zondag 24 mei 2009

Afleiding

Een huis kopen kan leuk zijn, maar stressgevend is het zeker.
Komende donderdag zouden wij de sleutels van ons nieuwe paleisje ophalen. Maar afgelopen dinsdag werd dat plan in de war geschopt door een kortzichtige bank die vrij spel had, weken deed over het afgeven van de hypotheek en vervolgens om belachelijke discriminerende redenen, de hele boel op het laatste moment afblies.
Ja, ik moest ook even wat afblazen, stoom wel te verstaan.
Totaal verbaasd zagen we het gebeuren, de verhuisdozen keken met een opgeheven wenkbrauw mee. Ja zag ze denken.. "samen met mijn broertjes en zusjes stonden we klaar om uitgepakt te worden. En ga je me nu vertellen dat we hier al die tijd voor jan met de korte achternaam oncomfortabel opgestapeld stonden in de knalroze werkkamer? What took you so long!"
Er wordt niet ingepakt, niet uitgepakt. De boel staat stil. En de afspraak met de notaris kan uitgesteld worden. Want die sleutel blijft voorlopig nog liggen waar hij lag. En gaat daar niet weg voordat de boel rond is... En of de boel af komt? Ik heb geen idee. Het kan best zijn dat alles weer uitgepakt kan worden.
In het begin denk je dat je gelijk kunt uitpakken, vervolgens besluit je toch door te gaan, je moet immers alles geprobeerd hebben. Dan wordt je optimistisch gevolgd door een flink dal.
Maar een ding is zeker, we zitten op een lijn. Het uitgangspunt is helder, gaat diep. We zijn gelukkig waar we nu staan. We hebben elkaar, we hebben onze diertjes en het is knoertgezellig. En als op de voorwaarden die we voor onszelf gesteld hebben, we toch de sleutel van het andere paleisje krijgen. Dan is het alleen maar beter. En dat is vanwaar we uit gaan. Niet meer en niet minder.
Ik besloot wat aandacht te geven aan het huisje waar we nu nog in zitten.

Het gazon had ik kaal gemaakt om vervolgens opnieuw de boel in te zaaien. Maar nooit gedaan want we gingen weg. Ach ja, ik had het zaad toch al gekocht. Mocht het niet doorgaan, zaai ik zonder het te weten een mooi gazonnetje voor onszelf. En anders voor de toekomstige bewoners..

vrijdag 8 mei 2009

Vogelpopulatie weer wat uitgedund


Het was "the day after". En ik stapte met een verkeerd been uit mijn bed. Nog voordat ik gestrekt en wel opgestaan was, begon het gehamer in mijn hoofd. En dat bleef doorgaan terwijl ik mijn aankleedde, mijn drinken pakte, de gordijnen open deed en mijn tas pakte. En terwijl ik in de woonkamer stond, werd ik overvallen door een golf van misselijkheid. Ik draaide mij om en spike kwam enthousiast op mij afgerend. Dit bevorderde de situatie niet. Want zo te ruiken had hij de avond ervoor ergens in lopen rollen en het was geen zeep.. Ik joeg hem weg en vervolgende mijn weg naar de kraan. Een glas water, dat zou me goed doen...
Ik stond voor het raam en keek uit op de plek waar Lara gisteren nog een Merel naartoe had gesleept. En besloot weer van plek te veranderen.
Uiteindelijk verbeterde de situatie naarmate de dag vorderde. En na een middagdutje verscheen ik weer ten toneele. Ik stond weer bij het raam, richte mij tot Peet naast mij en vertelde over het gehamer en de golf. En hoe blij ik was dat de misselijkheid weer minder was. In alle rust tuurde ik door het raam. Maar al gauw kreeg ik Lara in het vizier en.....een vogel zonder hoofd. "IEUWWWWWWW, PEEEEEHHHHT, EEN VOOOOOOOOGEL. ZONDER HOOFD! en.... oh nee NEEEEEEEE, ze eet, NEE IEEUW, GADVER! ZE EET HEM OP. WAT EEN HEKS!( ja, ik toonde mijn oh zo vrouwelijke kant weer)...
En zo waren we weer terug bij af. Iemand nog een glas water?
To do list: belletje kopen voor Lara


Foto geript

maandag 4 mei 2009

Lara, keihard zonder mededogen

Het was op een zachte zomerse dag toen het geschiedde. Ik stond in de woonkamer, de tuindeuren stonden open toen uit de tuin een schel gepiep klonk. Ik richtte mijn hoofd op en keek in de richting van het gekerm. Toen ik een Lara met grote ogen onder de picknick tafel zag wandelen met een gevaarte in haar mond dat bijna even groot was als zijzelf.. Ik kneep mijn ogen samen, boog wat voorover en kon vaststellen dat ze een jonge Merel met veer en al, gevangen had. Ik schakelde over op de "iehh, ze heeft een vóóógelll, ze heeeeeft een vóóóhhgggel in haar mond. Phéét ieuwwwww-modus". Geëmancipeerd als ik was, liet ik het aan Peet over om het arme vogeltje te redden uit deze nare situatie. Lara had haar inmiddels losgelaten en zat met ingehouden nagels wat tikjes te geven tegen deze veerbal... En of ik het nou wou of niet, ik bewoog automatisch terug als het snavelbeest druk bewoog. Eenmaal de beweging gemaakt, baalde ik dat ik zulk mietjesgedrag vertoonde. Ik was immers een dierenliefhebber. Tjeeeeeeeetje. Tja, het zal wel ingebouwd zijn ofzo... vrouwen eigen om zo te gillen bij het zien van een druk bewegend onderkruipsel? OF kwam het door de slippers, ja, het waren de slippers, zeker en vast...
Wij besloten over te gaan op inspectie en legden het geheel vast...




Gezien het enthousiasme van Spike en Lara besloten we ons even terug te trekken naar binnen om ook even een plan de campagne te maken. Ik kon het namelijk niet over mijn hart verkrijgen om het Mereltje in een willekeurig bosje neer te planten.. Met een likkebaardende Lara ernaast... Dan kon ik hem net zo goed ter plaatse de nek omdraaien. Maar ook dat zag ik niet als een optie. Peet sjokte mopperend achter me aan waarom ik toch zo moeilijk deed. Dit was de natuur.... >> "NEEEEE"riep ik "dat KAN toch niet!" Da's toch ZIELIG!" Op naar de buurvrouw, die wist wel wat we ermee aan moesten... Vogelopvang... Tjee, met een Merel naar de vogelopvang op vrijdagavond... Geen goed plan... We liepen weer terug. Zetten een likkebaardende Lara en inmiddels Spike ook, binnen zodat wij ongestoord buiten konden staan...Ik kneep weer mijn ogen samen, tuurde in de verte en als het gekund had, spitste ik mijn oren. Ja, verrek, we hoorden druk kwetterende merels... We liepen de tuin uit, steegje in, steegje uit en bij de struik links. Verdomd, Lara was ontsnapt en was ons al voor gegaan. Wachtend op haar maaltijd stond ze bij de boom. Ja, hier moest ze vandaan gekomen zijn...We wisselden Lara en het mereltje om van plek. Lara spartelend in onze handen. De merel in de bosjes onder de boom... En maar duimen dat het goed zou gaan... We hadden ons best gedaan...
Toen ik later in de middag de straat overstak voorbij het steegje, zag ik in mijn ooghoek een geplet hoopje veren op de straat. Ik hoopte maar dat het niet was wat ik dacht dat het was... Gelukkig zullen we het nooit weten.....