donderdag 28 april 2011

Geuren


Mijn neus is altijd al sterk ontwikkeld geweest. En dat is nu, gemiddeld genomen, nog meer het geval. Los van de afgelopen dagen die mijn gemiddelde enigszins naar beneden haalden. Het kopke vol snot.En goed ook. De gehele winter heb ik nergens last van gehad. Ook de herfst kon mij niet krijgen. En dat terwijl ik in de kinderopvang werk. Dan tref je nog eens ongewild een lekkere snottebel met bacterievriend op je wang aan. Knuffels komen nu eenmaal impulsief. Die zijn het beste. Of een dikke zoen. Ze letten er dan echt niet op of er zo'n joekel aan hun neusje bungelt. Heerlijk, zo hoort het ook.
Maar nu is het dik twintg graden geweest gedurende een langere periode. En jawel, ik heb kou gevat. Dit, dames en heren vond ik nou echt een beproeving. Alle zwangerschapsgerelateerde kwalen, je hoort me er niet over. Maar zo'n verstopte neus en je hoofd dat ook compleet gevuld voelt met datzelfde goedje. Neen, dat kon mij niet bekoren.
Zo heel langzamerhand komt er wat ruimte. Met ups en downs. Na een avondwandeling met Spike, een leuk gesprek met een inspirerende vrouw die ik wel eens vaker tijdens het wandelen tref , kom ik ontspannen thuis.
Mijn reuk wordt geprikkeld. De wierook ruikt weer een beetje. En de frisse buitenlucht na een goede regenbui vindt zijn weg naar mij toe. Zo fijn.
Ja, zo fijn. Ik lig op de bank, de kat opgerold tegen mijn been. Een avondstilte met af en toe een kreet. Een lamp, die het licht verspreid. Een kaarsje dat brand en de thee die warm wordt gehouden op het porseleinen rechaudje met een dapper brandend waxinelichtje.
Op de achtergrond klinkt het onweer. Af en toe licht het buiten op door een flits. En ik, ik neem nog een slok van mijn thee. De laatste zorgen over "dat wat nog moet", spoel ik daarmee weg. Want zoveel moet er niet. Het kan.
Er kan heel veel, als je maar niet teveel wilt. En zo hadden we gisteren het huis vol vrienden die een handje kwamen helpen. Mijn kast werd opnieuw ingericht door y. Dee stelde last minute voor om een potje laminaat te komen leggen met Pee. De een weinig ervaring, de ander een keer meegeholpen. En samen kregen ze het voor elkaar. Ie vond het wel een uitdaging om de kraters in het gips van onze slaapkamermuur te lijf te gaan. Ze kwamen samen rond etenstijd. De patatjes en toebehoren stonden klaar. En zo was het een drukke bedoeling, werd er meegekeken, gelachen, geklust En alles gebeurde omdat het op dat moment kon. Het kwam zo samen. Geweldig.

1 opmerking:

  1. Oh, wat prachtig geschreven. Er kan heel veel, als je maar niet teveel wilt. Zo mooi verwoord. Die ga ik vandaag in mijn gedacht bewaren (en af en toe, wanneer ik het op de heupen krijgen, er weer even aan denken).

    BeantwoordenVerwijderen

Iets te roepen? Deel het!