Lara is fel, eigenwijs, onderzoekend, klein en.. stronteigenwijs.. Of had ik dat al gezegd? Als een ware filmster zit ze op de rand van de rugleuning en kijkt ze uit over...de rest van de kamer, alsof ze net de top van het Himalaya-gebergte bereikt heeft en daar de vlag van Laradise heeft gehezen. Ja, zulke gevoelens zou ik ook gekregen hebben na mijn eerste stappen in de wildernis genaamd "achtertuin". Wel 30 vierkante meter waar ze zich gedurende die eeuwenlange 10 minuten in bevond. Gevaarlijke grassprieten, diepe dalen, gegraven door een reuzachtige zwarte afstammeling van een wolf, luisterend naar de naam Spike... Vinnie luisterde vanaf de zijkant ingespannen mee terwijl Lara hardop mijmerde over het avontuurlijke boek dat ze zou gaan schrijven, "memories of a Lara", waar ze haar belevenissen in de wildernis zou vastleggen.
Eenmaal uitgemijmerd vervolgde Lara haar weg. Voor haar, stond iets, het leek wel een pyramide, zou er een geheime ingang zijn? Ze tilde haar pootje op voor een volgende grote stap. Maar Vinnie was haar voor. Zijn, al-laag-hangende buik, zakte tot buikschuif-niveau. Hij was door zijn knieen gegaan, drukte zijn achterwerk schuddend de lucht in, klaar voor de aanval en....bats, Lara kreeg een tik terwijl Vinnie voorbij vloog. Zijn ogen wijd open, zijn staart 2 keer zo dik.. en eindigde stilstaand bovenop de Pyramide. Die bij nader inziens, de picknicktafel bleek te zijn. Gegeneerd keek hij opzij en onze blikken kruisten elkaar. Vinnie moet gedacht hebben"ik kan me ook nooit een keertje anoniem laten gaan... zucht.."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Iets te roepen? Deel het!