Zaadjes

Ze zijn gearriveerd, de zaadjes!
Ik moest wat langer voor de brievenbus liggen dan verwacht, maar geduld is een schone zaak. Mijn gang iets minder, maar toch, ik wist de grote envelop tussen de stofvlokken door, op te vangen.
Het rammelde en het deed. Ze zongen mij toe. die mooi jongkies.... Zo trots als een pauw, enthousiast als een klein kind, ging ik op een door mij zorgvuldig uitgekozen stoel, aan tafel zitten. Opende de envelop en spreidde mijn nieuwste aanwinsten voor mij uit..
Ik had er toch meer op de website aangeklikt dan gedacht. Ah ja, een are om te vullen.. Ruimte zat!
Omdat ik overdag moest werken, haalde Pee voor mij twee zakjes zaai en stek-grond.
Eenmaal thuis wou ik gelijk van start gaan met voorzaaien. Maar daar trof ik een Spike aan, zo ziek als een hond. Wat een sieliepielie. Hij wou alleen maar liggen, diaree, krom staan... Dus hop, hondje in de auto naar oome dierenarts. Zijn buik bleek van slag, waarschijnlijk werkte het riet dat hij aan zijn ontlasting te zien naar binnen heeft gewerkt, niet positief. ( Joh). Dus heeft hij pilletjes ( op het etiket stond smaakmakend in combinatie met een merknaam voor laxeerpil). Alles wat erin zit, moet er met hetzelfde vaartje weer uit. Om na een dag vasten weer voorzichtig aan te beginnen met een nieuwe bodem in de vorm van gekookte kip en rijst.
Doe maar duur!!!!!!
Ik heb in ieder geval mest voor tien..*








(* grapje)

Weer

Ze zaten op een randje aan de vaart, te slurpen. Hij dook naar voren, ving het water op met zijn grote snavel, gooide zijn hoofd in zijn nek en liet het water door zijn lange keel glijden... Dat bruine water was toch wel zo lekker... Om de beurt namen ze een slokje. De gebroeders gans..
Het was een mooi gezicht...
Spike had er geen oog voor en drentelde al jammerend voor me uit. Zijn wereld was op dat moment niet groter dan een tennisbal.. "Holy tennisbal, holy tennisbal" hoorde je hem meditatief prevelen.
Dat is het effect als Spike oog in oog staat met iets bal-vormigs. Dan kan ik hem een biefstuk voorhouden, maar die verliest het echt..
Wonderbaarlijk.
Ik bewoog de werpstok naar voren, ver van de ganzen vandaan richting de vijver. Spike trok een sprint erachter aan, dook het water in en zette de achtervolging verder in, in het water.
"Wat is dat bruine water toch lekker"..

Vliegen

Lotje is druk, heel druk.. En het bloggen, tja...dat schiet er dan wel eens bij in. Spreekwoordelijk dan. Want ik houd niet van schieten, van welke vorm van agressiviteit dan ook. Maar dit terzijde..
De tijd gaat zitten in het werken aan prachtige filmpjes. Een heeeeeele grote serie. We werken er al maaaaaaaaaaaanden aan. En we gaan richting de afronding.. Maar de tijd wordt ook gevuld met werken bij de kindjes. Ik ben tijdelijk een drukke fulltimer. Voor menig mens normaal, maar dan gevuld door 1 baan ipv twee.
Het is hard werken, zwoegen en soms denk je even....ik zou toch wel even iets meer tijd willen hebben om bijvoorbeeld mijn breiwerkje af te maken (het rugpand is nu op 4 toeren bijna klaar). Maar dat zijn maar kleine momentjes. Het grootste deel van de tijd voel ik dat ik bof met al die ervaringen en met al dat werk wat ik leuk vind. Want ik maak nogal eens wat mee..
Geloof me, ik heb niet de ambitie altijd maar full-time te werken. Lotje is van de afdeling ik werk om te leven en niet andersom. Maar af en toe goed druk zijn is niet verkeerd. Zo lang het maar tijdelijk is vind ik het prima..
En met de lente die net begonnen is, de grond die zacht begint te worden, ben ik eventjes naar mijn favoriete koopjes winkel gegaan, alwaar ik drie kweekbakken gekocht heb. Klaar om gevuld te worden... Nu is het een kwestie van voor de brievenbus liggen totdat de zaadjes in een envelop op de mat vallen... Wat staat er dit jaar op het menu? Pompoenen, komkommers, augurken, bonen, sla, dille, kamille, koriander... En nog meer maar dat ben ik even kwijt...
Maar eerst nog even geduld....

Weer terug

Pee en ik waren compleet van slag. Waar was ze nou, die kleine trol.
Altijd in de buurt, nooit langer dan een paar uurtjes weg... drie dagen was ze spoorloos. En het moet gezegd. We hadden er een hard hoofd in en besloten over te gaan tot actie.
Op iemand die niet bekend is met het houden van huisdieren,in de liefhebbende manier van het woord, zal het misschien niet te begrijpen zijn. Maar wij besloten een briefje op te stellen om te verspreiden in de buurt.
Het klopte gewoon niet.
Pee maakte een speciaal blog aan om foto's van onze Lara op te zetten, e-mail erbij. Een signalement en de vraag om alsjeblieft de schuur na te kijken of ze daar opgesloten was.
Drie straten gingen we af. Eigenlijk ging ze niet verder dan onze straat. Maar goed, je moet alle opties open houden. Eenmaal thuis was het weer een kwestie van afwachten. Zou ze aangereden zijn? Zou iemand haar zo lief vinden dat ze haar binnen zouden houden.....
Nou ja, geen reactie...dan maar slapen. Ik stapte in bed, tuurde even voor me uit. Toen ik ineens besefte wat ik hoorde, hoorde ik daar een belletje? Ik sjeesde voor de zoveelste keer naar beneden. En eenmaal de deur open getrokken, hoorde ik een klagend miauwtje. Het was Laartje, trillend en wel, haar in de war. En zo hongerig als een beer vanuit de heg. Joelend nam ik haar mee naar boven. Niet te geloven.. ze was er weer....
Wat een geluk. De briefjes hebben volgens mij echt geholpen. Ook als ik kijk naar de staat waarin ze weer terug keerde.
Ik haal weer opgelucht adem. En met Ronalvinio bij mijn voeteneind, Laartje naast Pee, kunnen we weer rustig slapen.
The end...