dinsdag 28 december 2010

Gluren

Vandaag mochten we even gluren naar jou.
Het moment van de waarheid, zo voelde het wel een beetje
Of een mijlpaaltje..
Want het was zover, 20 weken verder. Over de helft zelfs, 20 weken plus een dag.
Het gevoel was goed maar de zenuwen waren ook goed aanwezig. Als alles maar goed was, dacht ik. En wat het zou worden, zou mij een redelijk grote biet zijn. Een leuke bijkomstigheid, vooral voor Pee. Het was zijn wens om te weten wat er in dat buikje zat. En neen, geen aapje.
Een heel gezond kindje. Een bijzonder actief kindje dat niet wou blijven liggen. De "wat is het druk", "het wil niet stil liggen", "de baby is wel actief hoor !"en "wat heeft u gehad, koffie??", waren niet van de lucht. Of ik verbaasd was? Uh... nee... Er zit NU al een eigenwijze drukke kop op dus.. Maar alles was goed. Het was geslaagd op alle punten. En het buikje van het beebje groeide goed, liep zelfs een beetje voor. Ik voorzag het kindje goed van eten bleek wel...

Het was alsof er twintig kilo van mijn schouders viel. Alsof ik weer recht kon lopen.
Na de echo besloten we samen wat te eten, de erkenning te regelen en ......een eerste pakje kopen. Dat durfde ik nu wel aan. Wat natuurlijk een klein feestje was natuurlijk. Want wij liepen daar in de winkel en wezen aan wat leuk was, konden gericht kijken. Ons feestje.. De rest wist natuurlijk niet dat we net een geslaagde echo hadden gehad..
Na een hele gezellige middag, kwamen we thuis. En besloot ik mijn das af te maken. Morgen een foto..

En wat het wordt? Een jongen of.....een meisje? Een baby natuurlijk!

donderdag 23 december 2010

Jas

Het mag dan hartje winter zijn. Ik loop nog gezellig in mijn voor/najaarsjasje van wol. Wat een topkoopje in nieuwstaat en dat op een rommelmartk notabene. En hij zit zo leuk getailleerd.. Dat krijg je als je smaak retro is en niet hip. Hoewel, met de revival van de jaren zestig, zeventig mode, kom ik soms aardig in de buurt.
Getailleerd dus... Juist, op zich is dat nog wel van toepassing. Maar die buik he? Ja, die buik groeit mooi door. Ik had een mooie ballon over de breedte (?) volgens de verloskundige. "Ja he!" beaamde ik vanochtend. Niet echt luisterend naar de uitspraak. Ik was bezig met het luisteren naar het hartje. "Het"scheen nogal in actie te zijn. Zoiets meende ik al te merken, gezien het geplop dat niet van de lucht was de afgelopen uren. Maar alles fris, alles keurig, meneer Kaktus is oke-met de baby. Maandag de belangrijke 20 weken echo. Spannend. De medische check-up...
Maar goed....ik had het over.....
Die ballon. Ja, die ballon maakt wel dat mijn jasje niet meer zo goed past. Zeker niet met mijn dunne laagjes methode waardoor ik het doorgaans niet koud heb. Maar, er gaat dan nu geen dag voorbij of ik word lachend aangekeken. Want die onderste knoop wil niet meer zo goed dicht. En de tweede begint ook te kieren.. Lot, wordt het niet eens tijd voor een andere jas?". Jaaahaaah, dat is zo. Maar ik moet nog even tijdelijk afscheid nemen van deze en een andere zoeken. Ik weiger namelijk in een hobbezak rond te sjouwen. Daar word k nou ongelukkig van. Ik wil me geen reus voelen.
En dus, loop ik stug door met knoop open. Ondertussen speur ik Markplaatsend Nederland af voor een goede kandidaat. Nieuw heb ik geen zin in. Dat vind ik nou zonde. Dus mocht de vervanger bekend zijn, meld ik me tussendoor.
Ter afsluiting, het grote meneer Kaktus lied.

zondag 19 december 2010

Zaterdag

Heerlijk, de verse sneeuw knisperde onder mijn schoenen. Dat ik dit nog zou zeggen.. Spike ging al sneeuw-etend verder. Dan heb je wel een boel aanbod . Uiteraard moest hij even op de foto hierna.
Leuk bij-effect van de sneeuw..En ik...ik heb mijn ritme aangepast, die fiets blijft even thuis staan en als ik aangeef dat ik even richting de winkelstraat ga, dan ben ik over een uurtje terug.
Ook scheelt het dat ik de meeste dingen om de deur heb. Werk, vrienden. Fijn gecentreerd allemaal. En mijn leven is niet volgebouwd met dingen als werk. Scheelt ook.
En zo wandelde ik in de frisse lucht naar de biologische winkel voor wat groente en fruit. Eenmaal daar alles ingezameld, sloot ik in de rij aan. Voor mij stond een bijzondere verschijning. Een inmiddels vrouw, met een reusachtige bontjas ( De bontjas van die nare mevrouw van de 101 Dalmatiers was er echt niets bij. Ik denk dan ook dat er minimaal 20 nertsen in verwerkt zaten). Kijkend naar de jas werd ik al redelijk onpasselijk. Maar dat maakt niet uit, moet die mevrouw natuurlijk zelf weten. Ik zou het niet kunnen.. Maar meer gefascineerd was ik door de combinatie van een biologische winkel en deze enorme jas. Ergens was het wel heel vreemd. Alsof je een zakenvrouw in mantelpak achterop een vuilniswagen neerzet. Heel bijzonder.
Grinnikend liep ik weer naar huis. Mijn portie beweging had ik al ruimschoots binnen.
Thuis begon ik met koken en even later stapte een vriendin binnen. Die avond zouden we naar Emily Jane White. Ze zou optreden in Sociaal Cultureel Centrum Zwolle tijdens de Legendary Minstrel Session. Wij hadden geen idee wat ons te wachten stond. We gingen gewoon.
Het was een super avond. Echter, de zangeres begon na een aantal liedjes voor ons wel wat te vervelen door het gebrek aan variëteit. En ook werd er op geen enkele manier contact gemaakt met de zaal. Misschien komt het door de setting omdat ze normaliter met band optreed en nu alleen met een celliste. Maar een mooie stem hoor. Het meest genoten heb van de band uit het voorprogramma Mirna's Fling Hun optreden was erg veelzijdig. Veel verschillende nummers en mooie maar simpele ondersteuning door de bassist en drummer. Ook kwam er een hoorn voorbij en een soort ukulele. De muziek op de site haalt het niet bij de nummers die ik live gehoord heb, deze waren een genot voor het oor. Op het regelmatig abrupt afbreken van de laatste toon na. Na een kop chocolademelk en een tijdje kletsen wandelde ik in mijn gelukkige modus terug.
Leuk detail was overigens om te merken dat de baby reageerde met bewegingen toen de muziek startte. Er werd in mijn buik druk geborreld en gestommeld.

woensdag 15 december 2010

Ikea



Pee wou wel naar de Ikea. Hij kwam er zelfs zelf mee.
" Voor de babykamer....", voegde hij er tussen neus en lippen aan toe.
Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing. Meen je dat nou serieus? "Ja, en je hebt daar ook die grote babywinkel zitten...." Uhm, volgens mij wel.. Je bedoelt die winkel die je stug Pre-anaal noemt.
Yep, zei Pee.. Nou daar hoef ik niet zo nodig in. Ik vind het nogal een stomme winkel. Met saaie kleertjes en weinig leuke dingen. Maar de Ikea daar in tegen, heb ik wel oren naar... Maarreh, kunnen we er dan ook wat anders kopen dan alleen dingen voor de babykamer?
Uhm, ja, maar niet teveel...

Op dit punt sprong ik een gat in de lucht. En binnen een uur zaten we in de auto. Wat een feest..
We spraken plechtig een budget af. En gelukkig past er niet veel in ons kabouterhuis. Maar dat maakt nog niet dat je dan niet iets koopt waarvan je achteraf denkt; mmm, waar past het eigenlijk wel? "
We kochten nieuwe kussens voor op de bank, van de kleurtjes werd ik helemaal blij, kaarsen die we na gebruik verre van afraden. Ze smelten als ene dolle en ook vrij snel. Een (houd je vast) orchidee, twee bamboesteeltjes met 2 vaasjes en toen..... kwamen we op de stofafdeling.
Eindelijk, was ik weer op de stofafdeling. Aanleiding was immers om iets te kopen voor beeb in wording en zijn of haar kamer enzo. En dat ging ik op de stofafdeling waarmaken. Ik had namelijk een boxkleed, maar de stofjes van die dingen vind ik doorgaans vreselijk. Of het lokt een epileptische aanval uit, of het is een beetje honderd in dozijn.
Een optie was het maken van een boxkleed met een boom erop. Maar toen kwam ik DE stof tegen en was accuut verliefd. Zo had ik het bedoeld! Wat een toeval!
Het tweedehandsboxkleed zal worden bekleed met de stof van de tweede foto). En het voedingskussen ga ik ook een nieuw jasje geven, zie eerste foto.
Joepie den poepie.
Mijn handen jeuken nu al om het te maken.
Als laatste mikte Pee een handpop in de vorm van een kat, in het mandje.
En spinnend van tevredenheid ging ik naar huis. Pee vond het ook mooi.
Binnen budget en veel nieuwe spulletjes...

zaterdag 11 december 2010

Uitwaaien



Spike en ik stapten de deur uit. Tijd voor een wandeling. Ik was eigenlijk wat te laat en stond op het punt om richting het park te wandelen toen een weerzin mij ineens overviel. Dat park kwam me een beetje de neus uit. Tijd voor wat anders en draaide mij om richting de auto. Spike, kom!
Hond achterin de auto en rijden maar. Op naar Wijthem. Een recreatiepark waar 's winters natuurlijk geen hond is. Nou ja, letterlijk wel. Af en toe tref je er een hondje en uiteraard een loslopend baasje.
Het weer was guur maar het was droog. Ik prijste mijzelf gelukkig met mijn wandelschoenen waarvan ik verwacht dat dit het eerste paar zal worden dat een leven lang mee gaat.
We wandelden het hele meer rond. Wat fijn, de koude lucht die langs je wangen gaat. Warme voetjes, warme handen door de handschoenen.
Kou deert Spike niet. Weer of geen weer, het is altijd weer om een te badderen. Hij sjeest altijd op een onbewaakt moment richting het water, met een scherpe bocht. Om er vervolgens met diezelfde hoge snelheid in te rennen. Prachtig hoe hij dan als een olifant in het water staat en heen en weer loopt. Alsof hij moet afkoelen. Of het nou 30 graden is of min 5. Wat me deed denken aan eerder deze week
Vanaf het begin dat Spike bij ons kwam als bijna eenjarig dominant, ontspoort, niet luisterend monster, heb ik besloten dat hij van ons altijd mag zwemmen want Spike en water waren vanaf moment een onafscheidelijk. misschien ook omdat hij bij ons een ruim scala aan mogelijkheden kreeg en bij zijn vorige eigenaren amper lang los liep en dus zelden zwom. Maar hij zwemt dus vrijwel dagelijks, tenzij er ijs ligt. Ik geloof trouwens niet dat hij het fenomeen ijs begrijpt. Afgelopen week stond hij rustig op een meertje waar deels ijs op lag, om een te verwaarlozen klein stukje brood te scoren, wat de eendjes nog niet verorberd hadden. Midden op het ijs bleef hij staan. Ik moest als een viswijfje schreeuwen om te zorgen dat hij er weer vanaf ging want met een lief uitgesproken "Spike, hier.. " zou ik het afleggen. De realiteit is dat ik het afleg op die toon af tegen eten. Verder luistert hij best goed... Maar op dit soort momenten kan ik hem wel wat aandoen.
En jawel, na twee keer brullen kwam hij in een rustig drafje op me af gelopen met een blik van, waar heb jij last van?". Waar ik last van had? Potver de potver..... mopper de mopper, aanlijnen mopper de mopper, stomme hond... adem in en uit. Moest ik toch bijna in mijn staat de plomp in.. onder het ijs, ***ver, en dan..en dan..
Maar goed, het liep goed af, anders liepen we vanochtend niet samen bij het grote meer. Voor mij ook nog een persoonlijke overwinning, de auto en ik zijn niet ontspannende vrienden. En toch deed ik het. Pee, viel bijna om van verbazing.
Tegen het einde van de wandeltocht namen we ook nog wat rondslingerende troepjes mee, achtergelaten door ... Laat ik dat in het midden laten. En Spike hielp vrolijk mee. Bij thuiskomst kreeg ik applaus en een gebakken eitje met thee..
Heerlijk.

zondag 5 december 2010

Muts Nr 2


Verhip, had ik zelf nog niet eens een echte heuse wintermuts. Noe, daar moest toch eens even rap verandering in komen zeg!
Dit plan ontstond terwijl ik in de winkel speurde naar het schap met wol. Snel, snel, snel...... want ik was al laat.. Laat voor de Stitch'n bitches. Hop hop hop. Groen blauwig werd het. Wat een dikke wol, kwijl kwijl....en met turquoise, een van mijn favoriete kleuren om te dragen.
De eerste opzet klopte niet helemaal. Foutje in de uitleg.
Dus de dag erna haalde ik bruut alles eruit. Overnieuw!
Via de website van Zeeman kwam ik op de pagina met leuke simpele patronen voor mutsen. En ik zette mijn zinnen op de Pompon Vintage. Ik moest wel een beetje freestylen want mijn wol was hartstikkene dik en mooi dat ik natuurlijk niet een proeflapje ging maken ( ....koppig ....), maar ik kwam er wel hoor! Het resultaat was erg geslaagd. Wat lollig. Het bleef bij Vintage want de pompoen heb ik weggelaten. Vond hem zo al leuk genoeg.
Blijkbaar was ik een lief meisje geweest dit jaar want op mijn weg naar de keuken, nog voordat ik een punt aan dit verhaal had gezogen, zag ik in mijn ooghoek iets door de brievenbus steken. Ik vond het al verdacht dat er in slowmotion iets door mijn brievenbus gedaan werd. Dat moest wel een hele dikke krant zijn... Maar ik besloot er op dat moment verder geen aandacht aan te schenken. Ik draaide me om en besloot het eens nader te gaan bekijken... En wat zag mijn oog? Een pakje! Met een reus van een persoonlijk gedicht. En in het pakje een echte chocoladeletter. Wat was ik verguld. Wat was dat leuk.. En wat persoonlijk. Ik pinkte nog net geen traantje weg.
Een mooie afloop van deze dag.

dinsdag 30 november 2010

Sjaal


Met het winterweer kon het natuurlijk niet zo zijn dat ik nog niet een sjaal op mijn lijstje had staan van gebreide dingen die ook nog eens af zijn. Ik werd extra getriggerd door de wol die ik bij de Zeeman zag liggen. Wat moest dat een leuk effect geven. En zo geschiedde.
Ik heb inmiddels al 40 centimeter van de sjaal gebreid. Dus ik denk dat ik hem op korte termijn in gebruik kan nemen. Dan zie ik er natuurlijk hartstikke hip uit, blauwe foute sneeuwschoenen én een zelfgebreide sjaal. Daar moet dan nog wel een muts bij. Maar dat gaat helemaal goed komen. En je moet toch wat als je ziek thuis zit. Met oogleden blauw van het overgeven. Jaah, ik zie er fraai uit. Als je zou zeggen dat ik een of andere enge ziekte heb, zou je het ook geloven.. Maar gelukkig is dat niet geval. Alleen zei mijn lijf wel: stapje terug graag! En het helpt niet mee als je stoelgang besluit voor een paar dagen te staken... Ik trek een lekker warm vest erbij aan, gooi nog een blokje op het vuur en ga maar eens verder met de sjaal..

woensdag 24 november 2010

Sneeuwlaarzen


Sneeuw. Er staat sneeuw op het menu. Nou ja, eerst zien dan geloven.
Maar om de struisvogelpolitiek te voorkomen besloot ik wel te anticiperen op de voorspellingen door nog NET even wat eerder dan de rest van Nederland, op zoek te gaan naar Snowboots.
Jawel, u kent ze wel. Van die overdreven reuzenlaarzen voor mensen die vreselijk van wintersport houden. En anders had je ze niet in de kast staan.
Tegenwoordig hebben we steeds vaker een witte winter. Prachtig hoor.
Voor een dag

............

En dan mag in een keer alles weer weg zijn en de straten veilig begaanbaar...
Keep on dreaming Lot...

Ja, dat had ik dus ook al bedacht. En daarom, daarom, daarom....snowboots. Zeker met mijn steeds boller wordende buik leek het me geen verkeerde stap. De prijzen van snowboots zijn al vrij snel wat hoog voor een waardeloze kwaliteit dus ik besloot op marktplaats te kijken voor een ouder exemplaar. Want, (zo was mijn redenering), nu is een snowboot voor Jan en alleman. Vroeger kocht men een paar omdat men op vakantie ging ofzo. Het was in mijn beleving volgens mij lang niet zo hip als nu.
Nu zou ik mijn relaas kracht kunnen bij zetten door met een bekend betrouwbaar merk op de proppen te komen. Maar, ik viel voor de foutheid, de grootte, de felle kleur, de bolle vormen en... voor de oplettende kijker.... Jawel, ECHT Beverly Hills 90210 snowboots.
Viel ik daar even door de mand :-D
En toch he, toch lijken ze me nog wel aardig sneeuwvast en waterdicht, zei ze, terwijl niemand haar meer serieus nam...

zondag 21 november 2010

Vierkantjes-virus

Ik werd geïnspireerd door Hutsefluts en mijn moeder. Snel resultaat is altijd fijn. Fleurige figuurtjes zijn ook leuk. En haken...is verslavend.
Dus terwijl ik moest pijn lijden bij het laten bijwerken van mijn dreads, waarvoor ik mijn lieve dinnetje enorm bedank want ze heeft wat te stellen met mijn hormonale wispelturigheid. Zelfs toen ik in paniek een paar dreadjes uitkamde, net nadat ze ze twee dagen ervoor keurig had bijgewerkt kwam ze in een zee van rust weer langs, plantte me op een stoel en ging ze weer aan de slag met haar kammetje en haaknaald.
Mijn dreadjes werden behoorlijk aangedraaid. Het aantal werd gehalveerd zodat ze wat makkelijker te onderhouden waren. En ik...ik mocht blijven zitten, een ideaal moment om vierkantjes te haken en vierkantjes...en vierkantjes.... en....zovoort.
Na verschillende keren een tutorial bekeken te hebben op You Tube en een Skype-sessie met di mama, ( moeders is een hippe), wist ik mooie exemplaartjes van 5 cm bij plusminus 5 cm. in rap tempo te produceren. Wat het wordt weet ik nog niet, misschien een sjaal of een dekentje, ook leutig. Dat zien we wel.

vrijdag 12 november 2010

Najaarsverassing


Dacht ik toch echt dat ik groene paprika's had die enkel nog wat groter moesten groeien.
Deze mooie jongens, gered van de snelle intrede van het herfstige weer. De kleine verwende nestjes. Ja, ze hebben hier een goed leven. Ondanks alle persoonlijke aanvallen van niet nader te noemen katten.
Ik wist dat ze het goed hadden en dat we be-la-che-lijk veel geduld met ze hadden. Want waar staan deze figuren nou nog in een vensterbank te pronken... Onze postbode zal wel meerdere malen achter zijn oren gekrabd hebben.
En in diezelfde periode raakte de avocado, een hele tijd geleden door mij in een potje gestopt, geïnspireerd en besloot na maanden van geen actie, boven te komen. Maanden van geduld, het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om hem weg te gooien. Hetzelfde gold overigens voor die paprika en tomaat familie. En dat bleek toch nog een goede zaak.
Pee stond het mondjesmaat toe. Al die stomme planten. Dat groen... "ja maar, ja maar....", miepte ik dan, nog "heeeeeel eventjes". "En als de vruchten er allemaal afgegeten zijn ( lees: 1 plant, 1 vrucht over die uiteindelijk toch echt rood moest worden), DAN kunnen ze weg ok??" >> OK, zei Pee. Niet wetende wat hij daarmee had toegezegd. Want dat hele verhaal duurde maanden in plaats van weken.
Maar toch he, toch zijn ze wel door gaan groeien en kon ik een verse paprika of tomaat eten. Niet veel. Hooguit een tomaat per paar weken. En deze paprika weesjes. Maar het gaat om het idee ey! Je moet ze toch de kans geven, die planten met menselijk toegedichte levende eigenschappen.

En daar hield ze van...

maandag 8 november 2010

Rrrrromperrrr


Ik besloot te beginnen met een hippe romper. Mijn naai-juf had uiteraard sta-pels met jaargangen van alle soorten magazines. En duizend en een patronen. Ik kwam eerder deze dag al tot de conclusie dat het niet barst van de gratis en leuke patronen online. Wel kwam ik deze site tegen: http://www.wikihow.com/Make-a-Baby-Romper-from-a-T-Shirt
Met dat in mijn achterhoofd startte ik in de kringloopwinkels mijn zoektocht naar kinderT-shirts met een leuke print. Dat was nog een moeilijke zaak, de prijs-kwaliteitverhouding was vaak niet in balans. En het is natuurlijk wel de uitdaging om het voor een mooi prijsje te maken.
Maar uiteindelijk deed ik mijn vondst, wat een lollig stofje. Weliswaar met de ernstige tekst: we love rockstars. Maar die hebben we er lekker afgeknipt. Waarbij ik veranderde van plan en een patroon uit de Ottobre zomer nr 3 2010 gebruikte. De basis is gelegd. Ik moet nog even drukknoopjes scoren en ribkatoen van 10cm in een leuk kleurtje kopen. En dan kan ik de boel in elkaar zetten. Wat een feest zeg. En wat een wereld gaat er voor je open als je die blaadjes doorkijkt. Wat je ook krijgt. Want ik vind dit een unisex rompertje worden hoor! Niks geen saaie tinten.. Een gevalletje "wordt vervolgd". Vind het nu al leuk...

zondag 7 november 2010

Wat te maken...

Zo heel langzaam aan durf ik het een beetje, komt het wat los, dromen over de komst van de beeb. Nog heel ver ver weg, mei 2011, da's nog zo ver weg.... Maar tegelijkertijd bekruipt me gelijk een gevoel van; uh, d'r moet toch nog echt wel heul veul aan voorbereiding plaats vinden. Welke van onze twee slaapkamers zal nou eens als kinderkamer dienen. Voor of achter, voor of achter, achter, nee toch voor....Hoor je wat ik zeg, kinder-kamer. Een kinderkamer? Een kinderkamer?? Een kinderkamer in huis! Een kinderkamer! Da's gek!!
Stuiter stuiter stuiter... Een kinderkamer in ONS huis! Nahjaaaaaaaaa zeg!
Welke kleuren, wel of niet van tevoren willen weten wat het wordt. Pee opende zijn ogen in bed en opperde een naam..


Pee: Pietje *
Lot: neh, geen Pietje
Pee: waarom niet? Pie-tje, (hij zei het zo sensueel mogelijk)
Lot; gewoon, het is een koude naam!
Pee: Hoe kan een naam nou koud zijn?
Lot: Nou, gewoon, ik heb er geen gevoel bij..
Pee: Noem jij dan eens wat..
Lot: Een naam? Een naam?? Ja, dat weet ik toch nog niet joh! Snel knoopte ze een gesprek aan met de hond.

* Fictieve naam
Tegenwoordig heb ik alle tijd om na te denken, te prutsen en te discussiëren. Het filmproject was tot een goed einde gekomen. Een jaar lang knoert hard werken aan een filmproject. 16 filmpjes. Het was wel zwoegen maar het resultaat mocht er zijn en tijdens de dvd-presentatie waren de reacties overweldigend. En hartverwarmend. Het voelde dan ook als een echte afronding.
En zo is er dus ook tijd vrij gekomen voor mijn passie, handwerken. Morgen is het weer tijd voor naailes. Wat zou ik nou eens gaan maken voor de baby. Wat was nou leuk om te maken... Bij Meisjesmama spotte ik een fantiestas jasje. Een goede optie! We speuren nog even door....

maandag 1 november 2010

Buggy

Nee, wees gerust.
We zijn nog niet kinderwagens aan het uizoeken. Nee, dit blogje gaat over de buggy van mijn kindjes op de groep.
Elke dag wordt er fanatiek mee over de groep gewandeld. Poppen worden er met de nodige kracht ingeduwd en weer uitgetrokken. En de wat kleinere kindjes besluiten er soms zelf in te gaan zitten.
Had ik ook gedaan met zo'n mini-achterwerkje.
Dit alles had natuurlijk wel zijn sporen nagelaten op den buggy. Het zag er zo langzamerhand wat armetierig uit. Dus ik besloot zowel het afgerachte zittinkje als het het geraamte mee te nemen in de fietstas. In het kader van; zuinig met spullen om gaan en toch ook het milieu in het vizier; ging ik aan de slag met een nieuwe zitting van een andere stof zodat de kindjes weer naar hartenlust verder kunnen wandelen naar hun denkbeeldige winkel met de poppen Luuk en Eva zoals ze steevast genoemd worden.. Ik heb een beetje geïmproviseerd maar het lijkt toch wel aardig.

En nu, *gaap* is het echt tijd om de naaimasjien in de kast te zetten en mijn bedje op te zoeken..

woensdag 27 oktober 2010

Klein


Tjeetje, wat ben je klein..
Wat een klein hoofdje, kleine voetjes en armpjes. En je beweegt ook al!
Dit mensje, dit minimensje op dit fotootje zit in mij. Kun je het je voorstellen? Ik niet. Nog amper..
Ik voel je nog niet. Het enige wat ik merk is die buik die zo groeit als ene dolle. En die eetlust. Nee, geen gesnaai. Nee, gewoon wat meer boterhammen en bakken met fruit..
Je snapt natuurlijk dat ik goed voor je wil zorgen.
Dat alles wat in mijn bereik ligt, voor jou gebeuren zal zodat je goed zult groeien. Tijden heb ik naar je uitgekeken. Naar het geluk dat zwanger zijn heet.
In verwachting zijn van een kleine "beebie".
Ik vind het heel spannend. Maar probeer te genieten van elke dag dat je in mij groeit.
Totdat je je laat zien, wanneer het zover is dat je volgroeit bent.
En ik je mama mag zijn.

zaterdag 23 oktober 2010

Kachel in.....werking!

Het was dan eindelijk zover. De kachel werd aangesloten. Hier hadden we een goede vriend van ons voor nodig en zijn lieve buurman. Wij hebben er namelijk geen kaasje van gegeten en wouden onze vingers aan dat soort dingen niet branden. Haha.. de woordspelingen zijn niet van de lucht dames en heren...
But we Leave it on the experts...
Maar wat waren Pee en ik verguld toen het eerste houtblokje erin mocht.
Stoken is wel een kunst. We hebben wel even gevloekt toen onze timing voor het volgende houtblokje weer niet goed was en deze het vuurtje doofde. Maar, na een klaagzang tegen mijn moeder en wat tips, ondertussen was Pee al afgetaaid wegens frustratie, werd ik beloond voor mijn inzet. Oefening baart kunst en ik leer het beestje al aardig kennen want hij doet het nu al dik een half uur als ene dolle.
Of hij ook goed trekt? Hartstikke goed. Als ik hem de kans geef, brult hij het samen met de wind al knisperend uit.
En waar ik nu zit? In mijn rieten stoeltje, recht voor de kachel natuurlijk! Met het laptopje op schoot. Kopje thee ernaast. Het kan mij, zoals bekend, niet warm genoeg zijn.. Nu maar een goede wintervoorraad hout vergaren.. Ondertussen zwaai ik even vriendelijk naar de energiemaatschappij. "Daaaaag, afzetters!"
Om de kneuterigheid compleet te maken plaats ik ook nog even een foto van de muts. Ik moet alleen nog koortjes eraan fabriceren. Maar daarvoor was een kettingsteek nodig en die wist ik niet precies. Nu nog een kinderhoofdje vinden waar hij op past...

maandag 18 oktober 2010

Muts


Maakte ik vorige week nog deze foto, nu mag hij gelijk opgevolgd worden door een kleurig herfst/winter tafereel. Want het is behoorlijk fris te noemen. Nee, geen klaagzang hier. Constatering, meer niet.
Ik maak er dankbaar gebruik van. Zodra het flink schemert, trek ik de gordijntjes dicht en gaan de lichtjes aan. Kaarslicht. Hoe knus is dat? Heel knus kan ik u vertellen.

Vinnie hiernaast kan er over mee vertellen en zit nu het liefst fulltime op de bank te snurken. De schurk laat dan zijn onlangs verworven hobby even voor wat het is. Namelijk, potplantjes pletten met zijn dikke kont. Hij onderschat zichzelf hierbij behoorlijk aangezien hij voor 60 procent buiten de pot hangt. Maar dit terzijde. Voor hem werkt het en ik heb genoeg plantjes...


En dat herfst/winter tafereel is mijn muts in de maak! In tegenstelling tot het patroon gebruik ik maar een soort wol. Dat vond ik bont genoeg. Tijdens mijn eerste meeting met de Stitch'n Bitches, heb ik een flinke sprong gemaakt. Met af en toe een tip maar vooral mijn handige breiboekje, breidde ik in vlot tempo verder. Tegenover mij een kleurige ( letterlijk en figuurlijk) dame die o.a. ook mutsen vilt en zelf spint. De andere dames die ik daar nog zal treffen bij de volgende maandelijkse bijeenkomst, spinnen en kleuren wol ook zelf. En maken de prachtigste creaties. Los van mijn lieve oma en mijn zus, kan ik daar ook het nodige opsteken. Zeker qua inspiratie.
Het voorpand is al klaar, nu nog de het achterpand en de touwtjes en dan is hij klaar. Wie de muts past, mag hem op zijn of haar hoofdje dragen..

maandag 11 oktober 2010

Naailes!!!!!!!! Het is weer tijd voor Naaaaailessssss



En we hebben er zin in.
Vanmiddag ben ik ter voorbereiding alvast braaf aan de slag geweest met mijn nieuwe project, een rok. Zoals al een keer eerder gefabriceerd.

Er was weer een spijkerbroek versleten aan de binnenkant van de bovenbenen. Dus hoppaah, niks geen half werk, broekspijpen eraf knippen en ombouwen maar.
Dit keer ging ik er geen ander stofje tegenaan gooien. Maar hergebruikte ik een ander deel van de broek om het driehoekje aan de voor en achterzijde te dichten.
Ik vind het fijn dat stiekem toch het inzicht komt en ik ook sneller iets in elkaar kan zetten.
Ik lijdt nogal aan drempelvrees. Maar eenmaal bezig vraag ik me dan af waarom ik dat in godsnaam zo vond. En ben ik heerlijk aan het klooien. Nu KAN het ook. Voorheen had ik simpelweg geen tijd.
Een tweede plan is om van het tafelkleed, oud groene achtergrond met bloemen erop, ooit een keer opgeduikeld bij de kringloop, om te toveren tot rok met stretch bovenkant. Ik werd hartelijk uitgelachen bij het zien van het sticksel achterop het tafelkleed. " Leen bakker, daar houd je een leuk huis aan over".

Dus het is nu zeker. Dit wordt de Ode-Aan-De-Leen-Bakker-Rok

zondag 3 oktober 2010

Even over de drempel heen

Je kent het wel, druk druk druk. En de tijd niet gevonden om te schrijven. Maar eenmaal een beetje de rust terug gevonden, is het moeilijk om die rust daadwerkelijk te ervaren en te gebruiken. Je activiteiten weer oppakken en niet verzanden in eindeloos treuzelend de dag doorkomen omdat je niet zo goed weet wat te doen met al die tijd!
Een van die activiteiten is dus het schrijven.
Vandaag bezocht ik mijn tuintje weer. Het was er een beetje een rommeltje. Maar meditatief trok ik veldje voor veldje die onkruid-knakkers eruit die de boel verstikten. Nog een paar uurtjes en dan staat er wel weer keurig bij.
De tomaatjes zijn niet meer. Die werden bruin. Kilo's aardappelen liggen inmiddels in de kelder. Elke week genieten wij van pure aardappeltjes uit eigen tuin uit de oven. Niks geen geschil. Even schoon borstelen, in stukjes snijden, kruiden erbij en hoppaah, in de over. Dat vind ik echt genieten. En de tomaatjes in de potten thuis staan nog steeds binnen. Pee ging akkoord met de tijdelijke in-home-bush-bush. En het wierp letterlijk zijn vruchten af. We hebben al een paar tomaatjes uit het vuistje mogen eten die rood genoeg waren.
Ondertussen ben ik begonnen aan een nieuw breiproject. Namelijk een..muts! Moet goed komen dacht ik zo! Wordt vervolgd..

zondag 19 september 2010

Dunderklumpen

Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!

En helder moment vond plaats terwijl ik achter mijn computertje met mijn grote vriend koffie aan het werk was. Dunderklumpen! Wat was ik blij toen mijn moeder een video had gekocht van deze film. Wij waren vroeger nogal van de grootse fantasieverhalen, Dunderklumpen, Ronja de roversdochter, Peter en de draak. Heerlijk!

Dunderklumpen was een gezellig klein meneertje, dat speelgoed tot leven bracht en wensen vervulde. Eens kijken of ik nog een Nederlandse uitvoering kan opsnorren..

Hier een orignele Deense versie. Let vooral op de harmonica spelende beer. Zo lief!

vrijdag 10 september 2010

We waren weer onderweg, Spike en ik. Ik wachtte op een bankje op de trein, die erg druk bevolkt zou gaan worden en in de tweede plaats ook nog laat aan ging komen. Dat was maar goed ook want heel last minute besefte ik dat de hond ook een kaartje moest hebben...

Pfieuw, net op tijd. Eenmaal terug op het vertrouwde bankje, slurpte ik van mijn koffie. Even later werd ik gebeld. Naast mij ging een vrouw met grote ogen vastberaden zitten om vervolgens met een hele luid volume angstige klank te vragen. “Gaat hij me bijten???”. Enigszins verbaasd en volledig in mijn gevoel antwoorde ik : “nou wat denkt u zelf?? Ik vond het zo’n stomme vraag. “ nou, nou, nou, mevrouw pin” klonk het aan de ander kant van de telefoon. “Hoezo??” Ik liet de mevrouw voor wat ze was en ging over op de praktische zaken, namelijk de tijd van aankomst van mijn vertraagde trein.

Toen eenmaal de trein verscheen konden we verderop gelijk instappen en een zitplaats veroveren. Ik zat nog niet of er verscheen vanuit het niets een klein blond meisje van een jaar of zes. Of ze het hondje mocht aaien. Ik vertelde haar dat ik eerst even rustig wou gaan zitten( want ik stond nog) en het hondje eerst even rustig moest worden. En dáárna moest ze maar weer een keertje vragen.

Ze had goed opgelet want eenmaal geïnstalleerd en de hond rustig. Verscheen ze weer ten tonele. Ze had ook een tekening bij zich voor de hond. Een hond met en zonder puntjes. Het waren er twee.

Of het hondje het mooi vond? Ja, zei ik, ik hoor net van het hondje dat hij hem heel erg mooi vindt. Ze bleef staan een aaide aaneengesloten de hond. De hond vond alles goed. Af en toe verscheen ze even, even aaien. En we voerden hele gesprekken over de hond van haar oma. En die had een gebroken enkel ( of het hier nu om de hond of de oma ging laat ik even in het midden). En ze had wel twee water, het was wel wat oud. En er zaten vliegjes in, maar het was wel lekker hoor. Tja, dat heb je wel eens.. Maar het hondje heeft genoeg te drinken gehad hoor. Ze ging weer rustig bij haar vader zitten..Tien minuten later kwam ze weer luid babbelend te voorschijn. En in haar hand een fotocamera. De hond moest op de foto. En tien minuten later moesten zowel zij als het hondje op de foto. Dat wou haar vader wel. Heer-lijk. Als het weer een mooie zomerdag was en ze ging met de trein, zouden we elkaar dan zien. “Wie weet”, zei ik, "wie weet". En dan mochten we ook wel bij haar komen.

In Assen stapte ze weer uit. Aan de hand van haar vader terwijl ze achterom keek en nog van alles aan het vertellen was. Al pratend verscheen ze uit het zicht. Ik was een mooie ontmoeting rijker, Spike was vereeuwigd. En een groot contrast in reacties op een hond werd deze treinreis in mijn schoot geworpen. Of dit nou een les moest zijn voor wat ik er eerder uitgeflapt had, weet ik niet. Maar grappig vond ik het wel.

maandag 6 september 2010

Mr Jummy


Ik was net als de rest van Nederland DOL op Mr Jummy. Waar ik vorig jaar jammerlijk achter het net viste. En dus geen Mr Jummy in mijn bezit kreeg, besloot ik nu snel te handelen. Hoppaaah, 4 pakken Sultana's inladen. Afrekenen en thuis di-rect de codes invullen. Deze buitenissige uitgave stond ik mijzelf toe. Ik vond vandaag wel een tractatie waard. En daarmee ook mezelf.. Je ziet hem al lachen he? Mr Jummy. Om op te ETEN! En nu maar wachten tot ik een belletje krijg om hem op te pikken...
Ondertussen staan de bietjes als ene dolle te koken. Vers uit het moestuintje geplukt. Klaar om verwerkt te worden in de salade van Marja
Voor meerdere goede recepten met bietjes houdt ik mij natuurlijk aanbevolen. Hoewel het koken deze keer niet zonder slag of stoot ging. In al mijn concentratie had ik niet door dat al het water al opgekookt was. Gelukkig (...) is de pan zwart, en niet de bietjes...
Weer een bewijs. Mutlitasken sucks.

zaterdag 4 september 2010

Naar het noorden

In alle rust rijden we richting het Noorden. Spike ligt aan mijn voeteneind. Zonder problemen kan ik hem meenemen in de trein. Hij kijkt niet op of om. Alsof het logisch is dat alles heen en weer wiegt. Dat er twintig mensen om hem heen zitten. En er constant gebrom van de trein klinkt. Er is hooguit wat meer te ruiken als we het perron betreden en dat is het enige wat je aan hem merkt. Om hem dan wat bij de les te houden ( lees: om te voorkomen dat hij als een dolle in de lijn gaat hangen), heeft hij zijn gentle leader band om. Hij haat het, dat weet ik. En dat laat hij dan af en toe ook wel weten ook door te proberen met zijn neus langs mijn been te gaan. Maar helaas pindakaas voor hem gaat die vlieger dan niet op en beweeg ik de lijn omhoog of van me af. Uiteraard zie ik gelijk twintig ogen op me gericht.

Maar, wie had gedacht dat ,toen we hem als bijna eenjarige puber en volledig ontspoort bij een gezin weg plukten, hij zo'n goed opgevoede hond zou worden. Consequente opvoeding had hij nog niet gehad en wij waren zijn derde baasje. Ja het klopt, wij halen vaak de kneusjes en moeilijke gevallen in huis.. Los van de naar dominantie neigende eigenschap, is het een goedzak van een hond die veel energie heeft en graag bij je is.

En dat is dan ook de reden dat het goed gaat. Hij vind het volgensmij al lang mooi dat hij mee mag. Vanonder de bank kijkt hij naar het hondje aan het einde van het wagon. Maar het blijft bij kijken.

Wat hij nog niet weet is dat we onderweg zijn naar iemand die hij maar al te goed kent. Mijn moeder en stiefvader. En nog leuker, zijn matties, Sam en Lotus ( twee witte herders). Dat wordt feest op een hectare grond. Hyper de piep hoeraaaaaaaaaaaaaaahhhhhh Yehjeeeyeeeeehjjjjj 48 uur lang.


Wijzelf zullen genoeg te doen hebben. Werkweekend! De laatste loodjes, tijd om een flinke slag te slaan. Maar op de een of andere manier kost het niet zoveel energie. Het is leuk om dingen op je lijstje, dat steeds korter wordt, af te kunnen strepen. En even samen het project bij de horens te vatten. Dat doe je natuurlijk altijd, samenwerken. Maar vaak los van elkaar. En nu is dat gewoon samen aan een tafeltje. Wordt natuurlijk ook enorm lachen. Want dat heb je met hard door werken. Gemiddeld genomen wordt je er een beetje flauw van..

Ondertussen kijk ik uit over het prachtige Drentse landschap. De zon is bezig met zijn weg naar benenden. De weilanden kleuren oranje en de bomen vormen grote schaduwen. Bossen worden wereldjes op zich en het koren kleurt rood. Ik zucht, ik zou alles wel vast willen leggen. Maar dat kan lang niet zo mooi als hoe je het met je ogen ziet. Dat is wel moeilijk om te accepteren als filmer. Maar als mens minder moeilijk.

Blöf klinkt met alles is liefde. En zo is het maar net.

maandag 23 augustus 2010

Rommelmarkt!


Het was zaterdagochtend, rommelmarkt in Hattem. Ben je volgend jaar in de buurt, absolute aanrader. De hele stad was veranderd in een grote rommelmarkt. Nou ja, stad, stad. Meer een groot dorp. Een dorp met een fantastische sfeer.
Wij besloten ons stadje te verruilen voor dit feest. Om te speuren naar mooie dingetjes.
In haar kevertje reden we, met kleine oogjes van de avond ervoor, snakkend naar een plastic bekertje met koffie, recht op ons doel af.
Tegen de middag, liep ik, spinnend als een tevreden kat, ons huisje binnen en showde mijn trofeeën.
Een grote blauwe klamboe, een oud lijstje met een nog oudere foto, kralenketting (2x), Tuinboek twee shirtjes van een niet nader te noemen goed merk en een mooie blauwe jas, bijna nieuw. Met zowaar mouwen en schouders die mij pasten. Een unicum.

Ik spin nog even na.

woensdag 18 augustus 2010

De spin en de held..

Niets vermoedend trok ik onze koelkast open. Op zoek naar de melk werd mijn blik getrokken door een zwart bewegend beest. Iehh! Een spin! En wat voor een! Ik trek veel, ook kleine spinnetjes. Maar van die grote...gruwel...
Ik vertelde het onze kleinste poes, het grootste gevaar voor de muis-vogel- vlieg-hamster-gemeenschap ( Lara). Niet te overtuigen die troel. Maar eenmaal recht voor het onderwerp van gesprek, zaten we op een lijn. Met grote ogen volgde ze het gevaarte. Over haar schouder meekijkend, legde ik een en ander vast.



Update: De smakbewegingen in de laatste seconden van hond Spike bleken van het voorspellende soort. Hij ( ook een ervaren insecten vanger), besloot namelijk in te grijpen. Na enige plet-handelingen met zijn rechterpoot, nam hij de spin tot zich. Hap-slik ennnnnnnnnnnnnnn weg was ie.

dinsdag 17 augustus 2010

Wind in de zeilen


Vier dagen gingen we zeilen. Pee en ik en twaalf anderen. In een skûtsje. Deels vrienden, deels onbekenden. Maar wat werd het een feest. De nautische spreekwoorden en gezegden werden al zeilend verzameld op papier. De wind waaide mijn hoofd leeg. De zon kleurde mijn wangen.
Elke ochtend begon met een zwemritueel, samen ontbijten. en elke avond werd gevierd.
Kleine oogjes, rode wangen. Kampvuur en gezang. Slappe lach en intensieve gesprekken. Rust en onrust.
Zo onbekend als we in het begin waren, zo bekend namen we afscheid van elkaar en van de boot.
Samen wisten we hem zeilend te houden onder leiding van de schipper en zijn maat. De rollen om de beurt gewisseld.
De basis voor nieuwe vriendschappen is gelegd. En het moet gezegd, het was afkicken.
Alles deinde na voet aan wal gezet te hebben. En je verwachtte gelijk weer de gezelligheid als je op stond. Ja, dat was wel even wennen. Wat was het lang geleden dat ik dit gevoel had. Heerlijk.

zondag 8 augustus 2010

Laatste keer


Morgen gaan we voor de laatste keer op pad. Voorlopig is dit de laatste keer dat we op locatie gaan filmen. Sinds september vorig jaar zijn we al bezig, mijn moeder en ik.

" Joh, je moeder? Werkt dat wel fijn???"

Ja hoor, ik kan je verzekeren, die samenwerking is twee handen op een buik. We hebben allebei een creatieve geest, zijn altijd bezig, hebben altijd plannen, (te)veeleisend en doordrenkt met humor. Man o man, dagen, daaaaaaaaagen hebben we aan dit filmproject gewerkt. Zij de intervieuws, ik het filmen, zij de scripts, ik de montage. Zij rijdt de auto, ik navigeer.

Samen zijn we heel het land doorgecrossed. Niks geen Tom tom, de Anwb Routeplanner bracht ons overal. We delen de passie om iets mooi's neer te zetten, oog voor beeld en inhoud. De wil om mensen tot hun recht te laten komen. We hebben veel mensen mogen ontmoeten, veel geleerd. En hebben een grote serie filmpjes ontwikkelt, omvangrijker dan van te voren ingezet. Maar dat maakt niet uit. Zo kwam alles tot zijn recht.

Dus morgen is een beetje het begin van het einde. Vanaf morgen doen we van alles voor het laatst. Tot de deadline is bereikt, de datum onder aan het "to-do-lijstje"dat boven mijn computer hangt. We tellen de weken nu af.

Ik kijk ernaar uit om het resultaat helemaal af te zien, de dvd in handen te hebben, de reacties te krijgen. En automatisch kijk ik uit naar dat wat erna komt. Namelijk: zeeen van tijd! Wat te doen? De formule werkt, dus ons kennende wordt dit gat wel opgevuld door nieuwe grootse plannen!

zaterdag 7 augustus 2010

Pompoensoep


Het is feest in de tuin. Er valt van alles te oogsten. Zo ook een reusachtige hoeveelheid pompoenen! Ik vind het een geweldige gedachte dat ik de plant zelf gezaaid heb en dat er nu dus zoveel vruchten vanaf komen. Helemaal home-made. En ook een stukje zelfvoorziening. Door de opbrengst van de tuin heb ik ook een stuk minder op mijn lijstje voor de markt staan. Want de recepten stem je er een beetje op af. Soepjes, ovenschotels etc.
Van de eerste pompoen is dan ook een soepje gebrouwen door Pee. Die wist een overheerlijk recept op het wereldwijde net te vinden. Zie hieronder omschreven.
Maar het allerleukste vond ik nog wel, dat er een pompoen richting het restaurant van de kringloop is gegaan alwaar er ook een lekker soepje van gebrouwen was, waardoor bezoekers konden meesmullen. Biologische pompoensoep stond er met koeienletters op het bord. Ik was uiteraard zo trots als een pauw, want dat kwam dus uit mijn tuin, puur natuur zonder gif of wat dan ook!

Ingrediënten voor 4 personen

1 pompoen (goed rijp! anders is het snijden een drama...)
2 uien
750 ml water ( Pee gebruikte 1200 ML)
2 groentebouillontabletten ( pee deed er eentje extra bij)
150 ml kookroom (light)
1 handje koriander
zout, peper
olijfolie

Hulpmiddelen

Staafmixer, soeppan

Voorbereiding

Snijd de pompoen doormidden en in parten, schil haar, verwijder het vruchtvlees en de pitten en snijd in blokjes
versnipper de ui
snijd de koriander fijn

Bereidingswijze

Verhit olijfolie in de soeppan
fruit de ui
voeg de pompoen toe en bak onder regelmatig omscheppen enkele minuten mee

voeg het water en de groentebouillontabletten toe
kook voor ongeveer 30 - 40 minuten, totdat de pompoen heel zacht is
pureer met de staafmixer
voeg de kookroom, koriander en zout en peper naar smaak toe, roer goed door en laat nog even verwarmen

Serveertips

Serveer met peper er los bij.

Bron: Smulweb, een recept van Daschaatje

zondag 1 augustus 2010

Avocado

Heerlijk hoor, zo'n joekel van een avocadeauwww. Smullen in combinatie met tonijn en een pannetje pasta. Het is even glibberen eenmaal goed rijp. Maar, dat hoort bij het proces van eten maken zeggen we dan maar.
Misschien was het de geestverruimende Tai-chi sessie vanochtend, maar tijdens het schillen kreeg ik de geest. "hmmm, die pit, daar moet toch weer een avocado-plant uit komen toch??"
Ik schoof achter de laptop (met inmiddels gewassen handen) en typte in: avocado zaaien.
Ik ging recht op mijn doel af en binnen twee seconden plopte de site van Toon Wellens als eerste resultaat in beeld. Waarom had ik dit nooit eerder bedacht!
Dus hoop, pitten wassen en in potjes met water ermee! Lauw water wel te verstaan... Misschien groeit er straks wel een reus van een avocadoplant uit! Leutig!
Mocht je dit ook willen doen, zie link. En een tip: haal dan even een biologisch geteelde. Dat is die van mij niet, ondanks de instructies. Maar weggooien vond ik ook niet heel vriendelijk. Dan maar het risico dat het misschien mislukt. Bij nieuwe ontwikkelingen zal ik mij melden!

zaterdag 31 juli 2010

Doet u even mee?



Ok, de wekker staat goed. En om er alvast een beetje in te komen, heb ik verscheidene filmpjes bekeken op You Tube. Uiteraard doe ik dit in een poep en een scheet na, dat snap je ;)
Nee, niet dus. Maar dat maakt niet uit. De eerst twee bewegingen heb ik in ieder geval onthouden, for a start. En oefening baart kunst dacht ik zo. - hoop ik-. Misschien wordt ik ooit wel net zo'n lenig slangenvrouwtje als deze mevrouw..
Ik ga mijn oogjes nu in ieder geval rust geven. Die na het begeleidende muziekje al op half zeven stonden...

dinsdag 27 juli 2010

Tuin

Geen tekst, gewoon lekker meeloeren in mijn volkstuintje waar alles de grond uit brult..

zaterdag 24 juli 2010

Theekan

Dolgelukkig was ik met deze aanschaf. Een prachtige theekan, die rechtstreeks uit de tekenfilm Belle en het Beest is komen wandelen. En deze grote kommen, diepgroen.
Ik had ze al eens eerder gespot, ze waren zwaar in de uitverkoop maar besloot weerstand te bieden tegen de verleiding. Helaas bleven ze in het kopke zitten. Dus bij een bezoek aan de stad weken later, besloot ik binnen nog even te loeren of ze er nog stonden. En jawel. En eerlijk is eerlijk, voor 1,- per stuk is het ook wel de koop van de eeuw.
Jubelend stond ik bij de kassa.
Tevreden zei de mevrouw: "ach, waar een mensch al niet gelukkig mee kan zijn". Zo is het maar net!

Het tafelkleedje werd trouwens mede mogelijk gemaakt door een vriendinnetje die hem in een kringloopwinkel wist te veroveren. Voor een bbq bracht ze hem mee. En hij stond fantiestas, midden in de roos. Aangezien hij toch niet werd gebruikt, bleef hij onze tafel versieren. Hoe feestelijk!

zondag 18 juli 2010

Jaja

Jaja.....

Ik begon deze dag rommelig en zo sluit ik hem, volledig in stijl ook weer af, rommelig. Juist...
Niet het huis hoor, voor mijn doen vreselijk opgeruimd zelfs... Maar de wekker ging af en... ik bleef liggen. Waarop ik wakker schrok en besefte dat ik over vijf minuten in het park zou zijn....
Daar kwam ik dus 15 minuten te laat aan waar men al druk bezig was met : Tai Chi! Jaja! Lot gaat wekelijks met allemaal kleine chinese dames Tai Chi-en! Dat moet er wel grappig uit zien.Ik zie het al voor me in de Suske en Wiske, Tante Sidonia en het mysterie van de Chinese Dansers. ( Ik ben namelijk nogal een Sidonia, d.w.z. lang ..) Ik verheug me er op. Elke zondagochtend in de buitenlucht, zelfs in de winter! En gewoon een initiatief van een groep mensen. Niks geen sportclub of vereniging. Gewoon afspreken op een plek en bezig gaan. Ik vind het ge-wel-dig.

Maar dat opgeruimde.... Dat opgeruimde zat hem in de volgende oefening.

Je zet koffie, pakt een kopje, maakt opgeklopte melk, schenk het in je kopje, giet de koffie erbij pakt het kannetje met suiker ( ja bij mij zit de suiker in een kan), een lepel, uhm..onderweg nog even een magazine meeslepen waar ik in aan het knippen was, want wat zagen die vega recepten in de Allerhande er lekker uit.
Zitten, leegslurpen,op de tafel zetten en.........weglopen....

HALT!

>> pardon?

>> o ja, ik zou echt opruimen. Juist.... Uhmm, ok, daar gaan we... Kopje naar het aanrecht, kannetje in het kastje, lepel aflikken en in het kopje, niet ernaast, melkkloppert schoonspoelen.. afdrogen...gaap...

>>uhhh, nog meer? Oh ja! Magazine op de....ja, die stapel. Ja die stapels jongens, die blijven er echt een beetje hoor..aard van het beestje?

-Einde-

Als je dit een beetje consequent doorvoert bij de meeste dingen die je doet, besef je pas hoeveel je laat slingeren normaal gesproken. Ik tenminste. En het kost echt aandacht om het gelijk op te ruimen. *zucht*, daar gaan we weer. Maar....uiteindelijk moet het zich lonen....toch?? Niets geen nieuw wiel uitgevonden, eerder een oude wijsheid weer van stal gehaald.

Ik noem het: bezigheidstherapie. ( Niet dat het nodig is want ik zou verder kunnen gaan met tienduizendachthonderdachtentachtigkommadrieentwintig dingen). Maar soms...soms heb je dat...

woensdag 14 juli 2010

Woei

Er klonk uit luid gejammer vanachter de deur. Aangezien het me stug leek dat in dit festijn van windhozen en grote druppels regen, geweld van onweer, een kind mekkerend over straat zou lopen. Verward keek ik om mij heen, mmm, verrek, geen kat!
Ik huppelde angstig naar het raam en gluurde naar buiten. Nog een keer. Miiaaaaauwwwoohwwhoowhwhooo. Eenmaal naar links kijkend zag ik een verstarde kat, met een lange rug bij de deur staan, de oren plat. Ik zag er denken. "mens, doe die deur ooooooooooopen!"
Ik huppelde verder, deur open, "ahwww, kom maar binnen Lara", die naar binnen stormde en plaats nam op de zetel. Ik besloot nog heel even te fluiten in de hoop dat Vinnie nog zou verschijnen. Maar was niet lang mans genoeg en besloot weer terug te huppelen.. Ohhhhw, straks slaat het in, straks slaat het in ohwwwww, wat moet ik doen? Wat moet ik doen bij onweer? Uhm, ja, stekkers eruit, stekkers eruit. Gehaast typte ik in, google; wat te doen bij onweer...
Hmm, stekkers, check, niet te dicht bij water, ( ik heb ineens dorst, dan maar een sapje..), check, niet onder een alleenstaande boom staan, check...
Onweer, schijterstbenauwd ben ik er voor. Pa-nisch.En terwijl ik dit schrijf, herinner ik me weer een storm van vroeger met alles erop en eraan. Je kon in de wind liggen terwijl we over de laan tussen de weilanden liepen. Lekkages, ouders die midden in de nacht door het huis struinden en pannetjes neerzetten waar nodig. Dakpannen die van het dak gewaaid waren en onweer. Ook onweer. Nee, dan is wonen op een vrijstaande boerderij ineens een stuk minder romantisch...

Een half uur later was de lucht weer geklaard en zag ik een witte prop onder een auto zitten. Ah, Vinnie. Luid klagend spurtte hij naar de opengaande deur. Hoe ik dat had kunnen doen...
Ik zal nog eens de deur voor jullie open doen...

woensdag 7 juli 2010

Dreadjes

Dee: Zeg Lot, zou jij geen dreadjes willen?
Lot: Uhm, nou, ik weet nog dat ik als puber al een artikeltje uit de "Yes" knipte waarbij een meisje dreads aangemeten kreeg. Dus dat leek me wel wat. Maar ja, de stap is nogal groot en uhm, definitief he?
Dee: Zou je wel mooi staan dacht ik..
Lot: Ja, dat vermoeden had ik ook wel. En dan mooie doeken om je hoofd binden.
Dee: Zal ik ze bij ze zetten?
Lot: Ok!


En zo geschiedde. Vele uren heb ik stil gezeten. Echt pijn deed het niet. Hoewel mijn hoofdhaar gisteravond wel behoorlijk strak gespannen stond! Een enkele keer moest ik even een haartje vasthouden om ernstige pijnen te voorkomen. Je kent het wel, trekken aan twee haartjes is niet prettig.. De mede-kampeerders zagen mij met de meest vreemde haarcreaties voorbij lopen richting het toilletgebouw. ( De ene helft dreadlocks, de andere helft vol ministaartjes en een grote knot met het resterende haar bovenop het hoofd). En uiteindelijk was daar vandaag het eindresultaat! Het klopt, there is no way back. Maar oohw, wat voelt het goed om een droom te verwezenlijken.Wat ziet het er gaaf uit..

donderdag 1 juli 2010

Feeling hot hot hot..

Spike moest verplicht badderen. Nu heeft hij daar zoals bij de meesten van u bekend, nooit problemen mee gehad, MITS uit vrije wil. Dus geen gegooi met emmers water,, waterstralen, flesjes etc, douchen ZEKER niet. Neen, alleen wanneer meneer er zelf zin in heeft.
Een vrije wil hebben wij hoog in het faandel. Maar... bij dertig+ graden, is het als zwart monster zaak dat je af en toe afkoelt. Joh! Dus de principes overboord en in het badje ermee! Maar voordat je hem dan echt erin hebt zonder te traumatiseren... Chanteren vonden wij vrij snel een goede optie. In dit geval speelden we in op Spike zijn grote liefde, de bal! Let wel, dit alles voor het welzijn van de hond ( en de nodige lachbuien bij het zien van het resultaat:


zondag 27 juni 2010

Op de camping!

Gisteren was het eindelijk zover, vakantie! Na een ochtend en middag rennen om de laatste dingetjes te regelen, het witte racemonster gevuld met picknickkoffertje met borden, tassen met kleding, gasfles, hondenvoer, ehbo-koffer trui ( waarom dacht ik die ook al weer nodig te hebben), boek, klapstoeltjes, bestek, dekbed, puzzelboek en nog meer. Niet te vergeten, de vouwwagen... reden we weg. Wat een pracht weer. Spike zat met zijn neus in de windstromen die voorbij kwamen zeilen vanuit de open raampjes.
Ik keek om me heen. We hadden een camping geboekt op nog anderhalf uurtje rijden in een voor mij bekende regio. Maar wat bleef ik me verbazen over de schoonheid van dit landschap. En het voelde alsof ik al in het buitenland was... Eenmaal op de camping reden wij een pracht van een campingplaats tegemoet. Met struiken die voor genoeg schaduw zouden zorgen. En dit maal zonder plaag zweefkevers die je ook nog beten. Nee, helemaal perfect.
Met ruim een uur stond de vouwwagen en kon de boel ingeruimd. Om vervolgens in onze bermkeuken in de voortent (!!!), pannekoeken te bakken. Ja, wij gaan een verantwoord etende twee weken tegemoet ( ik vrees ervoor). Heerlijk, wat een gevoel, wat was dat lang geleden dat ik echt lang op een camping heb gestaan. De kinderen op de camping, je zag het plezier van ze afstralen. Later naar bed dan normaal omdat ze nog even samen met hun nieuwe speelvriendjes over het terrein mochten banjeren. Afwassen in de gezamenlijke ruimte. Iedereen groet elkaar, het geluid van de vogels. Alle klanken die dof worden op het moment dat je in de tent zit. Oploskoffie die alleen lekker smaakt als je op de camping zit.Fantastisch. En we hebben nog maar een dag gehad. Deze vouwwagen is qua indeling en staat de beste tent ooit.. De echte vuurdoop hebben we nog niet gehad ( regen), maar dat zullen we vanzelf een keer meemaken.. Ze zeggen dat de katoenen tenten regen goed moet tegenhouden.
Vooralsnog is het kurkdroog en doet het grasveld hier aan als een kale steppe. Maakt niet uit, ik geniet wel. Ik ga eens op zoek naar de zonnebrandcreme

zaterdag 19 juni 2010

Dierentuin



Voor het eerst sinds lange tijd gingen we afgelopen week naar de dierentuin. Ik was verheugd als een klein kind. Eindelijk was het zover...het Noorderdierenpark, wat ik als kind regelmatig bezocht.
Uiteraard ging de fotocamera mee. Niets zo leuk als dieren en planten mooi proberen vast te leggen. En stiekem maakte ik ook nog twee kleine filmpjes.
Hier een kleine impressie....



maandag 14 juni 2010

Jajoejajajajajajaaaaaaaaaaaaaah!


Joepie de poepie!

Lotje heeft haar fiets verkocht en via Marktplaats een nieuwe op de kop getikt.
Een diepe wens werd vervuld. Een Kronan? JA! Een Kronan. Wat zijn ze toch mooi, robuust en sterk. De transportfietsen van tegenwoordig hebben het nooit gehaald bij de vormgeving van een echte Kronan. Prachtig.
En het allermooiste is nog het mandje wat erop te hangen is.
Zo trots als een pauw fietste ik door de landerijen naar mijn tuintje. Tik tik tik... Je hoorde hem in de versnelling lopen. Voor iemand die geen voetbalfanaat is, had ik toch een verdomd oranje fiets.
Het was bijna grappig dat juist ik er een had.
Pee heeft er ook een. Een blauwe. Om de beurt wordt het mandje op de fiets geklikt. Afhankelijk van wie hem nodig heeft. Want hij past op beide voorrekjes.
Ik ben altijd al een fietsengek geweest. En heb Pee, een fervent autorijder, toch weten aan te steken. Wie had dat gedacht. Ik niet..
Dus mocht je twee trotse Kronanrijders tegen komen. Zijn wij het misschien..

Update: Foto!

dinsdag 8 juni 2010

De tent

Waar over te bloggen op een dag als deze. In een week als deze.. Het maakt niet uit waarom. Maar hij zal niet te boek staan als een van de besten. Ik kies voor dagdromen. schrijven over het buiten zijn in de natuur, over lieve kleine pannetjes met greepjes, plastic gekleurde bordjes,rubberen hamers, tentstokken, rollen wc papier, klaptafeltjes, thee uit een pannetje, Yathzee.. Ik kies voor kamperen!
Vorig jaar zijn we een paar nachten weg geweest met onze toenmalige vouwwagen. Een Roadmaster Ideal. Nou, verre van ideaal kan ik je vertellen. Met zo'n 50 ongelabelde stokken en meters en meters tentdoek. Nee, dat was geen succes. De wagen stond na vijf uur intensief opzetten nog amper en zo scheef als het maar kon. Nee, die vouwwagen werd weer mooi verkocht zonder een verkooppraatje. Wat nog lukte ook. Waar wij hem kochten voor een prikkie in de loop van de zomer. Konden we hem weer, wegens-ongeschikt-zijn-voor-beginnend-vouwwagen-gebruikers, zonder verlies te draaien, doorverkopen in de lente. En van die centjes konden wij naar een vouwwagen zoeken die WEL voor ons geschikt was.. Automatisch kwamen wij uit bij de Paradiso. Uitvouwen en stok ertussen. En het slaapgedeelte stond al.
De voortent daar in tegen....
Ja.... We zagen in dat even oefenen geen kwaad kon. En zo stonden wij een kilometer van ons huis 's zaterdags, uiteraard met 27 graden, op een dagplaats op de boerencamping. Na twee uur worstelen besloot een buurman ons te helpen. In no time hadden we het ding staan. Ja, dit ging ons ook lukken! Met de tijd dat de vouwwagen stond, begon ik te jubelen en te dromen. Dit zou nou een vouwwagen zijn waar je nog vele kampeeravonturen mee gaat beleven. Die je terug gaat zien op verschillende foto-albums. Een vouwwagen die in de familie blijft omdat het altijd past...
Ik was intens gelukkig. Het was vrij simpel te verwezenlijken, bijna kneuterig maar wat maakt het je rijk. Droom maar even mee tijdens deze korte tour du vouwwagen...

woensdag 2 juni 2010

Cursus

Vanavond was het tijd voor een cursus. Tijd om je eigen werkwijze te reflecteren en ideeën uit te wisselen. Een kinderhand is snel gevuld. En zo ook tijdens deze cursus. Want hoewel de informatiestroom heel basic was. Met je collega's ontstaan er vaak hele interessante discussies wat dit soort avonden voor mij alleen al, de moeite waard maken.
Eigenlijk was het vullen van een kinderhand ook het onderwerp. Wij grote mensen denken vaak te groot. Thema's die bedacht moeten worden, vraagstukken, veel te vaag.
De Reggio Emilia Pedagogiek gaat uit van het kind. Het competente kind. Een kind heeft alles al in zich en je begeleid hem of haar en documenteert de ontwikkeling. Dit zijn enkele kenmerken. Maar je wordt opgeleid volgens de klassieke methode. En die aangeleerde methode loslaten, is een proces. Een proces waar ik heel bewust voor gekozen heb toen ik wisselde van mijn baan.
Vanavond heb ik weer inspiratie opgedaan. Eens goed ervaren hoe het is om op basis van wat de kinderen met je delen, een thema aan een dag te hangen. En dat kan dan enkel gaan over zand omdat een kindje zand in zijn schoen had. Hoe voelt dat, welke kleur heeft het. Wat gebeurt er als je er water bij doet en er een taartje van bakt. Wat gebeurt er als je dat niet doet en dan een taartje maakt. Tekenen met zand op een dienblad.... Al een hele ontdekkingsreis voor een kind. GrondleggerLoris Malaguzzi had wel door dat kinderen de wereld vanuit zichzelf al willen onderzoeken en op vele manieren kunnen en willen communiceren. En het mooie van mijn werk is dat ik ze daarbij mag ze begeleiden. En wie zou er het meeste van opsteken? Close call...

maandag 31 mei 2010

Breien


Breien, ja, brei er maar eens een end aan. Dat is nog heel lastig.
Vooral in het geval van breien ja...
Ik strand nog vaak.
Met een paar gebreide lapjes, een hemdje, onaf....
En zo zat ik weer bij oma. Omaaaa??? Ja liefje...Wil je even meekijken met mijn breiwerkje? Ja hoor!
Ik snap er namelijk niets meer van. Zou je kunnen uitleggen hoe ik het...af maak?
Dat wil ik wel, kom maar eens even hier met het spul.

Nog geen vijf minuten later wist oma mij exact te vertellen hoeveel toeren ik waar nog moest doen. En hoe is het laatste stuk nog moest opzetten.
Wat zijn oma's toch fijn. Mijn oma is heel fijn. Ik kan mij geen betere oma wensen. Weet je dat ik daar maar mee bof? Net als met mijn opa trouwens.
Mijn opa en oma zijn echt. Echte opa's en oma's. Als ik later oma word. Wil ik net zo lief en veelzijdig worden waar je altijd wilt komen logeren. Ja, dat wil ik...

En zo sluit ik deze dag af. Een dagje van hard werken, even avond eten wat Pee al klaar had staan, naailes ( de rok komt deze week nog af! Ik moet alleen nog alles omzomen, maar de spelden ik haat omzomen en spelden.... zitten er al in..) en een dag waarop ik drie handwerkmappen rijker ben geworden. Heb ik gekregen van mijn naailesjuf, is dat niet lief!!! Ik weet nu al dat ik er in de toekomst erg veel aan ga hebben. Want de uitleg en foto's erin zijn heel duidelijk.


De foto is geript en zoals je kunt tellen zijn dat er meer. Met de nadruk op overcompleet

zaterdag 29 mei 2010

Laminaat

Man o man, ik kreeg er een klein punthoofdje van. "Waarvan?" Nou, van onze vloer..
Want weet je, "Nee... "het is nogal een oud vloertje, met reuzen van kieren. Door ons met alle liefde grijs geverfd. Intensief gebruikt en inmiddels zijn er verscheidene slijtageplekken te zien. En dan kun je nog zo'n leuk kacheltje in de woonkamer hebben, muurtjes die keurig geverfd zijn en een mooie robuuste tafel om je kopjes koffie aan te drinken met je duffe hoofdje.. Het ziet er nooit echt af uit. Nu ben ik over de hele linie heel goed in uiteindelijk dan toch met iets te beginnen om het vervolgens niet af te maken... In dit geval wou ik graag dat de inrichting wat meer tot zijn recht zou komen en je raadt het... wat meer dingen AF te maken.
Geen goed voornemen in het spel van 2010. Deden we toch al niet aan. Maar simpel een wens van mijn kant. En zo stapten wij in onze brulmobiel richting de bouwmarkten en loerden wij naar laminaat. Winkel een hielp ons niet goed. Waarop wij dachten, steek die laminaat maar in je....juist...
Winkel twee had niet zoveel in de aanbieding en zo liepen we richting winkel nummer drie waar we binnen vijf minuten alle dertig soorten gezien hadden en eindigden bij de eerste. Dat moest hem worden.. Ein-de-lijk.... Wat fijn hee, wat fijn. Wat gaat dat er toch prachtig uit zien zeg.. Ik verheug me er NU al op...
Ik snap het hoor, menig mens zal minder lyrisch zijn over 25 vierkante meter laminaat. Ik zie echter een grote wens in vervulling gaan.. En jubel even verder..

woensdag 26 mei 2010

Lenteburger


Eindelijk was het zover.
Het eerste slakropje werd geoogst.
Zo groen als gras, nog niet te groot. Maar groot genoeg.
Kom maar hoor, zet ik je met je voetjes en blaadjes even in het koele water.
Wat een kleur. En dat groeit uit een zaadje. Ik kan er nog steeds verwonderd over zijn.
Op ons menu stond "lenteburger met friet" uit de Dikke Vegetariër"
Men neme voor twee personen 50 gram sperziebonen, 75 gr. erwten, ontdooid in koud water. Eerst de sperziebonen (iniemini gehakt) opbakken, daarna de erwten toevoegen. Even bakken, zout en gehakt-kruiden toevoegen. En een handje bieslook basilicum en peterselie erbij.
Kook ondertussen 250 gram stukjes aardappelen behoorlijk gaar. Meng ze door de mix. En maak de burgers.
5 minuten aan elke kant bakken. Et Voilà!

Om het af te maken smeerde ik twee bruine boterhammen in met boter. Verse sla erop, plakje kaas en de burger als laatste. Mmmmmmmmm

woensdag 19 mei 2010

Morgen..

Morgen..jaa morgen ga ik een kleurig bolletje wol halen. Gaan ik een pannelap haken met een poepig beest erop. Het patroon kreeg ik toegestuurd van mijn naailesjuf. Had ze goed gezien. Vond ik hartstikke leuk! Dacht ze al... Hoe gaat het met dat hemdje dat je aan het breien was? Nou, er zat een fout in het patroon waardoor mamamuis even ingegrepen heeft. Maar ja, nu kan ik niet meer een patroon volgen en dan houdt het nu nog snel voor me op. Improviseren is een next level zeg maar... Dus dan dit eens even proberen en het boekje wegkapen bij de bieb. En de de rok verder afmaken..


http://auroraatje.web-log.nl/photos/uncategorized/2010/03/23/amiggehaaktebeestenboel.jpg