donderdag 23 april 2009

Huis

Goed, hoe de dingen des levens kunnen lopen. Zo zit je tevree en wel in een huurhuisje. En zo sta je op het punt om een huisje te kopen... Ja, wij zijn niet vies van veranderingen.. Het zorgt wel voor enige vorm van spanning. De kogel moet eerst door de kerk zijn, wil je echt als een malloot inpakken... Het heeft me er niet van weerhouden om in ieder geval mijn boeken en lp's al in te laden in kratjes. De stapels met magazines en kranten ( ik ben erfelijk belast), zijn doorgenomen. En twee derde is weggegooid. Her en der verkoop ik wat dingetjes. Overtollig spul wordt gedropt bij de kringloop of bij de schroot. Het moet gezegd, het ruimt mooi op..
Het is ook altijd een mooi moment om even voor jezelf vast te stellen, hoeveel spullen je om je heen hebt, die je zonder tranen die in je ogen springen, kunt weggooien.. Stiekem vind ik dingen weg doen heel erg leuk. Nee, niet in de prullenbak, neeeee, we zijn wel van de afdeling hergebruik. Maar ik vind het stoerder om weinig materieel in huis te hebben dan allerlei prullaria.. Basic is mooi. Niet dat het altijd goed uit de verf komt. Maar de intentie is er...
Het meeste verheug ik mij op het opnieuw inrichten, maar eigenlijk nog veel meer, op het moment dat ik er zit en ....verder kan met mijn plantjes... Ja.. dat antwoord had je niet verwacht he? Maar zo is het wel. Hadden we net een tuintje aangelegd, gaan we verhuizen.. Ik heb al tegen de bonen gezegd dat ze niet zo groot moeten worden. Een maandje pauze. En dan mogen ze weer... Maar nee, je kent ze wel, die tuinbonen, eigenwijze knakkers. Ze willen niet rechts om en niet links om. Alleen maar omhoog.... Ettertjes, dat zijn het... maar wel lekkere ettertjes....
Wordt vervolgd.. ondertussen ruim ik even verder op...

woensdag 22 april 2009

Geslaagd!


Het was zwoegen, af en toe denken: "dit leert 'ie noooooit", een maand lang amper vrije tijd hebben, snel eten naar binnen werken uit je werk, om vervolgens door te gaan naar het schooltje. Maar al met al, was het de moeite waard. Wie dacht dat hij er een perfecte huishond voor terug zou gaan krijgen, kwam er bekaaid af. Maar ik merk dat ik door deze cursus heb geleerd om mijn hond anders te benaderen. Letten op het positieve, dat belonen en negatief gedrag negeren. En vooral het besef dat je je hond de ruimte moet geven om zelf te bedenken wat je van hem wilt. Ja, het klinkt heel erg overdreven. Een soort psychologie toepassen op je hond. Maar zo werkt het wel. Hoe consequent was ik? Niet genoeg.. En daar moest aan gewerkt worden.

Tijdens de oefeningen had ik helder wat ik van Spike wou, ik gaf hem een opdracht en hij wou op zijn beurt echt wel wat doen voor een beloning en bleef dus net zo lang dingen doen, totdat hij deed wat ik wou en doorhad wat hij moest doen. En op dat moment kreeg hij een beloning. Een valkuil die volgde was dat als het eenmaal goed ging, je te lang doorging met oefenen. Waardoor je zo'n neerwaartse lijn kreeg. Stoppen op hoogtepunt. Een sleutel tot het succes was ook meer gebruik maken van lichaamstaal. Sta je recht als je iets zegt? hoe staan je schouders, hoe kijk je? Spike bleek er sterk op te reageren. En ik had een nieuwe kracht ontdekt..

En zo kwam aan alles een eind, en dus ook een einde aan onze cursus.. Bekroond met een examen waarvoor we geslaagd waren. Samen met twee rapportjes over bazin en hond, keerden wij tevree naar huis terug. We blijven oefenen en na een korte pauze, zullen we ons inschrijven voor de vervolgcursus. Gelukkig is die maar een keer in de week, pfew....

zaterdag 11 april 2009

Heerlijk recept


p.s: vul in gedeeltes de rijst toe. Zodat je de verhouding zelf kunt bepalen naar je smaak..

Groei

Daaaaaaaaagenlang boog ik mij over mijn moestuintje heen. Zou er al wat opgekomen zijn? Het eerste wat de grond in ging, waren de tuinbonen. Mijn werkwijze was als volgt... de stok van de schoffel plat op de grond leggen, er even op staan en...klaar is je rechte geul. Vervolgens de bonen erin gelegd. Bonen zaai je niet, je legt ze. En daarna lekker toestoppen met fijne aarde. En water gieten maar! En om te voorkomen dat onze dieren er met hun dike gat op gingen zitten, verzamelde ik wilgetakjes, knipte ze in stukken van 15 cm en stak ze om het zaaisel heen. En zo was het dierproof...


Het wachten op de opkomst ging met pieken en dalenl... Dit gedeelte van de tuin heeft weinig zon. En al gauw dacht ik dat het niet goed kwam. Maar zowaar, op een zonnige zaterdag, kon ik constateren dat ik allemaal groene puntjes zag! De bonen jongens, de bonen. Ze komen eraan! De ervaring leert dat, als ze eenmaal boven de grond uitsteken, ze als een speer gaan.. Wordt vervolgd!

Ondertussen probeer ik de aubergine, de tomaten en de kropsla, wat steviger te krijgen. Want de plantjes zijn nog wat ielig. Waar het aan ligt? Ik weet het nog niet. Ik ben nog bezig met experimenteren. Zo dacht ik op een bepaald punt dat wellicht nog meer water goed zou zijn. Maar in mijn jeugdige enthousiasme wist ik de helft van de auberginepopulatie te verpletteren met een te harde straal water.. *oeps*. Gelukkig heeft een gedeelte het overleefd.... Wordt vervolgd....

donderdag 9 april 2009

Poging 388

Het zat nogal eens tegen, met de pogingen om te gaan hardlopen. Maar zowaar hier poging 388 om te starten met deze sport. Ik vind het erg fijn om te doen. Je zult me niet voorbij zien sjeezen, ik doe het rustig aan. Maar het is zo fijn als je je schema afgewerkt hebt en compleet relaxed weer het huis binnen loopt na op het ritme gefocused, met een rustige ademhaling gelopen te hebben. Het geeft absoluut meer energie.
Ons huis bevind zich naast een park, een plek bij uitstek om daar te lopen. En tegenwoordig heb ik een hardlooppartner gevonden in de vorm van Spike. Hij rent dan met een groot vraagteken boven zijn hoofd om mij heen. Weet echt niet wat hem overkomt. "bazin, wat doe je nu? Is u ziek? Joepie joepie hyper hyper. Ik doe mee, ik doe mee!" Tot nu toe wist hij nog net te ontkomen aan mijn voeten. Want hij heeft nog wel een beetje de neiging om er voor te lopen. Maar hij zal ervaren dat dit niet handig is.. Of zonder levenservaring de les in te weten schatten.. Ik hoop voor ons beiden het laatste...
Vanochtend gebruikte ik het buideltasje van de hondencursus maar er zaten nog een boel koekjes in. Dus dat bewoog maar heen en weer in dat tasje. Met grote vrezen zette ik mijn etappe voort. Voor hetzelfde geld, lokte ik de comlete hondenbevolking naar me toe als de rattenvanger van Hamelen maar dan zonder de fluit. Gelukkig viel het mee. En zag je enkel Spike af en toe likkebaardend opkijken. Het geluid van koekjes en voer herkent snorremans op een kilometer afstand.
Eens kijken hoever we komen....

vrijdag 3 april 2009

Alle pokken nog aan toe!

Ze moeten daarboven gedacht hebben: "Die Lot is zo goed bezig met haar zorg voor de kinderen, laten wij haar een stukje extra inlevingsvermogen bieden". Niets op tegen hoor, een beetje extra kunnen inleven. Maar dat ik dat nu moest ontwikkelen door het krijgen van die lelijke waterpokken...

Het begon eergisteren. Ik vertelde tijdens de pauze op mijn werk over de plekjes en dat het zo jeukte. Mijn drie collega's bogen zich als ware artsen over mijn armen heen. Om vervolgens uit te roepen: "Lot, volgens mij heb jij de waterpokken! ". Een half uur na dit gesprek druppelden de eerste collega's die van het nieuws hoorden, na de bewuste pauze, de groep binnen En zo showde ik het daarop volgende uur verschillende keren mijn bespikkelde armpjes..en inmiddels ook benen.
De volgende dag was ik vrij. En de ervaringsdeskundigen bleken gelijk te hebben gehad, hoe uniek het ook mag zijn bij volwassenen. Want ook de dokter kon niet anders constateren dan dat dit toch echt de pokjes waren..

Een ware test voor iemand wiens stiekeme hobby toch wel pulken en uitknijpen is. Een vrouwending, ik zeg het je. En ook genetisch bepaald... Maar er zijn grenzen, Peet is dan ook de enige buiten mijzelf om, die het soms moet ontgelden... Maar ik houd me in. Dit moet zo snel mogelijk weer over zijn. En ondertussen houd ik de Calendulan gereed en smeer ik rustig verder. Want littekens en wondjes, dat willen we niet.

Het moet gezegd, mijn inlevingsvermogen is met de pok, meer gegroeid...