zaterdag 24 december 2011

Kerst

Tja, daar zit je dan, nog een zes op de klok. You don't fool kabouter. Zes rules. Om zes uur 's avonds stort hij in. En om zes uur 'sochtends is hij present. Of half zes, kan ook. Ik moet dan wel lachen om mezelf. Wat een verschil, wie had gedacht dat ik nu regelmatig om dit tijdstip actief zou zijn. Dat wil zeggen, ik neem even plaats achter den compjoeter en kabouter neemt plaats in de box naast mij en hangt een beetje de hangbaby uit, stapt van de ene naar de andere kant om vervolgens weer even een praatje af te steken naast mij. Onderwijl ronkt Pee nog een tijdje door, de verantwoordelijke voor de laatste fles.
Onze kleine kerstboom staat er nog, scheef en wel, schittert als nooit tevoren. Gelijk aftuigen vind ik ook zo bruut. Het is een beetje een invalide boom maar gekregen vlak voordat ik mijn eerste echte flatje kreeg en er moet heel wat gebeuren wil deze het veld ruimen. Ik weet nog goed dat deze echte neppert een van de eerste dingen was die er stond, enkel lichtjes. Maar hij stond wel. Man, wat was dat magisch die tijd. Rondscharrelen in zo'n kale ruimte met langzaamaan het besef dat alles van jou was. Geen keukens meer die gedeeld moesten worden, rumoerige nieuwe huisgenoten die toch net niet zo leuk waren als die daarvoor, met een stuk zeil van drie meter de stad door fietsen naar je nieuwe huis.. Uiteindelijk heb ik er maar een jaar gewoond, leerde Pee kennen en die had een poepig kabouterhuisje waar ik samen met Kat Vinnie, die mee reisde in de reismand, zo gaande weg regelmatiger te vinden was dan in mijn eigen huis. En zo geschiedde, ik ging over.
Deze kerst hebben wij het heerlijk rustig gehad. Weinig op de planning, tijd om aan te keutelen en van elkaar te genieten. Op de vierkante meter, in ons kabouterhuis met dit jaar ook een echte kabouter. Met kerst hoort bij ons inmiddels onlosmakelijk ook Serious Request van 3FM. We volgen de actie al jaren en elk jaar wordt er een plaatje aangevraagd.  Als dan de ontknoping daar is, kan de kerst echt beginnen. De eerste traditie voor kabouter. En velen zullen er nog komen.




zaterdag 10 december 2011

Zoekt den roze bril

Kabouter heeft geen tijd te verliezen, er is maar een richting en dat is vooruit. De meest passende omschrijving van kabouter is deze: de baby die geen baby wou zijn. Eenmaal zijn voetje op deze aarde was het helder, in dit lijfje kan ik te weinig, ik wil rennen, vliegen, springen. En ik, ja ik moest daar ook wel even aan wennen dat het net even wat anders liep dan in de boekjes.
Hij is nu 7 maanden, op de kop af, tijgert door de kamer en trekt zichzelf in de box op tot staand. En de processen die daaraan vooraf gingen waren op zijn zachts gezegd...vermoeiend. Weliswaar afgewisseld met alle hilarische momenten van triomf, de malle gezichten. Het is een clown met een vurig karakter en echt, ik had niet anders verwacht. Hij bestaat uit delen van ons, onze voorouders en zijn nieuwe zelf. Zo klein als hij is, weet hij ons al een spiegel voor te houden. Zo heeft hij zijn moeder weten te vertellen dat er nog meer rust moest komen, gas terug, een flinke dot. Voor het moment zelf is het soms niet zo leuk, als je tegen je eigen muur op knalt en het ineens met regelmaat even niet ziet zitten. De gebroken nachten waren funest voor mijn hoofd. Maar kabouter laat mij zien wat er toe doet, scheidt het kaf van het koren, toont de hoofdzaak van het leven..
En hier zitten we dan, kabouter peuzelt aan een banaantje en eet ondertussen zijn stoel op en ik...pak het bloggen weer op. Even met de billen bloot, zoekt haar roze bril. Life is good. Het zit hem in de kleine dingen.

zaterdag 26 november 2011

Foetsie

Mijn dreads en ik, wij beleefden het afgelopen anderhalf jaar vele avonturen. Er werd wat afgedraaid en gehaakt om ze bij te werken. Gedurende die tijd maakte het deel uit van mij, die kort daarop zwanger werd en negen maanden erna hijgend op de baarkruk haar zoontje in de armen nam. Zijn eerste grijpbewegingen maakte hij naar mijn dreads. En er scheel naar kijken was ook favoriet. Een dreadmama, dat vond ik ultiem. En ultiem was het. Maar gaandeweg verlangde ik weer naar mijn zachte haren, de shampoo voelen, de wind die je haren doet wapperen. Ja, dat won het toch.
Er waren meerde momenten dat ik riep: ze moeten eruit! En dit werd dan toch weer door vriendinnen verijdeld. Want wou ik dat echt?


Nu wel en ze kwamen met velen. Vier vriendinnen stonden om mijn hoofd heen met kammetjes, schaartjes en haaknaalden. De vijfde zorgde voor de nodige hilariteit. Vijf uur lang stonden ze daar uit te kammen en te trekken. Want mijn haar was niet makkelijk te dreaden, laat staan, dood te krijgen. En zo was het nog wel de moeite waard om een stuk uit te kammen. Want zeg eens eerlijk, een cm lang of half lang. Ik wist het antwoord wel..
Het was een hele stap, het zou toch ook wel wat kaal voelen..Maar het was goed, meteen, geen centje pijn. Ook geen spijt dat ik ze heb laten zetten, ik vond ze fantastisch.
En hee, ik had de avond van mijn leven met de dames. Het is misschien niet zo netjes, maar het toppunt was toch wel het dinnetje dat vanuit het niets uit wist te schreeuwen: " Ahhh ik HEB me toch een klit!" .
Ik kronkelde richting de grond van het lachen, bijna pieste ik in mijn broek. WERKELIJK!
Juist. Het was een goede avond.




zondag 6 november 2011

Slofjes

Het was een uitdaging, dit project. Het breien van sloffen voor den kabouter. Ik had er hooguit 50 gram wol voor nodig en besloot appelgroen katoen te gebruiken.
Waar de eerste van het stel nog wat moeizaam tot stand kwam, samenbrei en dubbele mindering zus en 3r samenbr. zo, (mijn breihandboek wijkte niet van mijn zijde), ging de totstandkoming van de tweede ging als een trein. Die kabouter zou deze winter kekke warme voetjes hebben, al zeg ik het zelf. Nou ja, niet zo kek dat ik deze gelijk weg zou geven. De tweede uitgave denk ik wel en ik heb al een bestemming. Lot heeft het licht gezien en laten het schijnen over de kindervoetjes-wereld deze winter.
Nu waren ze zojuist af, zonder pomponnetjes die er eigenlijk bij horen maar bij een poging tot het maken van die dingen in dwergformaat, raakte ik enigszins, ongeduldig. Neen, dat proces ging ik niet nog drie keer doormaken. *skip*.
Helaas snurkt kabouter nog, net als alle andere bewoners van dit huis zo ongeveer. Dus een foto van hem MET de slofjes komt een andere keer. U moet het doen met de zoethoudertjes.

zaterdag 29 oktober 2011

Acht uur

Het is acht uur, mijn eilandje is het bed met de spijlen. Alleen de bollen ontbreken nog, net als in de film Heksen en bezemstelen ( Bedknobs and Broomsticks), dat bed ging vliegen als je over de bollen wreef. Wat moest ik als kind lachen om die film, tra-nen, Vooral om de voetballende leeuwen en pinguins. Noteert, musicalfilm opsnorren en kijken, net als Mary Poppins die ik zonder te overdrijven wel veertig keer gezien heb en de tekenfilm Alice in Wonderland.

Ik zit in het midden van het bed, geen baardmans die nog ligt te ronken. Just me, draadmans zoals Pee (baardmans) mijn liefkozend noemt.De man is aan het werk.
Kabouter slaapt in dit soort nachten bij mij op de kamer in het campingbedje. Dan hoef ik 's nachts en 'ochtends maar enkele stappen te zetten eer ik bij hem ben, voed ik hem op de rand van mijn eilandje. Om hem vervolgens weer in zijn tijdelijke bedje te stoppen. En het moet gezegd, het is ook erg knus zo samen
Mijn klik-klak-lamp schijnt als nooit tevoren, verspreid het licht door de kamer. Kabouter houdt een brabbel-schopfeest in zijn bedje terwijl hij zijn boekje opeet. Heerlijk, langzaam starten we de dag. Mijn nieuwe pyjamabroek beleeft zijn primeur. Ik was op slag verliefd, vel blauw met honderden Homers, u kent hem wel van de hilarische serie. Eigenlijk was het een pyjama(zeg kabouter, blijf eens van mijn laptop af, hij bevind zich inmiddels ook op het eiland) voor meneertjes maar hee, wie zei mij dat mijn fijne billenpartij er niet enig in zou staan..
Gisteravond viel ik knorrend in slaap, buurvrouw en ik hadden op de bank gezeten, elk ons eigen handwerkje en zo hadden we een hele tijd, al babbelend gezeten. Cappuchino erbij, heerlijk! En zo was er alweer een projectje afgerond. Moeten we vaker doen! Kneuterigheid ten top, maar zo voel ik me op mijn rijkst.

woensdag 26 oktober 2011

Thin Lizzy

Pee wou het al tijden dolgraag, een katje erbij. En zo kwam het moment dat het kon, we gingen op zoek naar een kitten die bij ons en onze beestenboel zou passen. We kwamen, zagen en overwonnen. Deze dame, mooi van lelijkheid kwam voorbij en we hadden het geluk degenen te zijn om haar mee naar huis te nemen.
Na Don Vincienzo die we helaas moesten laten inslapen nog voor kabouter ter wereld kwam, had poes Lara het rijk voor haar alleen. Nou ja, alleen...met Spike. Maar zij was de baas. Hoewel katten nogal op zichzelf gericht zijn, leek het ons toch, op de lange termijn wel leuk dat er voor Lara een kat bij kwam omdat ze toch ook wel vaak naar Vinnie trok maar die wou daar op zijn beurt niets van weten. En wat blijkt, nu ontpopt Lara zich tijdelijk als chagrijnige oudere en neemt de houding van " talk to the hand, block sender, what-ever"-aan. We vertrouwen erop dat ze gaande weg wel wat milder wordt. Van Spike wisten we wel dat die een katje zou gedogen. Maar dat het liefde op het eerste gezicht was en hij de mama van Thin Lizzy, alias Lizzy, zou gaan worden, nee dat hadden wij nooit, maar dan ook NOOIT verwacht.
Ze spelen met elkaar, liggen samen op de mat, en dan bedoel ik samen. Lizzy krult zich tussen de poten van lobbes Spike en knort luidkeels. Als ze in haar enthousiasme op zoek gaat naar de tepels van " moeder Spike" , wordt er even zacht happend gecorrigeerd.
Lizzy groeide op tussen de honden, katten, grote en kleine mensen. En zij schrok dan ook niet terug toen dat zwarte monster ging snuffelen. De onderkant van de bank? Nehhh, die heeft zij niet gezien hoor. Je hoort het, ze past er perfect tussen en ik pies nu al in mijn broek van het lachen als ze een verwoede poging doet om Pee zijn oor uit te likken.. juist...

zondag 9 oktober 2011

Op mijn sloffen

Vanuit mijn luie stoel bestelde ik hem ook. HET HEMA Breiboek. De verleiding was groot en ik deed mijzelf een lolletje.*klik*, en hij was van mij.
Op de gevoelige plaat vast gelegd, betrapt met mijn nieuwste aanwinst. Ziet u de schrik in mijn ogen?
Nu het nooit eindigend lijkende grannyproject toch eindelijk tot zijn einde kwam, was daar ruimte gecreëerd voor iets anders.
In tegenstelling tot mijn naaiprojecten waar ik er toch zeker vijf van heb lopen en er morgen zonder blikken of blozen nog een bij start, ben ik vrij strikt in mijn andere handwerkactiviteiten. "EERST AFMAKEN", bits ik mijzelf met de tanden op elkaar, toe. En zo zal het gebeuren.
Al ohhh-end en Ahh-end bladerde ik door mijn boek.Eindelijk mocht ik weer! Het kopje thee stond al meekneuterend stomend op mij te wachten. Als een kind voor de etalage van een speelgoedwinkel, zo in mijn nopjes was ik en wist mijn keuze te maken; babyslofjes! Dat wou ik toch zelf ook eens leren breien. Het begin is gemaakt, de tussenstand is al een toer uitgehaald. Maar...dat mag de pret niet drukken. Zeker niet....
Op mijn nieuwe truttige ballerina-sloffen...

woensdag 5 oktober 2011

Granny, the end in zicht



We hingen op de bank, Spike en ik... Als het kleedje tevoorschijn komt en ik nodig hem uit, dan mag onze zwarte loebas op de bank. Hij gaat dan per direct knock out, licht uit en snurken maar! Maar dan bedoel ik ook ECHT snurken, In de luidste zin van het woord.
Ik haakte er ondertussen een end op los. Ik moest me flink kwaad maken en dan zou het einde in zicht zijn. Eenmaal alles aan elkaar, kreeg het geheel een vier-rijen-dik lichtblauw randje om het af te maken. Eindelijk! Afgerond!
Het kleedje voor kabouter..wat later af dan gepland, veel geleerd...maar hij kan hem toch nog gebruiken. En dan mag ik nu eindelijk van mezelf met iets anders beginnen. Zoveel keuze...

dinsdag 20 september 2011

Sophie


"scrunch,scrunch, scrunch",
Ah Sophie en Kabouter..of liever gezegd, Kabouter en Sophie. Arm schaap, bij wijze van spreken dan he. Kabouter is namelijk niet bepaald van het zachtzinnige en grijpt haar altijd wanneer ze het niet verwacht. Een haat-liefde verhouding, want ziet daar; ze eindigen vaak snurkend in elkaars armen.

zondag 18 september 2011

Op de een of andere manier...

Zit ik in de tijd van terugkijken, komen de herinneringen voorbij druppelen, want wat is de tijd voorbij gevlogen. Waar is mijn buik? Ik was er nog maar amper aan gewend. Kabouter is al een smurf van flink formaat. Rolt heen en weer, brabbelt en lacht zijn tand plus tweede in wording bloot.
Ik vul het babyboek verder in, zijn eerste lachje, wanneer wist je mama dat ze zwanger was.. waar begon de eerste wee. De eerste wee? Ik dacht dat het (tot drie keer toe, ik weet het, lichtelijk naïef), darmkrampen waren. Zat met mijn benen omhoog in onze groene rokersstoel, laptopje op schoot. Ja, daar begon het, keken we met een schuin oog naar de klok.

Ik zit tussen de dames, tussen de dames en de baby's. We zien elkaar voor het eerst na onze zwangerschapsyoga-cursus. Allemaal zonder buik. Met baby.
Het leven gaat verder en elke dag besef ik me meer dat alles is veranderd. Ik ben veranderd, wij zijn veranderd.We zijn drie, niet meer twee. En de focus verandert. Wat toen belangrijk was, is nu niet altijd meer. De basis is hier, vanuit hier geniet ik van de kleine dingen, heb ik mijn uitdagingen, probeer ik meer met mijn hobby's te doen. Mooie dingen maken, omdat het kan, niet omdat het moet. En zo is mijn leven mooi, met mijn mannen.


maandag 12 september 2011

Calendula zalf

Het is avond. Pee is even een borreltje aan het halen bij een vriend, kabouter ligt in zijn bedje, de dieren liggen ook op apegapen en het enige wat klinkt is de radio. Instrumentale klassieke stukken vullen de ruimte. Ik creëer mijn eigen veilige ruimte. Ik wil deze avond geen humor-series, geen moordzaken, nieuws wat altijd slecht is of reclames, enthousiast beppende radiodeejay's. Het legt me soms lam. En ik vraag me wel eens af wat ik met al deze info moet.

Deze avond zijn mijn handen en armen meer verzorgd dan ooit. Want vanavond heb ik Calendula zalf gemaakt van goudsbloemen met Vaseline. Van mijn achterbuurman mocht ik de benodigde hoeveelheid goudsbloemen uit zijn bloementuin plukken, die van mij waren al uitgebloeid.. Elk jaar weer barst zijn tuin uit zijn voegen door de overdonderende hoeveelheid aan kleurige bloemen.
Dit zalfje brouwen stond al een tijdje op mijn wensenlijst en deze avond leende zicht echt voor de uitvoering van dit plan. Gaandeweg leerde ik een paar belangrijke lessen. Het proces in beeld:


1. Maak gelijk een goede keuze, waar je in opwarmt, des te minder vaseline-afwas heb je.
2. Afwas met vaseline erop schoonmaken zal nooit mijn hobby worden.
3. Wil je het schoon krijgen. Heet water is your best friend.
4. Voor het zeven moet je dunne stof gebruiken of gewoon een zeef (nog meer afwas).


Het resultaat, verzorgend goud ( in een prachtig maar net wat te groot uitgevallen potje,maar dat mag de pret niet drukken). Een ding is zeker; volgend jaar komen er flink wat goudsbloemen in de volkstuin en krijgt het kruidenexperiment vervolg..

woensdag 7 september 2011

dinsdag 6 september 2011

Back to business





Onze vakantie was er een om door een ringetje te halen. Samen met een groep van elf vrienden, grotendeels de kern van de vakantie van vorig jaar gingen we wederom op pad. Ik had een huis opgesnord in de Ardennen, mooi vrijstaand in de natuur, mooie stadjes op acceptabele afstand.. De eerste vakantie met kabouter erbij. Vorig jaar zaten we met z'n 14-en op een skutsje gedurende een midweek, bepaald niet veel ruimte. Een week erna raakte ik zwanger van kabouter en nu gingen we weer. Bijzonder
De heenreis was vermoeiend (niet voor kabouter want die sliep voornamelijk),maar wel mooi. We reden als groep naar het zuiden, hielden de snelheid van de kever aan, en man o man, wat regende het pijpenstelen.
Maar eenmaal daar, was het ergste gevallen en werd het weer steeds beter. Maar daar werd mijn aandacht al lang niet meer door getrokken. Voor mij stond een pracht van een huis. Hans en Grietje hadden het pand onlangs verlaten en hadden toegezegd dat wij er mochten logeren voor een weekje. Een huis waar de tijd had stil gestaan, allerlei kleine kamertjes, meubels die onder de noemer vintage vallen en ik spontaan bij ging kwijlen. En een ansichtkaart als uitzicht.
Het kon niet beter.
Kabouter gedroeg zich uitsteekbaar, lachte, lachte en lachte nog eens. Stal de show en er werd wat afgeknuffeld waardoor wij wat vaker ons gat konden blijven zitten. Hij ging mee naar mooie oude stadjes, sliep in de buitenlucht op een kleedje, hing in de draagzak. Kortom, was ook daar gewoon lekker baby.
Ik heb bijna in mijn broek gepiest van het lachen van de woordspelingen die gedurende de hele week een rol speelden, ter opvolging van de nautische spreekwoorden van het jaar ervoor. Ik zag prachtige natuur, oude gebouwen vol karakter, speelde spelletjes, kookte voor de groep, had goede gesprekken. Ja, ik had het naar mijn zin. WIJ hadden het naar ons zin.
En nu is het tijd, tijd om de draad verder op te pakken. Back to business en back to blogging!

dinsdag 23 augustus 2011

Ei


*pats*
In mijn rechteroor hoorde ik iets vallen. Héééél zachtjes maar toch.
Spike had het ook gesignaleerd. Er hing een groot vraagteken boven zijn hoofd, hij snoof eens diep en keek me onschuldig aan om vervolgens weer te buigen naar datgene wat tussen ons in lag.
Ik zag zijn mond langzaam open gaan, lichtjes ademde hij in en....
"Spike, nee!"
Dat kwam uit mijn mond.
In tegenstelling tot de poes Lara die klaar stond om korte metten te maken met een vlinder en ondanks mijn protest op afstand, dit gewoon deed, luisterde Spike wel. Met witomrande ogen keek hij me schuin aan. Hoe meer wit, des te stouter hij vaak is.
Blijf staan, dit moeten we even vastleggen, unieke gebeurtenis, moet vastgelegd voor het nageslacht... daarna mag je het...nou ja, doe ermee wat je wil",Al verder murmelend zocht ik naar mijn telefoon voor de bekende snapshot.

Verdomd, was er zomaar een half ei uit de lucht komen vallen.

dinsdag 16 augustus 2011

08:00






Op pad in het park


dinsdag 2 augustus 2011

Home sweet home



Het is avond, op de achtergrond klinkt een Hollands orgeltje, ergens knettert een vuurtje en er wordt luid gebrald. Een walm van aanmaakolie vindt zijn weg naar mijn neusgaten.Een typische zomeravond in deze volkswijk. Waar ons huisje staat. We drinken een wijntje op de dag. Een fijne dag. Een dag van goede gesprekken, een dag van kasten uitruimen, zitten in de tuin. En een dag van ronddrentelen in de tuin. Een nieuwe lading rabarber, de eerste oogst aardappelen ( de rest blijft nog even in de grond zitten), de uien die wachten totdat ze mee mogen, de versgekochte slaplantjes en de eerste courgette.
De dag dat ik een smsje kreeg waarin stond dat kabouter zichzelf voor het eerst zelf had omgedraaid. En dit bij thuiskomst stiekem weer deed. De knapperd.
Een dag waarvan ik er graag nog vele heb.
Home sweet home.





Home sweet home is een initiatief van Barbamama.

maandag 1 augustus 2011

Doek


We gingen op stap, kabouter en ik. Op de foto stonden we klaar om te gaan. Even een kop koffie halen bij Bee en Em. Kabouter zit dolgraag in de doek. Geef hem een minuut en hij is in een diepe slaap. Is dit niet het geval, dan kijkt hij met zijn grote blauwe kijkers om zich heen. Slurpt alles wat hij tegen komt op.
De zon die heerlijk straalde, het kan mij persoonlijk niet warm genoeg zijn. Maar als het ander weer is hoor je me ook niet zeuren.. Ik had de perfecte aanleiding om kabouter zijn zomerhoedje op te doen. Je weet wel, eentje die je onder de kin strikt. TE snoepig.. Vind ik dan. Pee keek me bedenkelijk aan. Gelukkig krijg ik redelijk vrij spel wat de kleding betreft. Dus daar vertrokken we, MET hoed. Kabouter dacht er op de foto duidelijk het zijne van. *Gaap* boring!

Eenmaal op de plek van bestemming kreeg ik een overheerlijk stuk zelfgebakken Brownie voorgeschoteld. Zoeen, niet uit een pakje maar alleen maar pure ingredienten, waarvan je spontaan gaat kwijlen.. En kregen ook nog een stuk mee voor het thuisfront (Pee).
En zo wandelden we na bijgepraat te hebben, weer terug, staken het park door, glimlachten naar de ohh en ahhh-ende mensen. Want met een baby in een draagdoek krijg je tien keer zoveel aandacht. Mensen zien hem beter. Net een aapje, ik de lachende chimpansee. Dus mocht je wat aanspraak nodig hebben....


Tegenwoordig zijn we dubbel gezegend. Want we hebben een draagzak gekregen. Een felle rode. Zie tweede foto in lovely retro. Deze draagzak heeft geen gespen, je hoeft maar een knoop te maken en hij is voorgevormd, wat voor Pee een grote plus is. Wat een pech, kan hij zijn zoon nog beter showen... Kabouter....heeft er geen problemen mee en snurkt rustig verder..

maandag 25 juli 2011

Home sweet home


Thuis is samen pannenkoeken eten met Pee *


*en al etende naar een filmpje loeren.

Home sweet home is een initiatief van Barbamama.


Published with Blogger-droid v1.7.4

woensdag 20 juli 2011

Cordaid Memisa


Zoals wel eens eerder vermeld, staan er her en der in mijn huis stapeltjes boeken. Stapeltjes die smachten om verkocht te worden. Gekregen van Ie. Ze wou een aantal boeken richting de kringloop brengen nu haar studie Bijbelwetenschappen was afgerond, maar daar stak ik een fijn stokje voor. Want ik wou ze wel verkopen voor het goede doel.Om de paar dagen plaats ik nieuwe boeken op Marktplaats of herplaats ik de oude. In de tussentijd zijn er al flink wat verkocht voor het goede doel; Kiva.
Maar..het komende half jaar wordt het goede doel: Cordaid Memisa zij zet zich in voor een structurele verbetering van de gezondheidszorg in ontwikkelingslanden. Zoals velen, werd ik ook geraakt door de laatste aflevering van Babyboom waarbij drie net bevallen stellen naar Kameroen afreizen en daar de schrijnende situaties van zwangere vrouwen liet zien. De beelden staan me nog op mijn netvlies. Het raakte me des te meer omdat ik zelf onlangs moeder ben geworden. Het contrast van de omstandigheden waarin die vrouwen moeten bevallen. Ook wanneer er complicaties zijn en ze eigenlijk naar het ziekenhuis moeten maar niet kunnen. De onhygiënische ruimtes. Maar ook de ondervoede kindjes. En natuurlijk is dit al tijden zo schrijnend maar dit was de aanleiding om mij daarvoor in te zetten.
Rechts staat een teller met de laatste stand van zaken m.b.t. de opbrengst van de verkoop. En hier zal ik ook updates geven. We beginnen met 11,82 want er zijn onlangs twee boeken op de post gedaan!

zondag 17 juli 2011

Bij ons in de toijn 3.

Ik maakte vaart. Kabouter had net zijn voeding gehad en lag te snurken.
Tijd voor een uurtje tuin. Om mij heen vlogen de zwaluwen laag vlak voor de fiets langs..






Fijn, het gaat dus regenen..Misschien had ik toch buienradar even moeten checken.
In mijn lange rok, dit keer groen, baande ik mij een weg door de tuin en de hoeveelheid regen viel mee. Ook al was ik een weekje niet geweest, het lag er allemaal prima bij. Ik startte mijn pluk-en-schoffel-sessie waar nodig.
De voorgezaaide augurkplant kreeg een plekje in de daarvoor bestemde strook. Zijn vriendjes; de gebroeders pompoen en courgette stonden er al een potje te groeien. Helaas konden mijn komkommerplanten er niet naast gezet worden. Deze zijn tijdens het zaaien gesneuveld. Wellicht dat ik een kant en klare op de markt koop. U merkt het, de kalebas-achtigen zijn bij Lotje in trek.
Tijdens het los scheppen van de uien die in mijn optiek al klaar waren, overdacht ik ons gesprek over kabouter nog, eerder die ochtend. Kabouter die nog niet helemaal zichzelf was na afgelopen donderdag, de dag van de prikjes. Na wikken en wegen over de timing, zei ik na een gesprek snotterend dat we ze nu dan toch maar moesten geven en nog even door snotterde toen ze de prikken in kabouter, nog vredig op mij slapend, in zijn benen zetten. Bij de eerste werd er al slapend gemopperd. Bij de tweede werd hij goed wakker en zette het op een brullen met een pauze tussen de uithalen die voor je gevoel net wat te lang duren. En haal maar weer adem...
Kabouter kreeg koorts, was hangerig, huilerig. En was een paar dagen van slag. Pee vond het wel lang duren en hij huilde meer dan we van hem gewend waren..."tja" zei ik, "het zal de nasleep van de prikken wel zijn. En...zo gek veel huilt hij toch niet ..toch?"Maar toch, nog een ruime week en dan zou ik weer gaan werken. Twee daagjes weliswaar maar ...zou het wel goed gaan? Zouden ze hem kunnen troosten, snappen wat hij nodig had. En dan moet ik zeggen dat ik nog in een luxe-positie zit. Kabouter zijn oma en een dinnetje passen elk een dagdeel op in de week en voor de rest redden Pee en ik het zelf. En natuurlijk komt het goed. Maar toen ik mijn fietsje thuis tegen de muur zette en kabouter hoorde huilen.....
Pee zag mijn bezorgde bambi-ogen en stelde me gerust. Hij had niet lang geslapen helaas maar had daarna gespeeld en in de wipstoel gezeten. Hij was nog maar net " zo" . Het was duidelijk, je kon doen wat je wou, het was tijd om te drinken. En met de borst in zijn gezichtsveld kalmeerde hij aanzienlijk.
Ik kreeg een ingeving. Pee, geef me dat boek eens aan als je wilt, die uhhh, over die sprongetjes.. Een feest van herkenning zeg ik je. Al lezend riepen we ohhhhhwwws en aaaaahhhs uit.

Vandaar!!...

Ons ouderhart was weer gerust gesteld.