On a lazy sunday afternoon

In het kader van de gedachte dat de praktijk je het meeste leert, heb ik Vinnie geplaagd door zijn favoriete bezigheden te filmen en te monteren. Met een bijpassend muziekje..
Met als gevolg dat ik de rest van de dag verre van lazy was.. Des al niet te min, erg leuk en weer wat dingetjes uitgeprobeerd

klein detail: aangezien ik hem snel wou posten, is hij niet helemaal met de juiste settings ( lees: verhouding...

Vinnie from Lotje rozebril on Vimeo.

Ode aan den rode nagels

Je hebt ze lang en kort, afgekloven, geveild en wel
Nagels om te krabben, nagels om te bijten, nagels om te pulken, nagels om te knijpen.
Zij lakte mijn nagels een damesbezigheid. Je kent het wel.

Ik hield ze voor een dag o zo net.
Ik bevond me tussen de pakken, lange mannen, korte mannen, grijze haren, golvend bruin
At mijn diner vergezeld door het servet.

Ik nam een hap van de cake
En moest tot grote schrik concluderen,
Die nagellak zit er al te lang op, minstens een week

Flarden waren er nog over
Mijn koontjes o zo rood.
Die gehavende rode nagels, ik verstop ze in mijn schoot.

O aceton, o aceton, waar ben jij mijn vriend
Toen ik je zo nodig had, was je er niet
Waar heb ik dit aan verdiend.

Twee dagen duurde het, voordat ik het niet vergat.
Die rode vlekken, onaangeraakt.
Vergeten dat het er nog zat

Flarden waren er nog over
Mijn koontjes o zo rood.
Die gehavende rode nagels, verstopte ze weer in mijn schoot.

Mijn beste vriend, kreeg een bezoek
Het wederzien was goed
En maakte snel korttemette met de look

Ze waren werkelijk prachtig
Hij trof ze maar even
Het wederzien was kort maar krachtig
En gaf de vurige roden, een kort leven

Samen

Spike en ik, wij kunnen het heel gezellig hebben op een vrije dag.. Hij is een goed gezelschap om mee op pad te gaan. Ik wil niet zo ver gaan als die mevrouw van Man bijt Hond van gisteren. Ik ken niet de behoefte om met mijn hond cultuur te gaan snuiven. In haar geval een klassiek concert bijwonen. Ieder zijn ding maar volgensmij stelt Spike dat niet op prijs en verwacht een joel-concert van zijn kant. Hij is meer te porren voor de natuur en beweging. Vooral beweging..

Vanochtend startte ik mijn dag met een goede daad, hardlopen ( alweer? Hoor ik u denken? Ja, alweer. Ik blijf het proberen om gestructureerd te gaan hardlopen).. Een paar weken geleden heb ik me ingeschreven voor de plaatselijke hardloopclinic. Vorig jaar sneuvelde deze poging, vanwege het feit dat mijn voeten het niet grappig vonden. EN oefenen voor de Nijmeegse Vierdaagse EN hardlopen. Dit had ik toen kunnen voorspellen bij het inschrijven, deed ik niet..
Afgelopen zaterdag was mijn eerste les. En deze week moet ik 1 á 2 keer zelfstandig trainen. Ik moest eraan geloven vandaag, Spike zag mijn oogverblindende witte hardloopschoenen in het vizier en wist dat het feest was. We wandelden naar het park. Spike ging op zoek naar fijne geurtjes en ik begon met mijn rek-en-strek-oefeningen. Af en toe keek hij me even met een opgeheven wenkbrauw aan, vrouwtje, weet je het zeker? Of was het een: "hier hoor ik niet bij-wenkbrauw".. Ik startte met rondjes lopen en Spike rende erachter aan, omheen...vooruit... Hij vond het wel gezellig, samen rennen. Af en toe moest ik hem even strategisch aanlijnen om te voorkomen dat hij er vandoor zou gaan met het onderwerp van de softballende scholieren. Juist, een bal.. Maar verder ging het goed. En met mijn ademhaling ook. Als Spike zou kunnen praten, had ik prima met hem over het prachtige zwemweer kunnen praten. Voor hem is het altijd zwemweer. Vrieskou of 40 graden, hij draait er zijn hand niet voor om. Maar helaas, dat heb ik hem nog niet horen doen..
Ik doorstond de training met glans en kwam opgeladen thuis, klaar voor de rest van de dag met voorbereidende activiteiten voor het filmproject.. Heerlijk..Wat jij Spike...Spike? >> "JaaahaaaZzzzz"

Harige beesten

Hij vond het wel prima daar in de achterbak van de auto... Een beetje kijken naar de auto's en motoren achter ons... "Gluren, mooi wark man..." Maar waar gingen ze naartoe? Het landschap werd wat kaler. Vrouwtje babbelde er vrolijk op los en er werd wat van zender gewisseld op de radio. Menig liedje werd meegegalmd. "Ach ja, je raakt eraan gewend, die uithalen..". Spike zuchtte en draaide zich voor de afwisseling even om naar het linker raam.. Mooi toch dat klei-landschap.....
De rust bleef en het autootje kachelde mooi verder. Totdat er een bocht naar rechts gemaakt werd. En vrijwel gelijk weer rechts... Spike spitste zijn harige oren, ging overeind staan en besefte zich plots waar de auto zich bevond.. Ze hadden het hem al wel gezegd, maar geloven deed ie het niet. Hij kneep zijn ogen dicht tot kleine spleetjes....Een explosie van enthousiasme volgde...

Het was Sam! ( ondertiteling: saaaaaaaaaaam saaaaaaaaaaaaaaaaammm , ik wil eruit, laat me eruit ik wil, hihihihi iiiiiiiiiiiiiiiiiiieee ik wil wil lllll ik wil eerrrrrrrrrrrrrrrrruit ERUIT!!!NUHUHUHUHUHUHUUUUUUUUUUUU)
Uiteindelijk mochten ze samen los gaan.

Maar eerst wat anders..

Oohw, die keuken die vormde al een tijdje een doorn in mijn oog. Het geel was niet geel meer, het was geel grijs geworden. En daarmee zag eigenlijk alles er grauw uit.

Het was vakantie en wat anders doe je in de vakantie dan ....'s avonds met z'n tweeen tot drie tellen en aan een aanrechtblad trekken. JA, helder, hij moest daar weg. Wonderlijk genoeg lukte het lostrekken met onze krachten verenigd niet, echter wel door de sterke bebakkebaarde P alleen wel.. En zo geschiedde. Waren wij een aanrechtblad minder rijk ( de andere met de gootsteen leeft nog steeds). Hij moest plaats maken voor de woestaantrekkelijke ...nieuwe koelkast met los vriesvak. Gekauft via ....bekend verhaal. Een miniprijsje en een reus van een koelkast voor AL onze courgettes die heel bewust niet onder het aanrechtblad pastte... Ik bevond me in de zevende hemel.

De volgende dag werden we in de bouwmarkt binnen 5 minuten vriendjes met de verfpot voor paarse muurverf. EXTRA dekkend voegde de melige mengmeneer er aan toe.

Wij gingen aan de slag, afnemen met verdunde ammoniac, plamuren, verven. Het dekte in een keer en het resultaat was ronduit fantastisch. Wat een mooie strakke kleur, wat een mooie randjes ook ( dank u dank u). Wij waren een paarse keuken verder. Alles kastjes waren weer schoon en wel en wij konden achterover gaan zitten met...ah ja, doe mij maar een Ranja...

Gordijnen

Ik had ze nog op zolder liggen, de oude gordijnen. Mooi creme is niet lelijk. Maar we hebben geen creme kleuren in de woonkamer... Mooi blauw/grijs is ook niet lelijk dacht ik daarna.... En dus ging er een tinnetje textielverf mee naar huis. Op een mooie zomerdag geschiedde het. Ik denk dat de warmte me wat minder allert maakte. Want ik zag een niet geheel onbelangrijke instructie over het hoofd. Een specifiek woord.. Koken. Nee, heb ik niet gedaan, roeren wel, 2o minuten lang wel te verstaan. Ik kreeg er lamme armen van. En ook een halve liter kokend water toevoegen wou wel. Maar dat ene andere onderdeel zag ik reikelijk over het hoofd. Natuurlijk pas na die 2o minuten roeren merkte P. droogjes vanachter zijn kopje koffie op, dat ik het waarschijnlijk niet in een pannetje op het vuur had gezet? Verstoord keek ik op, nee dat zie je verkeerd, vast de instructie voor wol ofzo ( inderdaad, weer een opmerking voor de afdeling "niet logisch en co...". Vol ongeduld gristte ik het mini-handleidinkje voor mensen met een ingebouwde loupe, uit zijn handen. Huh, dat stond er net nog niet...Aangezien het gordijn niet afgaf bij het spoelen, heb ik het erop gewaagd. Drogen, morgen strijken en dan zal ik het resultaat vereeuwigen. Of niet, wanneer het ECHT geen porum is... Wordt vervolgd...

Jurk

Elke maandag stap ik in ons autootje samen met mijn grote zware Super the farmer-tas . En in die tas zitten mijn naaispulletjes. Wanneer ik vertel dat ik op naailes zit, schiet mijn gesprekspartner, ongeacht wie, wanneer en hoe, in de lach.. Ik denk dat men het al voor zich ziet in een andere betekenis... Ik verheug me er altijd erg op om weer bezig te gaan met mijn project onder begeleiding van.. jawel mijn naaijuf. Ik heb onderhand al een rok met citroenprint, een jurk van seventies ripstof voor mezelf en een feestjurk voor mijn nichtje gemaakt. Het scheelt dat de stofjes die ik leuk vind voor mezelf, doorgaans niet hip zijn. Waardoor het vaak voor een miniprijsje ergens achteraf ligt. Hoe fouter, hoe beter. En bij voorkeur oude zigeunerprintjes en kleurtjes.
Vorige week ben ik begonnen met een jurk voor mijn zus. Zij is zwanger en die buik zal er natuurlijk voor zorgen dat ze op een gegeven moment overal uitgroeit. We delen alles met elkaar en zo heb ik de eer om ook deze zwangerschap van dichtbij mee te maken. Daarom leek het me leuk om ook voor haar wat dingetjes te maken. Dus vorige week ben ik begonnen met een wikkeljurk. Officieel heeft het model mouwen maar die laat ik lekker weg. Want daar gaat de voorkeur naar uit.
Afgelopen avond hing ik weer met rode wangen over de tafel heen, de laatste hand werd gelegd aan het patroon tekenen waar ik persoonlijk altijd nogal scheel van raak. Al die trepen en stippeltjes, korte en lange, rood, blauw groen, twintigduizend door elkaar heen. En vervolgens ze op de juiste manier op de stof spelden. Het papier dat regelmatig verschuift. En uhmm, wat is de stofrichting ook alweer... En daarna een zoom om alle delen heen tekenen met een krijtje en dan, met de schaar erin, alles uitknippen maar! Ik sta er niet om bekend dat ik snel ben, wel doe ik alles bewust, wil ik alles beredeneren zodat ik het erna ook kan en het liefst ook pietje precies.. Verder flap ik er regelmatig vanuit het niets een warrige opmerking uit en is het pure noodzaak dat ik aantekeningen maak om te voorkomen dat ik iets vergeet mee te nemen voor de volgende keer. Maar dat maakt het niet minder. Ik geniet met volle teugen, het wordt een steeds grotere hobby. En zo besloot ik elke week op les te gaan. Maar even tijdtechnisch kijken hoe we dat gaan doen de komende maanden met een filmproject op de plank...Deze week bleef het bij deze activiteiten. Volgende week staat het stikken op het programma en kan de naaimachine op tafel gezet worden. Joepie!

Le Chat Noir

Maanden was die zoek onze Chat Noir. Spike had toch een medestander nodig. Hij kon niet op tegen al dat witte geweld. Ja, ze waren dan niet helemaal vlekvrij, die bazige katten, zucht.. Maar toch. Je kon er ook geen hoogte van krijgen van dat stel.. Dan kreeg je een kopje, geef je een kopstoot terug, is het weer niet goed..
We hadden uit medeleven tijdens een minivakantie de Chat Noir als souvenir gekocht. Voor drie euro uit een stalletje. Kijk, dat vonden we nou leuk. En zo namen we de Chat Noir mee naar huis.
We introduceerden hem aan Spike, hij waardeerde het gebaar en kreeg alweer moed. Hij zou deze kat met die fantastisch kleur vacht.. Spike onderbrak me, hij murmelde hardop; "wie heeft er nog meer zo', n mooie kleur, ach ja, dat was ik, wie anders".. Juist ..Spike zou die witte katers wel aan zijn zijde krijgen. En dan piepten ze wel anders die nepperds...
Maar zo ver kwam het niet. In ons kasteel van een huis, ik bedoel dit gekscherend, raakte deze kater kwijt. En zo vonden we hem deze week weer terug, opgerold onder het bed. Ja, in het donker zie je hem natuurlijk niet, als 'ie zijn ogen stijf dicht houdt.. Goed in verstoppertje man! Ben je een dag zoet mee..
Eindelijk konden we hem in het zicht plaatsen naast.... de witte His Masters Voice hond... Shit.... 3 tegen twee... Ja maar dat was niet de afspraak, nou winnen die witte jongens alsnog..
Ik liet Spike even alleen, hij moest dit even verwerken. Ik ging daar in tegen het resultaat vastleggen.. Want wat was 'ie mooi...

Ontblokt

Ik ben heel goed in het hebben van blokkades. Over de hele linie. Het maakt mij niet uit of het nu gaat om opruimen, schrijven, monteren, de hond uitlaten, naar bed gaan. Nee hoor. Ik ben er de beste in; drempels creëren. Torenhoge eisen, opgestapeld en samengeperst. Voordeel is dan wel dat als je eenmaal jezelf over die belachelijke drempel heen gezet hebt, je jezelf fantastisch voelt. En daar is dan weer niet veel voor nodig.

Zo zit ik nu achter mijn werktafeltje. Ik heb hem van Pjotr geadopteerd. Het leek me namelijk een machtig tafeltje om aan te zitten en "goede dingen te doen". Goede dingen doen betekent bij mij meestal uiting geven aan mijn creativiteit. Schrijven, monteren...

Het tafeltje heeft al meerdere plekken in het huis gehad. En dus ook mijn werkplekje is nogal eens verhuisd. Menig bezoeker kijkt dan niet raar op als er ALWEER iets veranderd is in huis. En ook Pjotr kijkt niet raar op als ik het weer in mijn bol krijg en er á la minute gesjouwd moet worden met kastjes, tafels etc. Het duurde even maar ik geloof dat ik een paar weken de geest kreeg en voor de zoveelste keer er flink ingegrepen moest worden. Twee kasten werden op een niet nader te noemen verkoopsite geplaatst en ook nog eens verkocht, de kast ging opzij en zo zag ik het in een keer. Ik stond ten midden van alle zooi, keek voor me en zag het plekje, het plekje waar mijn tafeltje voor gemaakt leek. Mooie lichtval, rustig maar toch ook gezellig. Ja, dit moest het worden. En zo geschiedde. We zijn nu een paar weken verder en ik heb hier al een paar keer gezeten. Bestanden inladen op de computer en bewerken, vloeken omdat het programma voor de zoveelste keer vastliep. Wij hebben een haat-liefde verhouding. Ik ben dolblij als hij het doet, want dan helpt hij mij heel erg. Maar als hij vastloopt om een poep of een scheet. Dan kan ik mijn hamer er wel bijpakken. Maar toch, ik kwam terug. En wat voelt het goed. Alsof hij het merkte, werkte mijn programmaatje zowaar mee. Alsof hij zag dat ik me van de gezelligheid onttrok om boven nog even aan de slag te gaan. Want hoe gezellig het ook was, in de woonkamer zitten op mijn oude werkplekje.. Het leidde ook wel een petit peu af. En zo dames en heren, heb ik al heel wat bestandjes kunnen bewerken in een uur. En dat voelt... juist..
dat voelt goed.
Weltrusten

Inmaken

Ik denk dat menig moestuin liefhebber zijn wenkbrauwen fronst als deze mijn tuin ziet. Courgetteplant..nog een courgetteplant, verhip, nog een en...aan de overkant nog twee... En heeeel veeeeel peterselie, basilicum en nog meer peterselie. Juist, Lot kan niet zo goed afstand doen van jonge plantjes. Het is de bedoeling dat je ze zaait, uitdunt en dan de natuurwet "de sterksten....".
En verder is het ook wel zo dat je ze soms allemaal in bakjes zet om ze vervolgens daarin groter te laten worden om ze daarna zelfstandig te laten wonen in de tuin. Maar ja, ik had over en alle kandidaten voor een courgetteplant waren inmiddels wel voorzien... Nou ja, dan maar in mijn eigen tuin.
De grond doet het fantastisch en dus al mijn courgetteplanten ook. Reuzen, had ik al eens verteld. En dit weer blijkt fantastisch. Mijn planten schijnen het wel te hebben op de wisselvalligheid van het weer. Plen-zen om vervolgens weer keihard den zon in het smoeltje te hebben. De courgettes BRULLEN de grond uit bij wijze van spreken. En zo ben ik ook over gegaan op het inmaken. Want we hebben inmiddels alle soorten verwerkingen wel gehad, soep, ovenschotel, in de pasta in de salade ,gegratineerd.... Er valt niet tegenaan te eten. En mijn omgeving is ook al regelmatig voorzien. Onder begeleiding van een recept en met de hulplijn paraat ( mamamuis), besloot ik dan toch aan de slag te gaan. Het zag er feestelijk uit...