zondag 31 januari 2010

Kringloop

Pee en ik neuzen graag even in kringloopwinkels. Hiermee houden we een traditie binnen mijn familie in stand.
Gisteren gingen er weer twee dozen, een tafeltje en een kastje richting de kringloop. Verkopen op marktplaats had ik even geen zin in. Dus hup, wegbrengen die handel. Dan kan een ander er wellicht wat mee voor een schappelijk prijsje. Onze kringloop is een stichting, dus daarmee helpen we hun ook weer. Ik vind het een goede zaak. Hoewel de prijzen van alles wat er zoal in de winkel aangeboden wordt, soms wel wat aan de hoge kant zijn. Maar dit verschilt sterk.
Hoewel we het nodige hadden weggebracht, konden we het niet laten om toch nog even rond te loeren. En zo waren we ruim een half uur onder de pannen.
Pee paste een paar kekke jasjes, helaas voor mannen met een buik van 6 maand en schouders voor twee. Maar we hadden er niet minder lol om. Ik stuitte op een mooie blousejurk, zo goed als nieuw met een geestig printje. Hij zat als gegoten en zo ging deze over in de orde van Lot. Pee hield ik een lollige blousje voor. Thuis pieste hij precas! Een gouden stropdasje d'r bie uit de grote bak met dassen. Een kewl rond ouderwets lijstje uit een kratje gevist voor de verzameling foto's met bijzondere oude, met grote voorkeur voor overdreven, oude en of foute, lijstjes aan de muur in de gang. En drie kinderboekjes die we vroeger ook in de kast hadden. Ik verzamel ze nu voor mijzelf en toekomstig nageslacht, lieve nichtjes en neefjes, kindjes van lieve vrienden en vriendinnen. En voor mijzelf, tevens groot kind op d'r tijd...
We luv de kringloop. Kleine dingetjes kopen, voor een klein prijsje. En al neuzend stuit je op de grootste schatten. Wij reden blij naar huis.

donderdag 28 januari 2010

Een glimp


Vanochtend bewoog ik mij schuifelend richting het park. Man o man, wat was het glad. En het ergste was nog, je kon de gladheid niet goed zien.
Hoe graag ik ook in huis blijf bij dit soort situaties, het kan niet en moet ook niet.
Spike moest uit, 4 keer op een dag moet het monster uit. Dus genoeg controntaties in mijn leven.
We arriveerden met enige vertraging op de plaats van bestemming waar Spike als een bezetene kon rondrennen. En ik wandelde achter hem aan in slakkentempo. De kou maakte me wakker, de wind zorgde voor rust. En ook al was het steenkoud, had ik er waterige oogjes van, de rest van mijn lijf was goed ingepakt. Wat voelt dat toch fijn, kleding in laagjes. Alles lang genoeg, zonder kiertjes. Rode wangen, modder op mijn laarsjes en de riem bungelend om mijn nek. En mijn muts bewijst zijn dienst keer op keer. En keer op keer kom ik na een wandeling met het hondje weer uitgerust, helder van geest, thuis..
Op de terugweg zag ik dat de zon door de wolken heen brak. Wat fijn, de zon...dat was lang geleden. Ze brandde op mijn rug. Ik besloot van dit moment te genieten en draaide mij om richting de zon. Daar stond ik dan, ogen dicht, midden op de brug, ingepakt en wel in het zonlicht. Ik had een tekort en op deze manier kon ik even en graantje meepikken en het tekort terug dringen. Heerlijk. Ik wou de zon vastleggen en haalde mijn mobieltje uit mijn zak. Geheel tegen de "regels"in, maakte ik een foto tegen de zon in. Het werkte betoverend.

zondag 24 januari 2010

De dikke vegetarier!


Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!
Lotje heeft de dikke vegetarier in haar bezit! "Heb ik gekrijgt voor mijn jaardag" zei ze, inmiddels tijdelijk getransformeerd naar een juichende kleuter.
Ohhh, wauwie. En wat is ie zwaar en groot en zwaar en mooi en en en en....
Wat is hij mooi!
Juist, in mijn nopjes dus!
Allemaal nieuwe gerechten om uit te proberen. Was jij vegetarisch dan? Ja, zo zou je het wel kunnen noemen ja. En dat bevalt goed. Maar de ervaring leerde dat echt goede recepten niet altijd makkelijk te vinden waren. Want wat iemand bestempeld als "goed"en het op het internet gooide, was eigelijk 9 van de 10 keer een "mwa". Dan vond ik er te weinig smaak en daar doen we het natuurlijk niet voor.
Gisteren al een lekkere ovenschotel eruit gemaakt. Mjammie!
Me liky!

donderdag 21 januari 2010

Voedingskussen - het vervolg-

Waarde lezers, tussen de bedrijven door ( en het moet gezegd, dat zijn er op het moment nogal wat), kan ik jullie vertellen dat het voedingskussen al lang en breed af was en zelfs al in gebruik is genomen. Niet door mijzelf en mijn denkbeeldige kind. Nee, door mijn allerjongste, prachtige nichtje.
Het vullen van het voedingskussen had nogal wat voeten in de aarde. Voornamelijk het opstofzuigen van de witte mannetjes die er van tussen gingen. Hun vrijheid was van korte duur zullen we maar zeggen na kennismaking met het vacuümmonster. Ik merk dat al pielend, het maken van iets met de naaimasjien steeds gemakkelijker gaat. Uiteraard gaat niet alles volgens het boekje.
Maar uiteindelijk komen we er wel! Het
voedingskussen bestaat uit vulling plus sloop en de hoes met bloemetjes.
Op naar het volgende project!












zaterdag 9 januari 2010

Markt

Ik nam de gok, moest kunnen, nog even naar de markt.. Met slaperige oogjes tuurde ik naar buiten. Het viel inderdaad mee. Ik had niet voor niets mijn wekkertje gezet en pakte mijn laptop erbij. Nachtlampje aan, schrijfblokje erbij en op zoek naar recepten. Want wat gingen we eten deze week. Ik houd niet van boodschappen doen na mijn werk. En bovendien kost elke dag naar de super, klauwen vol met geld. Dus ik doe al tijden een keer in de week boodschappen aan de hand van een menu voor die week. Hoef ik ook niet na te denken wat ik dan wel of niet in elkaar ga flanzen.
Na een bezoek aan mijn vaste groentekraam, wandelde ik naar de notenkraam. Een hele mooie verzorgde kraam met hele aardige mensen. Tijden geleden wist ik binnen een maand met twee moeilijke vragen te stellen. Echter, dit was tijden geleden. En bovendien kom ik er ook niet super vaak.
Ik stond er nog geen tien seconden of er klonk:"je gaat me toch niet weer een moeilijke vraag stellen he??". Ik kende hem wel, de vriendelijke man. Met de grote vrolijke ogen. Ik moest lachen, en besloot niet opzij te kijken naar de andere klanten die inmiddels een groot vraagteken boven hun hoofd hadden hangen. "neeeeeeh hoor, ik zou niet durven, dat je dat nog weet! ". Dus nu blijf ik altijd die mevrouw met de moeilijke vragen!" Ik hield het simpel deze week. Grote gedroogde rozijnen. Ik vertelde aan mijn vriendin, we gaan wekelijks richting de markt samen, dat ik deze ging gebruiken vanwege mijn Tajine. Die kreeg ik voor mijn verjaardag. De marktmeneer zijn ogen lichtten nog meer op. Tahjin ( met korte i) zei hij met een glimlach. Als echte Nederlander, sprak ik het lomp met een lange Aa uit. Verhip, dat was natuurlijk bekend terrein voor hem, een Tajine wordt oa veel gebruikt binnen de marokkaanse cultuur. En de marktmeneer kon daar wel eens wat van hebben. Hij raadde me aan hem nog wel even een paar uur voordat ik hem zou gebruiken, te weken in water. "oh ja "zei ik "heb je mooi voorkomen dat ik de pan op zou blazen, want dat was ik even vergeten".. Fijn, advies van iemand die er bekend mee is.. Ik zou nog wel even verslag doen van het resultaat....
Leuk he?

woensdag 6 januari 2010

Tuin? Tuin!!!

De tuin... ja, de tuin blijft favoriet in mijn bestaan. Had ik zo'n twee jaar geleden nog een volkstuin, nu heb ik een mooie achtertuin. Plannen zat voor komend jaar. Maar ik bleef stiekem nieuwsgierig naar mijn buurvrouw, die ook een volkstuin had, maar kennelijk dichterbij huis.
Afgelopen week kwam de tuin ter sprake en bleek dat er een volkstuin op afstand van anderhalve kilometer van mijn huis is!
Alsof er een koortje vanuit de hemel boven mij begon te zingen. De hele week was ik gelukkig. Het liefste vertelde ik tegen ieder die ik tegen kwam, dat ze daar volkstuintjes hebben en hoe graag ik daar wel een tuintje zou willen. Maar er zijn maar weinig mensen die dat interesseren.
Eigelijk heb ik hem al ( in mijn hoofd), en wil ik al beginnen met spitten. Alles indelen, voorzaaien. Sneeuw, scheer je weg! Ga weg met je winter. Voorjaar, ik wil VOORJAAR!
Courgettes, sla, tomaatjes, aardbeien enzo... Met de laarzen aan op het fietsje, in slobberkortebroekje, een doekje om het hoofd gebonden ,drinken mee.. Op naar 'ut tuuntie.
De vorige volkstuin moest ik ook echt opzeggen, het was te ver. Maar dit biedt nieuw perspectief..
Ik stuiter even verder..... "zeg, wist je dat er op anderhalve kilometer afstand van mij.......

vrijdag 1 januari 2010

Afscheid en een nieuw begin

Mijn laatste dag van 2009 stond letterlijk in het teken van afronding. 31 december was namelijk mijn laatste werkdagje op mijn werk. Vanaf vandaag heb ik een nieuwe werkgever.

Maar die overstap zou niet geschieden zonder een afscheid van de kindjes en ging niet zonder een traantje weg te pinken. Je zorgt voor ze met alle liefde, ziet ze opgroeien, je bouwt een band op met zowel de ouders als de kinderen.

Een kindje, een jongetje van drie, kwam op latere leeftijd bij ons op de groep. Een heel rustig ventje, een kijker en wijsneus. Een stille dondersteen en wij konden het vanaf dag een goed met elkaar vinden. Ook met zijn ouders overigens.




Op mijn laatste dagje kwam hij met een cadeautje in zijn hand, de groep binnen. Hij had het zelf voor mij uitgezocht en zijn ogen glunderden. Papa voegde er nog even subtiel aan toe, dat ik het niet te persoonlijk moest nemen.. Hij vond het mooi..


Als het moment daar voor was, zou hij het geven. En dat was zodra papa de deur uit was.

Op het pakje stond een tekst en met een gezonde portie nieuwsgierigheid opende ik het pakje. Eenmaal het cadeau bestudeerd begreep ik wat vader bedoelde. Ik heb er die hele dag nog om gelachen..... Gezien de mooie look van deze flacon snap ik wel waarom hij deze uitgekozen heeft . Het moet gezegd: mijn benen voelden zich na een scheerbeurt hiermee vanochtend... teder...gelukkig.....