden maken voor de maisplantje, ging een stuk minder voorspoedig. Allemachtig wat een wortelen. Na een boel getrek en gescheurd duizelde het mij een beetje. Ik liet het klusje even voor wat het was.
Mijn uurtje op de tuin ging snel, een verjaardag werd bezocht en Pee ging alvast richting het festivalterrein. Ik stopte kabouter in zijn bedje en ging in de kamer ernaast bezig met mijn kleine irritatie. Ik had gelezen over het aanpakken van je grote en kleine irritaties. De gedachte was, dat als je daadkrachtig te werk ging en je het niet lang liet sudderen, je er uiteraard ook een stuk minder last van hebt, er minder energie in steekt en meer tijd hebt om te genieten. Een waarheid als een koe vond ikzelf.
Een van die irritaties was het kastje en de plank in de slaapkamer. Ik richtte me enkel op die twee onderdelen. Je "werkterrein"afbakenen maakt dat het opruimen een stuk efficiƫnter verloopt ( voor mij dan).
Toen kabouter weer van zich liet horen, pakte ik de draagzak, vulde mijn handtas met het hoogstnoodzakelijke voor hem en stapte de deur uit. Op naar het festivalterrein, alwaar kabouter zijn ogen uit keek, we samen swingden op de muziek en zijn papa zo trots als een pauw was dat we er ook even waren. Niet te lang, niet te kort. Genoeg om even sfeer te proeven.
Thuis aten we met vrienden van de pizza's die van tevoren ingeslagen waren.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Iets te roepen? Deel het!