zondag 28 februari 2010

Laaaartje....waar beeeeeeeeeeeeen je???


Laartje is onze troetelpoes. Vinnie de nurkse kater die stiekem ook wel vreselijk veel van aandacht houdt. De jonge blom en de oude kerel...
Laartje sahaartje, ronalvinio, ik kan eindeloos op hun namen variëren..

Gisteravond gingen ze allebei op pad. En vanochtend stond er nog maar eentje op de stoep.
Het is, mocht het je ontgaan zijn, wat onstuimig weer. Laartje houdt niet van regen. Maar waar blijft ze nou? Een van haar hobby's is...eten. Maar ze heeft al twee maaltijden gemist...

Eigenlijk komt dit zelden voor dat ze zo lang weg is. Bij ons op schoot, of ons bespieden, veel leuker. En af en toe een muis/vogel vangen. Ook leuk... Maar lang weg...zelden.
En dus zit ik nog steeds op de bank. Al 20 keer lopen fluiten, Vinnie zijn halsband met belletje afgedaan....zodat we met gespitste oren kunnen luisteren of we haar ergens horen lopen... Buren gevraagd of ze al gesignaleerd is.. Maar nee.
Ik moet nu maar naar bed. Geen Lara die als een speer naar boven rent om vervolgens dramatisch voor de badkamerdeur te gaan miauwen. Want daar staat een boterbakje met water. En echt jongens, die bakjes water...die smaken het beste (...).
Wat jij wil Laartje, wat jij wilt.
Ik hoop dat als ik morgen op sta, ik jou belletje hoor rinkelen en je gewoon puberaal op stap bent of stom opgesloten zit... Zou ook echt wat voor jou zijn.. Trut...

Zucht...

donderdag 25 februari 2010

Breien

Het haken van een sprei was al een tijdje op de lange baan geschoven. Ik ben wat meer van de afdeling: resultaat op korte termijn..
En zo bestond al een tijdje de wens om te breien. Dat wil zeggen, iets breien wat ook echt ergens op ging lijken. In plaats van lapjes zonder bestemming.
Het kwam maar moeilijk van de grond, de patroontjes die ik had, vond ik omslachtig omschreven en zo strandde mijn poging om iets leutigs te breien.
Op een wederom gladde dag, zonder een auto beschikbaar, besloot ik mijn naaimachine thuis te laten en met mijn breistokken onder den arm, richting de naailes te gaan. Wie weet wist mijn juf mij van advies te voorzien.
Ik legde mijn probleem voor en zo werd het grote boek te voorschijn gehaald. "Blader daar maar eens in...
En zo zag ik een grote hoeveelheid aan omschrijvingen van patroontjes, gewoon lezen zeg maar die ik WEL begreep. Gewoon de ouderwetse manier werkte voor mij het beste...
Ik ben in mijn nopjes met mijn breiwerkje. In de verloren uurtjes brei ik even snel een paar toertjes.
Helaas zijn dat er niet zoveel op het moment.
Maar... het wordt i.i.g. wat! Wat? Een kindervestje. Alweer bruin? Ja, alweer....dezelfde bol wol. Maar als hij op is, zal ik een mooi kleurtje opsnorren ok? Ok... Je kunt zeggen wat je wil, maar er zit nu zelfs een boord op. Heb ik ook geleerd... Respect man....

maandag 22 februari 2010

Weer beter hoor

Even voor de duidelijkheid. Lotje is weer beter. Morgen ga ik jullie introduceren aan mijn nieuwe breiwerk......

Spannnend!!!!!!!!!!!!!!!

donderdag 18 februari 2010

Knerp

Knerp, kggrr, blurp..*auw*
Mijn maag en buik zijn van streek en bovenstaande zin is een samenvatting geweest van mijn dag..
Voor wie het radioprogramma kent.. "Fulltime misselijk en kotsneigingen.. Is niet grappig".
Ik denk de oorzaak gevonden te hebben en kijk gefronst in de richting van plaatselijke chinees..

En ze draaide zich weer naar de enige fijne houding..horizontaal op de rug. Anything else.. Not an option..

woensdag 17 februari 2010

Tussendoortje

Vreselijk grappig en het ergste: vreselijk herkenbaar....

vrijdag 12 februari 2010

Lozjirennn


Het is feest. "oja joh?" Jaaa zekers. Want wij hebben dit weekend een Lozjee!
Onderwerp van het nieuwe werkwoord: lozjiren. Aldus mijn nichtje.
Pee en ik vinden het ook met recht een feest, Pee gaat met ons nieuwe witte racemonster het deerntje ophalen, ik gok dat ze ongeduldig bij de deur staat te wachten met haar koffertje in de hand en een tas en bij voorkeur...nog een tas...
Heel goed, je kunt niet vroeg genoeg beginnen. En omdat ik eerder deze week ietwat extra uren had gemaakt, kon ik dat vanmiddag compenseren. En zo was ik ook al op tijd thuis. Kwam goed uit want ik moet de lozjir-kamer nog even een beetje gezellig maken.
Deed mijn moeder ook altijd. Of ten tijde van de verbouwing een soort van slaaptent maken. Het kon ook zomaar tijd zijn voor een feestje. Ik herinner mij nog goed het feest van de wilde dieren. Dan werden de matrassen naar de woonkamer versleept, film in de videorecorder, een bakje met chips, een zelfgemaakte poster door mijn broer aan de deur van de wilde dieren, uiteraard een feestmaal voor hen ( in ons geval de katten) en het feest kon beginnen!
Het ontstond vanuit het niets en wat vond ik het geweldig. Of vissen vanuit de achterbak van onze Fiat Panda. Deze werd dan geparkeerd aan de rand van een watertje, achterklep omhoog, hengels mee en in de achterbak zitten maar! Verre van standaard, maar absoluut favoriet.
Iets wat ik kindjes in mijn familie ook wil meegeven. En wat vind ik die rol mooi.
En dus gaat tante Lot nu als een razende Roeland het huis even klaarmaken, en niet te vergeten, afbakbroodjes halen, een toetje, pannekoekenmeel.... En dan maar wachten op de komst van ome Pee en onze lozjee.. Wat een feest.

Foto is geript

zondag 7 februari 2010

Opscheplepels


Ze waren al heel lang een doorn in mijn oog, mijn in elkaar geknutselde stok ( bestaande uit o.a. een bamboestokje) waar mijn opscheplepels aan hingen. www.datzagernietuit.nl kon je wel zeggen.
We hadden via via een mooie metalen ophang-geval gekregen maar vanwege het afwijkende formaat van onze tegels, paste dat net niet goed op de voegen, waar ik in wou boren.
Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan, en zo drentelde ik naar de schuur op zoek naar minischroefjes met een grote kop. Dan maar vastschroeven aan het keukenkastje.
(ssttttt, niets zeggen tegen de meneeren van de woningbouw). Die gaten plamuur ik later wel weer dicht. Of niet....

Ik was in ieder geval weer even tijdelijk in de zevende hemel. Zo goed als ik tegen dit soort dingen aan kan hikken, zo blij ben ik als de klus eenmaal geklaard is.. Is ook altijd zo... En wat hingen ze er prachtig bij, mijn pannetjes passende opscheplepels uit grootmoeders tijd. Ik wee het, er hangen er 4. Maar ze zijn stuk voor stuk zo mooi. Kon ik geen afstand van doen.... En nu kan ik als ik wil, vier veschillende dingen maken met vier dezelfde opscheplepels. Wie kan dat nou zeggen!

zaterdag 6 februari 2010

Tuin deel 2

Ik miste het. Soms kon ik wel zuchten om de verplichting er elke keer langs te gaan. Maar het gevoel van gemis wat groter. Meditatief onkruid trekken, plantjes zien groeien, eten van het land. Buiten zijn, luisteren naar het geluid van de vogels, de krekels. Voor de honderdste keer aarde onder je nagels wegborstelen. In je korte broek naar de tuin fietsen met charmante regenlaarzen eronder. Kroppen sla die uit je fietsmandje steken...
Ja, ik miste het. En een achtertuintje volstond niet. Drie courgetteplanten en mijn achtertuin was al voor een kwart gevuld bij wijze van spreken.
En dus ging ik weer speuren naar een nieuwe tuin. Nooit geweten dat een volkstuin weer zo hip was. Want bijna overal was een wachtlijst.
Na lang wikken en wegen, kijken en vergelijken heb ik contact gelegd met deze volkstuinvereniging. Hoewel deze verder weg lag dan een andere volkstuin, vond ik o.a. het feit dat je bij deze wel een compostbak mocht hebben en de zaken wat meer geregeld waren, een
duidelijke plus.
Ik moest er wel weer voor fietsen. En natuurlijk heb ik me afgevraagd of de afstand een probleem zou vormen.

Hoewel Pee een gruwelijke hekel heeft aan alles wat met tuinieren te maken heeft, wou hij wel mee om even een kijkje te nemen bij het tuinencomplex. En ook Spikey mocht mee op verkenningstocht. Dus huppaah, handschoenen aan, muts vergeten(slechte zet), op mijn horloge kijken en op het fietsje stappen maar.Ideaal zo'n walky dog trouwens.
De fantastische route door mooie natuur en zonder stoplichten op 10 minuten afstand van ons huis , maakten dat mijn keuze vast stond.
Ik belde met de meneer, die ik een paar weken terug ook al gesproken had. Een hele vriendelijke man. En ik stond nog steeds als enige kandidaat voor een tuin. In tegenstelling tot wat ik dacht, had ik de keuze uit meerdere tuinen. Volgende week ga ik de opties met de meneer bekijken. Ik heb er vreselijk veel zin in.
Ik zeg: weg met de vorst en sneeuw. Laat het voorjaar maar komen. Ik ben er klaar voor.

vrijdag 5 februari 2010

De minirok.

Terwijl Knofje met haar mond vol taart geen commentaar kan geven zal ik haar langs deze weg even van harte feliciflasteren met haar verjaardag. Of zit je andermans taart op te eten....Eet je niet alle taart in je eentje op?
Mijn verhaaltje gaat in zijn geheel niet over taart, maar over hele andere zaken. Namelijk, het vermaken van oude spijkerbroeken tot rokje. Er ligt nog een kandidaat rokje op de plank maar die moet nog even wachten.
Je kent het wel, fietsen, fietsen,fietsen, altijd maar fietsen naar je werk, naar je vrienden... Spijkerbroeken zijn dan fijn om aan te hebben. Maar wat slijten ze toch snel bij het kruis. Niks aan.
Om ze dan toch niet volledig met hangend hoofd naar de spijkerbroekenhemel te sturen, reïncarneren ze voortaan bij mij als rok. Bij voorkeur, wat korter vanaf nu. Het eeuwige kritiekpunt van vriendinnetjes en Pee knikt heftig ja-knikkend mee. "Die benen, daar moest ik toch echt meer mee pronken". "Maar het voelt zo kaal en bloot" zeg ik dan altijd. "Maar je hebt toch een legging aan Lot"? "ja, dat klopt wel", humm, moet ik me toch maar eens iets minder preuts opstellen..." Er valt immers weinig te zien door die 800duizend deniers legging maar een rokje overheen gaat, voldoende over de billen... Ik zal er een mantra van maken en tegen mezelf zingen. Misschien dat ik het dan ook zelf zo ga ervaren..."

Anyways, we wijken af, Ik had beloofd om mijn eindresultaat te showen als het klaar was.
Dit is de tweede versie, de eerst was te lang en had een punt aan de achterkant. Dus heb ik resoluut 10 cm eraf geknipt.
Ik ben blij met mijn nieuwe rokje. En zo blijft hij nog een tijdje bestaan. Met aan de achterkant een aandenken aan mijn Lowlands bezoek. Ik weet het nog goed. De India-tent, daar kon je stickers op je kleding laten strijken. Ik vond mijn broek zeer geschikt, maar had deze ook al aan. Om nou een eeuwige tatoeage te maken met een strijkbout leek me geen goed plan. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Ik weet niet waar mijn preutsheid toendertijd gebleven was, maar daar stond ik in mijn mooie hipster. De Belgische meneer begon met strijken. En bij het teruggeven van mijn broek, MET strijksel, zei hij: "a jawel mevrouw, het moet gezegd, gij heeft unnu schoooone bill'npartij..*
Blozend trok ik mijn broek weer in. Die had ik mooi in de pocket.


* Het kan zijn dat ik met deze annekdote in herhaling ben gevallen, ik twijfel of ik het al eerder verteld heb of alleen maar gedacht, vraag ik me overigens met grote regelmaat af. Maar ik heb het zekere voor het onzekere genomen en hem alsnog erin verwerkt....