zaterdag 4 september 2010

Naar het noorden

In alle rust rijden we richting het Noorden. Spike ligt aan mijn voeteneind. Zonder problemen kan ik hem meenemen in de trein. Hij kijkt niet op of om. Alsof het logisch is dat alles heen en weer wiegt. Dat er twintig mensen om hem heen zitten. En er constant gebrom van de trein klinkt. Er is hooguit wat meer te ruiken als we het perron betreden en dat is het enige wat je aan hem merkt. Om hem dan wat bij de les te houden ( lees: om te voorkomen dat hij als een dolle in de lijn gaat hangen), heeft hij zijn gentle leader band om. Hij haat het, dat weet ik. En dat laat hij dan af en toe ook wel weten ook door te proberen met zijn neus langs mijn been te gaan. Maar helaas pindakaas voor hem gaat die vlieger dan niet op en beweeg ik de lijn omhoog of van me af. Uiteraard zie ik gelijk twintig ogen op me gericht.

Maar, wie had gedacht dat ,toen we hem als bijna eenjarige puber en volledig ontspoort bij een gezin weg plukten, hij zo'n goed opgevoede hond zou worden. Consequente opvoeding had hij nog niet gehad en wij waren zijn derde baasje. Ja het klopt, wij halen vaak de kneusjes en moeilijke gevallen in huis.. Los van de naar dominantie neigende eigenschap, is het een goedzak van een hond die veel energie heeft en graag bij je is.

En dat is dan ook de reden dat het goed gaat. Hij vind het volgensmij al lang mooi dat hij mee mag. Vanonder de bank kijkt hij naar het hondje aan het einde van het wagon. Maar het blijft bij kijken.

Wat hij nog niet weet is dat we onderweg zijn naar iemand die hij maar al te goed kent. Mijn moeder en stiefvader. En nog leuker, zijn matties, Sam en Lotus ( twee witte herders). Dat wordt feest op een hectare grond. Hyper de piep hoeraaaaaaaaaaaaaaahhhhhh Yehjeeeyeeeeehjjjjj 48 uur lang.


Wijzelf zullen genoeg te doen hebben. Werkweekend! De laatste loodjes, tijd om een flinke slag te slaan. Maar op de een of andere manier kost het niet zoveel energie. Het is leuk om dingen op je lijstje, dat steeds korter wordt, af te kunnen strepen. En even samen het project bij de horens te vatten. Dat doe je natuurlijk altijd, samenwerken. Maar vaak los van elkaar. En nu is dat gewoon samen aan een tafeltje. Wordt natuurlijk ook enorm lachen. Want dat heb je met hard door werken. Gemiddeld genomen wordt je er een beetje flauw van..

Ondertussen kijk ik uit over het prachtige Drentse landschap. De zon is bezig met zijn weg naar benenden. De weilanden kleuren oranje en de bomen vormen grote schaduwen. Bossen worden wereldjes op zich en het koren kleurt rood. Ik zucht, ik zou alles wel vast willen leggen. Maar dat kan lang niet zo mooi als hoe je het met je ogen ziet. Dat is wel moeilijk om te accepteren als filmer. Maar als mens minder moeilijk.

Blöf klinkt met alles is liefde. En zo is het maar net.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Iets te roepen? Deel het!