donderdag 28 januari 2010

Een glimp


Vanochtend bewoog ik mij schuifelend richting het park. Man o man, wat was het glad. En het ergste was nog, je kon de gladheid niet goed zien.
Hoe graag ik ook in huis blijf bij dit soort situaties, het kan niet en moet ook niet.
Spike moest uit, 4 keer op een dag moet het monster uit. Dus genoeg controntaties in mijn leven.
We arriveerden met enige vertraging op de plaats van bestemming waar Spike als een bezetene kon rondrennen. En ik wandelde achter hem aan in slakkentempo. De kou maakte me wakker, de wind zorgde voor rust. En ook al was het steenkoud, had ik er waterige oogjes van, de rest van mijn lijf was goed ingepakt. Wat voelt dat toch fijn, kleding in laagjes. Alles lang genoeg, zonder kiertjes. Rode wangen, modder op mijn laarsjes en de riem bungelend om mijn nek. En mijn muts bewijst zijn dienst keer op keer. En keer op keer kom ik na een wandeling met het hondje weer uitgerust, helder van geest, thuis..
Op de terugweg zag ik dat de zon door de wolken heen brak. Wat fijn, de zon...dat was lang geleden. Ze brandde op mijn rug. Ik besloot van dit moment te genieten en draaide mij om richting de zon. Daar stond ik dan, ogen dicht, midden op de brug, ingepakt en wel in het zonlicht. Ik had een tekort en op deze manier kon ik even en graantje meepikken en het tekort terug dringen. Heerlijk. Ik wou de zon vastleggen en haalde mijn mobieltje uit mijn zak. Geheel tegen de "regels"in, maakte ik een foto tegen de zon in. Het werkte betoverend.

2 opmerkingen:

Iets te roepen? Deel het!