zaterdag 28 februari 2009

Markt


Elke zaterdagochtend zit ik achter mijn laptopje. Want voordat de klok slaat, moet ik mijn boodschappenlijstje klaar hebben om vervolgens richting de markt te fietsen waar Yv op mij wacht. Samen struinen we over de markt.
Op mijn lijstje staan alle groente en fruit die ik voor die week nodig heb. Een heel menu
Spike is ook een ter plaatse geweest

wordt zorgvuldig samengesteld voor die week. Aangezien ik niet in staat ben om na mijn werk nog eens in de supermarkt te gaan staan en te bedenken wat we toch in vredesnaam gaan eten die avond. Bovendien kost het je klauwen vol met geld als je alles in stukjes haalt.
Ik geniet er van.'s ochtends op mijn fietsje richting "de stad". Rugzakje op den rug. En als dan alles ingekocht is, vervolgen we onze weg vervolgen naar de geur koffie. Want onze buit is binnen, de goede daad is gedaan. Daar mag wat tegenover staan; een fijn zittende stoel met een flinke kop koffie bij den hand
Om vervolgens weer afscheid van elkaar te nemen
en fiets ik in alle rust met mijn gevulde rugzakje, waar
bijna altijd een prei uit steekt, weer terug naar ons
huisje.

dinsdag 24 februari 2009

Latjes en deurtjes en kozijntjes en la....


Ons huis is er een van het knusse en kleine soort. Paneeldeuren, veel houtwerk en onlogische hoekjes. Het vraagt heel geduld en nauwkeurig werken. Op zich geen probleem. Ik ben van de afdeling priegel en peet van de afdeling lange halen, snel thuis. Dus dat vult elkaar doorgaans goed aan. Maar niet als je het over de latjes, kozijnen en deuren hebt. Dat moet ik toch echt zelf doen. En bovendien ben ik de enige die er last van heeft als ze onbeschilderd zijn. Want nee, zo moet het niet. En tja, dan moet het anders.
Een van mijn allergrootste hobby's is dan ook, het bladeren door woon-magazines zoals 101 woonideeën. Om hem vervolgens te verknippen. Want dat wat ik mooi vind, knip ik uit en gaat in het inspiratieboekje. Het resultaat is dan weer een vorm van schuldgevoelens want er zijn vele niet nader te noemen familieleden, en ik spreek hier in meervoud, die er ook wel graag doorheen willen bladeren.

Dag na dag kijk ik naar dat houtwerk en denk ik, hier moet ik nodig mee aan de slag. En vervolgens stort ik ter afleiding op de was. Want de gedachte aan het langzame proces, schuren, afnemen, 1e laag verf....schuren, afnemen...tweede laag verf. Man, tegen de tijd dat het klaar is... is mijn aandacht alweer ergens anders. En ben ik minimaal een dag verder..
Maar toch he, toch moet ik eraan geloven. Want ik vind het veranderen van het huis veel te leuk.
Het was de wc-deur die een vervolg nodig had. Was hij voorheen gelig. Nu was hij al geschuurd, en dus wat minder gelig, afgenomen met verdunde ammoniac en de omlijsting had al twee lagen grijs. Het waren de paneeltjes die er nu echt eens aan moesten geloven. En zo geschiedde. Met twee uur was de gehele voorkant en de helft van de achterkant bedekt met.... ik noem het... alg-groen. Tevreden sta ik in de deuropening terwijl de verf-walm me tegemoed komt. De weg ernaar toe is misschien niet zo aantrekkelijk. Maar het resultaat des te meer.

vrijdag 20 februari 2009

Tip van de dag


Men neme een bosje Peterselie en een ijskblokjes-bakje. Men knipt de peterselie fijn boven de gaten. Voegt er wat water bij. En u heeft...houdbare peterselie voor in de diepvries! Voorkomt dat je elke keer voor 1 gerecht een bosje of plantje moet kopen ( de plantjes gaan doorgaans dood omdat ze daarvoor gekweekt zijn). En het ziet er nog leuk uit ook..

woensdag 18 februari 2009

Lara goes Nature


Lara is fel, eigenwijs, onderzoekend, klein en.. stronteigenwijs.. Of had ik dat al gezegd? Als een ware filmster zit ze op de rand van de rugleuning en kijkt ze uit over...de rest van de kamer, alsof ze net de top van het Himalaya-gebergte bereikt heeft en daar de vlag van Laradise heeft gehezen. Ja, zulke gevoelens zou ik ook gekregen hebben na mijn eerste stappen in de wildernis genaamd "achtertuin". Wel 30 vierkante meter waar ze zich gedurende die eeuwenlange 10 minuten in bevond. Gevaarlijke grassprieten, diepe dalen, gegraven door een reuzachtige zwarte afstammeling van een wolf, luisterend naar de naam Spike... Vinnie luisterde vanaf de zijkant ingespannen mee terwijl Lara hardop mijmerde over het avontuurlijke boek dat ze zou gaan schrijven, "memories of a Lara", waar ze haar belevenissen in de wildernis zou vastleggen.
Eenmaal uitgemijmerd vervolgde Lara haar weg. Voor haar, stond iets, het leek wel een pyramide, zou er een geheime ingang zijn? Ze tilde haar pootje op voor een volgende grote stap. Maar Vinnie was haar voor. Zijn, al-laag-hangende buik, zakte tot buikschuif-niveau. Hij was door zijn knieen gegaan, drukte zijn achterwerk schuddend de lucht in, klaar voor de aanval en....bats, Lara kreeg een tik terwijl Vinnie voorbij vloog. Zijn ogen wijd open, zijn staart 2 keer zo dik.. en eindigde stilstaand bovenop de Pyramide. Die bij nader inziens, de picknicktafel bleek te zijn. Gegeneerd keek hij opzij en onze blikken kruisten elkaar. Vinnie moet gedacht hebben"ik kan me ook nooit een keertje anoniem laten gaan... zucht.."

zondag 15 februari 2009

Zonnegod

Spike is onze besnorde zwarte hond. Zo zwart als roet zie je ze niet vaak. Hij is een kruising tussen een Labrador en, zo vermoeden wij, een Duitse staander. Maar uiteindelijk maakt het niet uit, Spike is Spike. Lomp en onbenullig. Puber en een goedzak. Hij is vanaf begin oktober bij ons, hoewel het inmiddels voelt alsof hij er altijd al is geweest.
Gisteren leerde ik een nieuw stukje Spike kennen. Een van de eerste straaltjes zon, viel door de ramen. En plots kwam Spike in beweging. Lag hij eerst keurig op zijn matje. Nu plaatste hij zich zowat tegen het raam aan. Toen hij dit even later weer herhaalde, beseften wij dat snorremans nog nooit in ons bijzijn de zomer heeft meegemaakt. En hij een ware zonaanbidder blijkt te zijn. Wie weet was hij vroeger wel caramel-bruin. En nu zwart vanwege het vele bakken. Het moet gezegd, goud komt nu wel veel beter uit....

vrijdag 13 februari 2009

Dierenasiel

Gisteren was ik wederom onderweg. De trein bracht mij richting oost Nederland. Dit was de derde poging om het dierenasiel te filmen. Bij de eerste poging, kreeg ik een aanrijding. De tweede poging werd gecancelled vanwege het feit dat ik geveld door de griep, op bed lag. Dus nu moest het lukken, drie maal ..... Je kent het wel..
Een blik achter de schermen bij het dierenasiel. Een onderwerp wat mij na aan het hart lag. Ik ging op pad met nieuw verkregen kennis. En dat maakt toch wel dat je stukken relaxter op pad gaat. De kracht van het opdoen van ervaring. Je kennis toepassen en nog belangrijker, het aanvullen ervan. Leren van anderen.
Je werkt met andere camera's, met andere mensen. Elke situatie verschilt weer van de volgende. Dus je moet ook elke keer opnieuw bepalen wat wijsheid is.
Eenmaal ter plaatse, wenste ik dat ik een landhuis met een enorm landgoed had. Dan mochten er wel een aantal diertjes met mij mee. Stront eigenwijze katers, honden met soepogen. Veel voorbeelden van dieren die op latere leeftijd zijn afgedankt. Want ja, er wordt verrassend vaak gekozen, een uitzondering daar gelaten, voor een andere situatie. En dan moet het dier maar wijken. Zonder dat er verantwoordelijkheid of ECHT de moeite wordt genomen om te werken aan een oplossing. Ik draag het asiel een warm hart toe. Als ik kijk naar de gedrevenheid van de vrijwilligers die zich inzetten voor het asiel en de dieren. Dan vind ik dat heel bijzonder.
We hebben onze vragen gesteld, de beelden geschoten en kennis gemaakt met de dieren die er al te lang zitten. Ik hoop dat ze snel een gouden mandje vinden.

donderdag 12 februari 2009

De trein

De trein is favoriet bij mij. Het moet gezegd, vertraging is aan de orde van de dag. Maar ik geniet van de rust. Niets kon mij daar vandaag van af brengen. Niet de regenachtige heenweg naar het station waardoor ik doorweekt aan kwam. Niet de kou die daarna toesloeg toen ik nog een kwartier moest wachten op de trein, ik was wat te vroeg. Het moment dat ik plaats nam op het bankje, nam de rust haar intrede. De zoemende achtergrondgeluiden van de reizigers. Overleggend en wel. Het geluid van de aankomende trein. "Zhwoemmmwhoem whoem....whoem deng kedeng.... ke...deng deng... Pieeeep, phieppp, piep, iehhhh, zjoef tsssss. En hij staat stil.
Als ik om me heen kijk, raak ik geïnspireerd. Het is een soort modus waar je in terecht komt. Als er al sprake was van ruis, dan verdween deze direct.
Binnen in de trein is het warm. Ik installeer mijn spullen en neem een hap van mijn broodje, waarvan ik mijzelf de vorige 15 minuten van weerhouden had om het op te eten. Een traktatie. Dat gun ik mezelf. Of een cappuccino met een koekje.
Ik orden mijn gedachten op de maat van het langszoefende landschap en het geruis van de wind. Eenmaal ter plaatse, stap ik uit en ik niets meer, niets minder, dan orde en rust. En is er weer ruimte voor meer.

zaterdag 7 februari 2009

I luv bonsai


Mijn buurman had prachtige planten voor zijn raam staan. Twee naast elkaar, mooi symmetrisch. Om nou diezelfde planten te nemen, vond ik wat te ver gaan. Ik wil me best laten inspireren. Maar niet zo dik erboven op zeg maar.
En dus gingen we naar een niet nader te noemen tuincentrum. Op zoek naar twee planten. En 20 kamerplanten verder, kwamen we tot een overeenstemming. Het werd de ficus bonsai, of de bonsai ficus, ik weet niet meer welke volgorde het was. Maar in ieder geval geen echte Bonsai. Ze kregen een mooi prominent plaatsje voor het raam en ik was content. Maar er gingen toch verdacht veel bladeren heen. En er kwamen er niet zoveel bij. Potverdikkie. Wat deed ik fout. Moest ie meer water? Minder zon, meer zon, mest of ehh.. Goed, lang leve het internet en al gauw bevond ik mij in de "bonsai forever" en "I love bonsai-sferen". Nou ja, zo ver wou ik niet gaan. Hij ziet er wel geestig uit maar van een passie zou ik niet willen spreken. Ieder zijn ding.
Uiteindelijk kon ik wel stellen dat een Bonsai Ficus boompje niet goede vrienden is met de CV. Aldus de Bonsai expert en liefhebber. Dus daar ging mijn mooie symmetrische uitzicht. Ze leven nu gescheiden van elkaar aan de andere kant van de kamer... Wellicht een mooie gelegenheid om een nieuw setje te scoren.

donderdag 5 februari 2009

Exit moestuin





Het is officieel, de volkstuin is opgezegd. Deze week ruim ik het tuinhuisje uit zodat de nieuwe huurder hem kan gebruiken. Het is de juiste beslissing. Op een gegeven moment loop je alleen nog maar achter de feiten aan. En wordt datgene wat je zo graag doet, een last wordt. Maar ja, niet tuinieren is ook niet een optie. Menig persoon die nu naar buiten kijkt, draait snel weer terug. De conclusie trekkende, "nog steeds winter, bluh". Maar wie tuiniert en kweekt, signaleert de zachtere lucht, de grond die ontdooit. "Daar kan straks de schop weer in", hoor ik je dan denken. En je merkt dat de dagen langer worden. En dus langer bruikbaar is.
En zo belandde ik gisteren in "the middle of nowhere" bij een boerderij. Want ik had met, zo bleek achteraf, de boerendochter, een koop gesloten via marktplaats. En dus stond ik daar met beperkt licht, 15 fruitkisten in te laden. Fruitkisten? Hoor ik je denken. Datzelfde dacht de boerendochter. Wat moest ik daar dan mee. Zo'n jonge stadse deerne... Nou, lieve lezers,de fruitkisten vormen een onderdeel van een komend project: een moestuin-fruitkisten-tafel. De boerendochter bleek geïnspireerd aangezien zij een eigen huis had gekocht in een nieuwbouwwijk met een niet zo grote tuin. En afstand doen van haar aardbeienplantjes, wou ze liever niet.
Het paste precies en we reden terug naar ons huisje. Wordt vervolgd..

dinsdag 3 februari 2009

Anti conceptie



Dit is Lara. Lara is de jongste bewoner van dit huis, die het kleinst zal blijven met het grootste ego. Ze is een inmiddels een half jaar maar nog vrij klein. Echter, daar laat ze zich niet door kisten. Mevrouw is altijd haantje de voorste, Vinnie, een reuzenkater, haar grote voorbeeld, terroriseert ze met regelmaat en ze kent geen angst voor Spike, een zwarte hond ter grootte van een Labrador waar ze toch zeker 15 keer in past.. Het verbaast ons dan ook niets dat, nu ze een half jaar is, toch echt naar buiten moet. Likkenbaardend zit ze voor het raam bij elk schattig vogeltje, haar staart wordt dikker bij het zien van een soortgenoot. Ja, het is tijd. Ik heb de buurtkatten al ingefluisterd dat ze haar niet moeten onderschatten en ze waarschijnlijk niet onder de indruk is van de al gevestigde katers en poezen. Lara gaat haar intrede doen in de buitenwereld. Maar niet voordat we het eens over de bloemen en de bijen gehad hebben. Ik heb haar mede gedeeld dat het huis te klein is voor mini-Lara's. En bovendien zou het niet best zijn als ze nu al zwanger zou raken gezien haar leeftijd en grootte. Sterilisatie maakt de kans op verder groeien, kleiner. Dus lieve Lara, jij gaat aan de poezenpil. Want of je het nu wil of niet. Met die grote wimpers van je... Ik vrees voor serenades, cadeau's voor de deur in de vorm van dooie roodborsjes en gehalveerde muizen. Zelfs de meest dominante heren, zullen voor je vallen lieve Lara. It's either this way, or no way.. Zucht...., ze ging akkoord. En zonder mokken at ze het pilletje. Het leek wel wat op een brokje als je je ogen dicht deed.. Over twee weken kun je beschermd op pad...

zondag 1 februari 2009

Een nieuw begin


Na een flinke schuiver met mijn automobiel waarbij ik van achteren een kus van een vrachtwagen kreeg, keek ik recht in een rij met koplampen. De vangrail gaf niet mee. En wat restte was de hysterie van dat moment en een beschadigde auto.

Gelukkig reden de vrachtwagen en ik beiden niet harder dan 20 a 30 kilometer per uur en kwam ik er zonder lichamelijke beschadigingen vanaf. En ook mijn mobiel deed het nog.

Na zo'n ervaring komt er een soort van waas. Je leeft gewoon door, maar een beetje verdoofd. En langzaam maar zeker sijpelt de gedachte door, dat je toch zeker wel twee engeltjes, op elke schouder een, moet hebben gehad. Want wat had het anders af kunnen lopen.. En die gedachte, dat gebrek aan controle waar ik zo van houd, die maakt dat je even van slag bent. Het maakt angstig maar tegelijkertijd taxeer je je leven even opnieuw. En zie je extra goed, welke dingen mooi zijn in het leven, maar nog belangrijker. Welke onderdelen belangrijk..

Die angst, die is er nog steeds, maar ik hang met mijn beide handen aan het positieve. Ik genoot al heel erg van details die ik om mij heen zag. En daar houdt ik mij aan vast. Ombuigen heet dat.

De start van een nieuw blog, paste daarbij. Want hoe graag ik ook in mijn volkstuin bezig was, anderhalve are was teveel. Dus de moestuin wordt met pijn in het hart uitgezwaaid. En daarmee is moestuinierster.web-log.nl verledentijd, en doorlotjesrozebril.blogspot.com een feit.