vrijdag 30 oktober 2009

Lara

Lara is eigenwijs, niets nieuws aan de horizon. Lara kent ook weinig reden tot angstgevoelens. Waarom zou ze? Ik kan daar in tegen wel een aantal redenen bedenken waarom ze dat wel zou mogen zijn. Het heeft een staart, veel haar en blaft en het is niet Spike... Juist, een minder kat-liefhebbende-soortgenoot. En die zijn best snel Lara.
Lara luisterde niet en liep door. Ze versnelde juist haar pas.



Wat maakt mij dat uit, tut tuh tuh tuh tuh. Staart omhoog en in galop, daar ging ze. Spike vond het wel gezellig en dartelde mee. Ik keek daar in tegen elke seconde schichtig om me heen, uitkijkend naar die bloeddorstige hond. In mijn hoofd speelden zich de meest vreselijke taferelen af. En ondertussen dartelden jut en jul vrolijk verder.
Ik liet op mijn beurt ook maar de teugels vieren. Huisdieren, echt waar , zijn een goede voorbereiding op het ouderschap later.




We slenterden over de dijk. Lara was toch wat in tweestrijd. Klagelijk miauwend en tegelijkertijd vrolijk huppelend. Het kon Spike nog steeds niet deren. Op dit soort momenten voelt het net of ik in een tekenfilm rondwandel en vraag me af hoe het voor de kijker eruit ziet en wat men erbij denkt... Het is toch wel een hilarisch beeld, een langpoot vrouw, zwarte besnorde hond en sprinkhaanbeentjes en klein wit bruin-zwart bevlekt katje dat luid miauwend eromheen banjert. Lachen..

maandag 26 oktober 2009

Project rok


Het was weer tijd voor naailes. En ik gaf lucht aan mijn inspiratie. Mijn favoriete spijkerbroek, mijn partner in crime. Gedragen in weer en wind, versleten tot de draad, kon ECHT niet meer. Mijn ik beloofde hem geen stille aftocht. En betrok hem bij mijn plan. Hij zou reincarneren van stoere strakke knakkerd naar vrouwelijk, meisjesachtig rokje.
Ze zouden hem allemaal nakijken en hij, herstel, ze, zou vergezeld worden door een vrolijk, bloemrijk stofje. Haar naam was roesje...
Feest natuurlijk
Maar wie mooi wil zijn moet pijn lijden. Een alom bekend gezegde. En zo kwam het dan ook dat de schaar erin ging. Het afscheid was heftig maar die emotie maakte al snel plaats voor iets veel mooiers, uitzicht op een fantiestas rokje. Uniek in haar soort.
Vol goede moed keerden wij huiswaarts. Mijn rokje in wording en ik..
Dat wordt nog wel wat, hoorde je ze mompelen, dat wordt nog wel wat met die twee..

zondag 25 oktober 2009

Take it eaaaaassssyyyyyy


Zondag. Wauw, een zondag zoals we die al heel lang niet meer gehad hebben. Uber relaxed. Snurken totdat je zin hebt, blaadjes lezen. Vinnie zag het ook wel zitten. Op mij wel te verstaan. En bovendien, hij wou ook wel het fijne weten van moestuinieren. Ik screende het op interessante wetenswaardigheden over de aardpeer bijvoorbeeld. Ja, dat is wel informatie waar je de winter mee door moet komen (...)
Hij was vrij snel verzadigd en besloot dat de focus even verplaatst moest worden. Op hem wel te verstaan. En plaatste zijn logge lijf op mijn borstkas. Zo kon ik in ieder geval de titels lezen. "Toch een samenvatting van het geheel vrouwtje, wat doe je nou moeilijk?"
Ik besloot me niet te laten kisten en las stug door. Echter zag ik de met fotocamera gewapende P niet en zo werden wij in deze setting vastgelegd. Hoi....
Even later stapte Vinnie op en kon ik mijn blaadje in alle rust verder doornemen.
Hierna stapte ik op het fietsje waar ik een huiskamerconcertje mocht bijwonen. Wat was dat genieten, wat een mooi stel stemmen. Geweldig. Wat fijn.
Wat een fijne zondag. Ik geniet nog even door...

zaterdag 24 oktober 2009

Sprei


Mijn sprei heeft het begeven. www.eindeoefening.nl zeg maar. En wat stond hij toch leuk en wat was hij toch oud en versleten. Tijd voor een nieuwe... Ik besloot het breien weer eens op te pakken. Breiboekje van honderd jaar oud d'r bij en zo geschiedde het dat ik op z'n Frans een opzetje maakte. Ja, het had ook op z'n Engels gekund maar die uitleg begreep ik niet helemaal.
Het zag er nog niet helemaal foutloos uit maar het kon ermee door. Echter, wist mijn moeder me er met een simpele onderbouwde redenatie ( kijk, als je eraan trekt dan ziet het er zo uit..) van te overtuigen dat haken in dit geval een betere optie was. Na tien keer fouten gemaakt te hebben, kreeg ik de smaak te pakken. Inmiddels heb ik al een vierkant, prachtig al zeg ik het zelf, van ongeveer 20 bij twintig. Het werkt verslavend en opvallend rustgevend. En zo heerlijk kneuterig he? Met de winter voor de deur. In mijn stoel, lampje naar me toe gedraaid en wat kaarsjes aan. En haken maar!

Nog 99 te gaan?

donderdag 22 oktober 2009

yummie

http://www.iensrecepten.nl/recept/groenten/bloemkool/bloemkool-balti

zaterdag 17 oktober 2009

Vol verwachting klopt mijn hart...

Mijn planning kon je wel waardeloos noemen die ochtend. Viel letterlijk in het water toen ik een stap buiten de deur zette. Alsof de goden collectief besloten te piesen op mijn hoofd..
Ik zou die dag naar familie gaan en met mij mee ging de jurk. De jurk voor mijn zus.
Uiteraard had ik te weinig tijd om het nog in te pakken dus ging er een stukje pakpapier los mee in de tas. Plakband? CHECK.
Zeiknat kwam ik aan op het station. Eerst maar een cappuccino.
Klam bereikte ik de trein, ik veegde de druppels water uit mijn gezicht, zette de koffie op het tafeltje en ontdeed mij van mijn natte jas. Met glunderende ogen pakte ik de jurk. Wat was hij mooi geworden, alleen nog een lintje..
Ondanks het lintje dat nog ontbrak, nam ik hem toch mee. Want zou hij passen? Ik was te nieuwsgierig, en kon de behoefte niet onderdrukken het antwoord op deze vraag te vinden. Het lintje zou dan per post nagezonden worden.
Zorgvuldig vouwde ik hem op en pakte het in, in het inmiddels een beetje vochtige pakpapier. Ik liet me niet kisten, over drie kwartier zou het wel droog zijn en plakte stug verder.
Mijn naaimachine had ik nog op mijn werktafeltje achtergelaten. Wat zag het er vertrouwd en inspirerend uit..
's Middags werd het cadeautje weer uitgepakt. En ooooh wat stond de jurk mooi. Ik verbaasde mezelf met mijn uitbundige jubelende reactie. Ik vond het zo leuk!Zo mooi... Het lintje gaat straks met de post mee en dan kan ze de jurk aandoen en haar buik extra tentoonstellen.
Een foto van het resultaat is in de maak. En ik ben gelukkig.

donderdag 15 oktober 2009

Waar gaat het heen?

De kleine dingen kunnen blijmakend zijn.
Het was ochtend en ik fietste op een gezond tempo naar mijn werk. De mist vond zijn weg in langwerpige wolken naar boven. Het schemerde, het fietspad voor me samen met de natuur was alles wat er was. Ik genoot..
Er klonk geritsel, wat gesmak. Ik keek opzij, keek nog eens... Een wit vlekje, een zwarte vlek...verhip, een koe! De koe had zich verdekt opgesteld tussen het riet, achter de mistwolkjes en was lekker gras aan het kanen.. Hij smakte nog even na en vroeg met opgeheven wenkbrauw zich af waarom ik hem zo indringend aan keek.
Die koeien jongens, geen manieren..
Na een vermoeiend dagje plofte ik op de bank met een bakje lasagna. Ik ging niet meer koken. Echt niet.. Ik keek naar de televisie zonder geluid. Want die kreeg ik niet aan.
Tot mijn grote schril kwam een lachende man in beeld met enorme grote tanden, een groot hoofd. Ik leunde van verbazing naar voren en bestudeerde hem. Als hij begon met lachen werd zijn mond een soort tunnel waarvan je heeeeel in de verte iets zag bewegen... Hij keek me eng overdreven aan en die mond ging elke keer maar weer overdreven schokkerig open... De begeleidende tekst vertelde me wie het was.. En wat ik moest smssen voor heel veel centjes als ik deze meneer ook op mijn telefoon wou. Als ringtone.
Ondanks het feit dat ik het nu zonder geluid zag, en het al de tweede schokkende ontmoeting met deze reclame-uiting was, de vorige keer helaas met geluid, maakte het weer indruk. Ik was van mijn stuk gebracht.. Waar gaan we naartoe dat er uberhaupt een cent geld geïnvesteerd wordt in een dergelijke reclamespot met zo'n meneer. Wie is de doelgroep, ik mag toch hopen dat het weggegooid geld is en niemand zich geroepen voelt een sms te sturen voor deze "vreemde- inclusief-vette--lach-nep-ongeveer-met-moeite-uitgekotst-raar-uit-de-ogen-kijkend-omdat-anderen-hem-waarschijnlijk- vaak-belachelijk-maken-hij-zichzelf-maar-per-definitie-voor-paal-zet-man... Ik besloot dat ik meer dan verzadigd was en deed de televisie uit. Naast me klonk gesmak.. Lara lag op haar buik, kop vooruit, plat op het kussen, te snurken. Heerlijk, ze kwijlde er bijna van. Een kat met stijl houdt dat natuurlijk in de peiling waarop er even gesmakt werd...pfieuw, de focus was weer terug. Ontspannen zakte ik terug in de bank en nam weer een hap van de lasagna...

zondag 11 oktober 2009

Vanuit de trein gezien


Vanuit de trein keek ik naar buiten. De zon scheen fel, de bladeren van de bomen draaiden zich naar haar toe en hunkerden naar meer. Zachtjes heen en weer schommelend. Met hun warme kleuren.
Je hoorde de wind zachtjes zingen: "de herfst, de herfst mijn kind....is in aantocht". Ik slaakte een diepe zucht en draaide naar het papier. Inmiddels voor een zevende gevuld. Ik kneep mijn ogen samen en dacht na over de woorden, zo even gelezen en o zo waar.
Vanaf de basis leer je wat goed is en wat fout. Er worden vragen gesteld, antwoorden verwacht.. En die verwachtingen blijven doorgaan. En het goed willen doen. In bijna alles...
Mijn boek vertelde me wat het "doorzetten" betekent. Dat de grootste ontdekkingen werden gedaan na tijden van "prutsen", zogenaamde "mislukkingen gingen eraan vooraf. Wat voor doel al die geprutste dingen ook zouden krijgen. Het maakte niet uit. Want de ervaring was al daar. Prutsen doe je op zoek naar "iets". Waar je van te voren al over nagedacht hebt. Op voorwaarde dat je dat ook een beetje los kunt laten, stuit je voor je het weet op iets anders... Misschien wel beters...
Nog een station. Wat gaat de tijd in de trein snel. Weer een hoofdstuk verder in het boek: "ja maar huh? De techniek van het omdenken". Leest u mee?

dinsdag 6 oktober 2009

Arretjescake

Het calorierijker dan calorierijk...
Lekkerder dan lekker
En zoooooooooooooooo makkelijk te maken...

Men neme:
350 gr roomboter ( ojee....
400 gr suiker 9 ( ojeeeeee
4 eieren
400 gr biscuitjes
10 eetlepels

En nu even in actie:

Laat de boter smelten[niet bruin laten worduhhh!]
Mix de eieren met de suiker en mix daarna de cacao er beetje bij beetje doorheen.
Vermorzel de koekjes "fijn".
Roer de gesmolten boter door het eimengsel en daarna de verkruimelde koekjes.
Bekleed een cakeblik met folie doe het mengsel in het blik en laat het een dag in de koelkast opstijven.
En daarna: aanvallen maar! ( Beken; het water staat je enkel bij het lezen al in de mond..)
Morgen zal ik het resultaat showen
Voor nu: weltrusten!

zondag 4 oktober 2009

Dierendag

Aangezien het een mooie dag was, besloot ik vanochtend met Spike naar een recreatiegebied in de buurt te gaan. Het seizoen was immers voorbij zodat de honden weer vrij spel hebben in dit soort gebieden tot groot genoegen van Spike. Want niets is leuker dan naar de plassen gaan. En...het was dierendag. Special treatment voor Spike ( 2 dagen achter elkaar naar de plassen).
Als we bij de stoplichten afslaan en hij de bijbehorende bossen in het vizier krijgt is het feest en begint het enthousiaste gejoel.
We zijn het hele meer rond geweest en her en der werd den camera even te voorschijn gehaald om een en ander vast te leggen..


Maar de grootste verrassing was toch wel toen we deze knakker tegen kwamen.

Deeeeeeeee ........................
SPIKE-LOOK-A-LIKE!
Het was alsof ik dubbel zag maar nee... Volgens zijn baasjes was het een kruising tussen een fletcoated retriever en een duitse Staande draadhaar. Als je goed kijkt hebben ze
a: dezelfde lompheid
b: dezelfde kop
C: zo snel als de wind
D: Dezelfde structuur haar. Kortom, een feest van herkenning.... Kijkt u mee?

zaterdag 3 oktober 2009

Zitten

Hier zit ik dan aan de grote tafel, achter mijn laptop, uitkijkend op deze gladde meneer. Zo glad als een aal deze meneer. Met zijn goed gestroomlijnde kuif naar achteren. Een flinke klodder gel moet ervoor nodig geweest zijn om die lok naar achteren te krullen. Misschien had hij standaard een busje haarlak in zijn binnenzak.
Ik zal je vertellen, hij was er vroeg voor uit de veren gekomen. Dat druilerige weer zou van invloed kunnen zijn op zijn verschijning. En dat was niet een optie... Nooit geweest ook. "Strak-in't-pak en nie aan's" was zijn levensmotto.
En daar zat hij dan, op de reling van de net nieuwe loopbrug. Geen kip op straat en hij viste me daar een partij achter het net.. Niks geen vis te bekennen. Terwijl die toch op zo'n verdomd strategische plek had uitgezocht..Hij zuchtte nog een keer en tuurde dromerig voor zich uit..
Ik keek met hem mee. Hij had me nog niet in de peiling en rangschikte zijn veren nog eens... Spike was nog niet zover, hij keek de andere kant op en liet zich afleiden door...water. Ja, het bleef aantrekkelijk. Troebel stinkend water. Zo'n stommer reigzeikert kon zijn aandacht niet vangen... Maar... het kon toch niet zo zijn dat zijn beeldige kont niet in beeld kwam. Je ziet nog wat terug van zijn jeugdige enthousiasme bij het aanzien van het water. Zijn staart jolig omhoog.
Na het indrukken van de knop op mijn fotocamera, zou hij zijn sprintje trekken naar zijn grote stinkende liefde.
Nog net op tijd wist ik ze samen te vereeuwigen voordat hij in al zijn lompheid de Reiger uit zijn droommodus haalde, van de reling gleed, nog net op tijd, vloekend zijn vleugels uitspreidde en met slechts een paar veertjes langs het water scheerde.. en mij achterliet bij een verlaten brug. En een inmiddels naar modder stinkende hond... En zo dames en heren, begon mijn dag..